Samotny wilk (okładka  miękka, wyd. 06.2025)

Świetna książka. Polecam.

Super

Mega!

„Samotny wilk” Jo Nesbø to książka, która – choć na pozór osadzona w ramach gatunku kryminału noir – wyłamuje się z łatwych klasyfikacji. Dla mnie to opowieść głęboko nieoczywista, balansująca między fabularną precyzją a społeczną chłodną analizą. Trudno jednoznacznie określić jej ton – mroczna, ciężka, intensywna – ale przy tym nie jest to ciemność dla ciemności. Nesbø po raz kolejny pokazuje, że nie interesuje go prosty schemat zbrodni i kary. Jego narracja staje się polem do dyskusji o broni, przemocy, granicach sprawiedliwości i – co najważniejsze – o kruchości ludzkiej psychiki. Akcja toczy się w Minneapolis, w dzielnicy Jordan, gdzie życie przegrywa z przypadkiem. Policja jest bezradna, przestępczość zorganizowana dyktuje warunki. Detektyw Bob Oz, nasz przewodnik po tej otchłani, zanurza się w sprawę morderstwa handlarza bronią, ale szybko okazuje się, że to nie jest „tylko” kolejne zabójstwo. To historia, która coraz bardziej przypomina mu coś, czego wolałby nie pamiętać – a my, czytelnicy, śledzimy nie tyle śledztwo, co stopniowe zanurzanie się bohatera w spirali przemocy i moralnych dylematów. Nesbø nie daje łatwych odpowiedzi – i na tym polega jego siła. Porusza temat drugiej poprawki do amerykańskiej konstytucji i posiadania broni, ale nie opowiada się jednoznacznie po żadnej ze stron. Zamiast tego pokazuje, jak broń – fizyczna i metaforyczna – zmienia ludzi, ich decyzje, ich związki z innymi. Człowiek z bronią to nie tylko zagrożenie, to również ktoś, kto nosi w sobie głęboki strach i niemoc. W tym sensie „Samotny wilk” staje się nie tylko kryminałem, ale czymś znacznie poważniejszym – literackim esejem o upadku iluzji, o zderzeniu ideałów z rzeczywistością. Dla mnie osobiście Nesbø to pisarz, który nigdy nie zawodzi. Jest sprawdzoną marką na międzynarodowym rynku literackim – kimś, kto nawet po tylu latach potrafi zaskakiwać dojrzałością i głębią. Mam z nim osobistą historię – wiele lat temu we Wrocławiu stałem godzinami, by zdobyć jego autograf. Do dziś ten egzemplarz jest jedną z najcenniejszych książek w mojej kolekcji. Z tym większą radością mogę powiedzieć, że „Samotny wilk” spełnił wszystkie moje oczekiwania – a może nawet je przekroczył. Co mnie również urzekło, to pojawienie się polskiego akcentu w książce – nie chcę zdradzać zbyt wiele, bo warto odkryć to samemu, ale jako Polak poczułem lekki uśmiech satysfakcji. To detal, który dodaje książce głębi i pokazuje, że Nesbø potrafi subtelnie łączyć kultury bez popadania w banał. „Samotny wilk” nie daje pocieszenia. To książka o ludziach, którzy są na granicy. O tym, że każdy może być zdolny do zbrodni. Do czasu. Ocena? 5/5. Bez wahania. To nie jest kolejny Nesbø „na szybko” – to Nesbø w najwyższej formie. Mroczny, wielowymiarowy, literacko bezkompromisowy. współpraca płatna Robciu Jasiak Człowiek od książek by Wspieraj Kulturę

“Samotny wilk” Jo Nesbø to osobna powieść kryminalna, książka w książce. Jest pisarz, który przylatuje do Minneapolis, by poczuć miejsce, w którym doszło do zbrodni sześć lat temu - będzie pisał o tym książkę i będzie ona przedstawiała historię z perspektywy postaci: zabójcy i śledczego. I to w środku niej dostajemy. Przenosimy się w czasie i zaczynamy od początku, od pierwszego strzału, który sprawił, że sprawa szybko stała się medialna. Autor dobrze buduje napięcie skacząc perspektywą, zwodząc czytelnika i rozpraszając uwagę, by już za chwilę solidnie zaskoczyć. A jednak wydaje mi się, że to nie intryga jest tutaj tak naprawdę ważna, a kilka innych spraw. Przede wszystkim autor uświadamia nam jak dużo zmienia perspektywa - czy znamy czyjeś motywacje czy nie. Już sama postać śledczego jest wstrząsającym przykładem - na początku, kiedy akcja dopiero raczkuje, toczy się bardzo spokojnie, jego kreacja jest tak odpychająca, że nie byłam pewna, czy będę w stanie przeczytać książkę do końca. A potem pstryk! Przyglądamy się jego doświadczeniom, poznajemy przyczyny zachowania i nagle okazuje się, że bohater już nie denerwuje, a kreacja jest po prostu genialna! Zrozumienie nie równa się usprawiedliwienie, ale pokazuje szerszy obraz, który sprawia, że widzimy drogi wyjścia. Ale to nie wszystko - jest też problem społeczny, temat prawa do posiadania broni. Autor przedstawia go od różnych stron, pod różnymi kątami, sprawia, że sami musimy zdecydować po której stronie staniemy. Bo jest to temat dotyczący bezpieczeństwa nas wszystkich, coś, czego nie można ignorować. Są i oczywiście bardziej uniwersalne wartości, a raczej emocje, uczucia. Wypalanie się miłości, samotność, żal, złość. “Samotny wilk” to bardzo pojemna książka, której akcja pochłania, zasmuca, ale zaskakuje. A co najważniejsze - pozostawia z pytaniami i zagadnieniami, które trzeba sobie uświadomić. Mocno polecam fanom klimatycznych, mądrych powieści kryminalnych!

👉🏼 Jesteśmy w mrocznym, niebezpiecznym zakątku Minneapolis – dzielnicy Jordan, gdzie życie i śmierć są nieustannie splecione. Głównym bohaterem jest cyniczny detektyw Bob Oz z Wydziału Zabójstw, który bada zamach na handlarza bronią. Szybko okazuje się, że nie był to przypadkowy atak: śledztwo prowadzi Oz’a w głąb przestępczej struktury miasta, otwierając drzwi do brutalnej gry gangów. Stopniowo bohater wpada w spiralę przemocy, a mrok i moralne zakręty mieszkańców Minneapolis prowokują do głębszych refleksji o ludzkiej naturze... 👉🏼 Jo Nesbø serwuje historię w typowo skandynawskim stylu – miejscami surowo, czasem brutalnie, ale konsekwentnie osadzoną w realistycznym klimacie miejskiego kryminału. Narracja koncentruje się na bohaterze i jego stopniowym pogrążaniu się w świecie przestępczym, co buduje atmosferę niepokoju i narastającego napięcia. Czytelnicy cenią tę powieść m.in. za umiejętne operowanie przemocą i odcieniami moralnych dylematów, a także za fakt, że autor „potrafi oddać iluzję życia, ale śmierć jest nieodwracalna” 😉 Osobiste odczucia ▪️Atmosfera: Całość otacza mroczna, ciężka aura miejskiego półświatka – idealna dla fanów noir. ▪️Postać główna: Bob Oz to typowo „twardy detektyw” – cyniczny, z pogranicza prawa i moralności. Jego przemiana i decyzje budzą sympatię, ale też dystans. ▪️Narracja i tempo: Akcja przyspiesza stopniowo; wciąga, choć momentami może wydawać się „przytłaczająca” przez natłok przemocy. ▪️Refleksja: Książka skłania do zastanowienia się nad tym, jak cienka granica dzieli człowieka od przestępstwa, a przemoc staje się częścią codzienności. ❗Podsumowanie „Samotny wilk” to solidnie napisany kryminał, oddający mroczne realia miejskiego życia. Nesbø po raz kolejny pokazuje, że potrafi stworzyć klimat niepokoju, łącząc realistyczne studium bohatera z wartką, brutalną fabułą. Recenzje opisują go jako książkę, która porusza i zostaje z czytelnikiem także po zakończeniu lektury ną refleksją jest to, że to lektura wymagająca – dla osób szukających głębi i emocji, ale gotowych na mrok i czasami przytłaczającą rzeczywistość. Jeśli cenisz skandynawski styl kryminału, moralne niuanse i surową atmosferę – „Samotny wilk” może się okazać dobrą lekturą.

Z Jo Nesbo spotkałam się po raz pierwszy… i nie ukrywam – nasze początki nie należały do najłatwiejszych. Początek książki kompletnie mnie nie porwał. Miałam wrażenie, że czytam na siłę, że ta historia jest za ciężka, za bardzo oderwana ode mnie. Nie wiedziałam, czy to przez mój nastrój, czy może przez styl autora. A może jedno i drugie? Na szczęście postanowiłam dać tej książce szansę. I dobrze, że to zrobiłam – bo po kilku rozdziałach coś kliknęło. Nagle historia zaczęła mnie wciągać, a ja... po prostu płynęłam. Styl Nesbo bardzo przypomina mi Kinga. Tyle że zamiast grozy mamy tu kryminał. Ale w jednym są podobni: potrafią pokazać człowieka w całej jego złożoności – nie tylko tego, co robi, ale przede wszystkim, dlaczego to robi. O czym właściwie jest „Samotny Wilk”? To historia o samotności. O stracie. O depresji. O próbie radzenia sobie z życiem, kiedy wszystko wokół przestaje mieć sens. Książka jest trochę jak matrioszka – historia w historii. Na początku poznajemy „pisarza” i już wtedy coś wydaje się dziwne. Jaką on właściwie pełni rolę? Kim jest naprawdę? Tego Wam nie zdradzę – sami musicie się przekonać. W dalszej części opowieści dochodzi do zamachu na dilera broni. I tu zaczyna się prawdziwa gra. Do śledztwa dołącza detektyw Bob Oz – z pozoru typowy twardziel, ale z czasem odkrywamy w nim o wiele więcej. I choć bardzo szybko poznajemy nazwisko sprawcy… to wierzcie mi, wcale nie wiecie, o co tu naprawdę chodzi. Bo „Samotny Wilk” to nie jest historia o tym, kto zabił. To opowieść o tym, dlaczego ktoś w ogóle chciał to zrobić. I właśnie ten psychologiczny wymiar książki sprawił, że mimo ciężkiego początku – finalnie bardzo doceniłam tę lekturę. Nesbo pokazuje, jak bardzo samotność może wypaczyć człowieka. Jak łatwo przekroczyć granicę, kiedy nikogo nie ma obok. 🖤 Czy sięgnę po kolejne książki Nesbo?  Myślę, że tak. Chociaż start był trudny, autor ostatecznie przekonał mnie do siebie – właśnie tym, że nie pisze tylko o śledztwie, ale o ludziach z krwi i kości. Z bagażem, z przeszłością, z ranami.

Literacko Nesbø przyzwyczaił mnie już, że jego historie trzymają w napięciu i to bez znaczenia, czy są kryminałem czy też nie, dodatkowo zawsze autora cenie za to jak świetnie portretuje swoich bohaterów, pogłębiając ich obraz wraz z każdym kolejnym rozdziałem.
Tym razem nie było mi dane poruszać się po chłodnym i mrocznym Oslo, a wybrałam się do Minneapolis, by zbadać mroczne zakamarki tej mieściny. Bob Oz główny bohater historii jest niemal postacią klasyczną dla kryminałów Nesbø, trochę cynik, nie do końca przestrzegający procedur śledczych i zdecydowanie bardziej kierujący się „psim” instynktem niż paragrafami. Śledztwo w sprawie zabójstwa handlarza bronią zaczyna się komplikować i nabierać bardzo osobistego charaktery dla Boba. Autor jak to ma w zwyczaju, nie posługuje się prostymi schematami, a swoją historię dopieszcza, tak, że każda śmierć niesie za sobą inną historię, inny motyw jednak każde tak samo zostaje w pamięci. Niezmiennie cenię Nesbø za kreowanie atmosfery gęstej, dusznej, pełnej bezwzględnej przemocy, a często także ludzkiej bezsilności. Spodobał mi się także klimat dzielnicy Jordan pogrążonej w chaosie, gdzie życie toczy się pod rytm działalności gangsterskiej, a zwykli ludzie pogrążeni są w strachu. Tytułowy Samotny wilk będący bezlitosnym sprawcą mordu jest przez autora nakreślony z niemal chirurgiczną precyzją, tworząc zarazem jego wiwisekcje, gdzie dane mi było poznać oprócz rozłożonej na czynniki pierwsze psychiki nie tylko samego wilka, ale i ofiary i samego Boba co dała bardzo komplet obraz. Moim zdaniem ta książka to chyba najlepsza powieść Nesbø poza cyklem z Hole, historia brutalna, bezkompromisowa, pozbawiona sztucznego moralizatorstwa. Historia zarazem niezwykle aktualna, bo opowiadająca o traumie, samotności i granicach człowieczeństwa. Dla mnie to obnażająca ludzką ciemną stronę historia, będąca znakomitą powieścią.

Z książkami Jo Nesbø mam tak, że zasiadam do nich bez żadnej niepewności. Po prostu wiem, że będzie dobrze — surowo, mocno i bez zbędnych złudzeń. Lubię ten jego styl i cenię sposób, w jaki kreuje bohaterów: z wadami, pęknięciami, nieidealnych, ludzkich aż do bólu. I „Samotny wilk” jest dokładnie takim kryminałem, jakiego od niego oczekiwałam. To powieść, która nie sili się na widowiskowe fajerwerki ani moralizatorskie tyrady — zamiast tego zanurza czytelnika w brudnym, bezlitosnym świecie, gdzie każda decyzja ma swoją cenę, a życie jest warte czasem tyle, co zawartość portfela ofiary. Minneapolis w tej historii to nie tylko tło, ale osobny, żyjący własnym rytmem bohater, a Jordan — jego najbardziej gnijące serce. Detektyw Bob Oz to postać z rodzaju tych, których nie trzeba lubić, by ich losy wciągały bez reszty. Cyniczny, zmęczony życiem, balansujący na cienkiej granicy między obowiązkiem a osobistą zemstą, nie jest kolejnym klonem noir’owego twardziela — ma własny głos i własne demony. I może właśnie dlatego tak dobrze odnajduję się w historiach Nesbø. Lubię bohaterów ze skazą, tych pękniętych, niedoskonałych, których decyzje nie zawsze są słuszne, ale zawsze ludzkie. Jo od lat ma tę umiejętność kreowania postaci, które nie są kryształowe, tylko prawdziwe — i w swoich surowych opowieściach pokazuje, jak bardzo może nas uwikłać przeszłość i własne wybory. Choć momentami narracja zwalnia i niektóre wątki mogłyby zostać skrócone, ostatecznie „Samotny wilk” zostawia po sobie wyraźny ślad. To opowieść o tym, jak łatwo stać się częścią mroku, który próbuje się zwalczać — i że czasem, by przetrwać, trzeba poświęcić więcej, niż się zakładało. To też historia o samotności, tej pogrążającej na całego, gdy jedynym towarzyszem zostaje własny cień. Że polecam bardzo to chyba jasne?🔥

W Mineapolis ktoś strz€la w plecy osobie, która jak się okazuje handluje br°nią. Policja od razu wpada na trop kto mógł sięgnąć za spust - znają nazwisko, wiedzą jak wygląda - jednak mężczyzna sprawia wrażenie jakby bawił się z policją w kotka i myszkę. Dochodzenie przejmuje detektyw Bob Oz, który zmaga się z wieloma prywatnymi problemami. Podczas śledztwa zostaje zawieszony przez swoje niebezpieczne i samowolne zachowania jednak to nie sprawi, że porzuci dochodzenie. Powoli odkrywa kolejne tajemnice poszukiwanego. Tak trafia do znanego taksydermisty i odkrywa, że samotność i złość otaczają nie tylko jego. Początek mnie kompletnie nie kupił i pewnie gdyby to było 2lata temu porzuciłabym książkę po 20 str....ale nie teraz - zgodnie z postanowieniem czytam do końca i ...bardzo dobrze bo po tych 20 stronach autor zaserwował mi świetny thriller pełen napięcia, tajemnic i zwrotów akcji. Nesbo pokazał, że norweskie thrillery/ kryminały to kunszt w jego wykonaniu. Napięcie, które utrzymuje się przez całą powieść, sprawia, że czytanie to przyjemność. Zakończenie wprawia czytelnika w totalne zdumienie i zaskakuje. Zdecydowanie tego się nie spodziewałam😱 Ta książka to również wędrówka po ludzkich uczuciach. Poznajemy problemy bohaterów, przede wszystkim Boba, który zmaga się z bolesną przeszłością i nie do końca sobie z nią radzi. Depresja, samotność, ból po stracie najbliższych to tylko niektóre z uczuć otaczających bohaterów. I mimo, że na początku Bob to kawał h_ja to z każdą stroną, z każdą rozmową zaczyna nieświadomą walkę z demonami swojego umysłu. Bardzo dobrym pomysłem było również zdradzenie nam jak radzą sobie bohaterowie po upływie kilku lat, po zamknięciu całego dochodzenia. Rzadko pojawia się to w książkach a ja bardzo lubię taki ruch autora.