Twoja ostatnia wiadomość (okładka  miękka, wyd. 07.2025)

Twoja ostatnia wiadomość, to chyba jedna z lepszych książek, jakie ostatnio miałam okazję czytać. Jest 10/10. Cały czas utrzymywała uwagę, pojawiały się nowe wątki, ślady i to w dość nieoczekiwanych momentach przez co ja zwyczajnie żyłam tą historią. Mało tego! Kiedy ją odkładałam żeby np. iść do pracy, to zastanawiałam się co będzie dalej i co może się zaraz wydarzyć. To jest kosmos. Wspaniała książka, którą KONIECZNIE musisz przeczytać, nie dość że nie pożałujesz to jeszcze znakomicie spędzisz czas. Twoja ostatnia wiadomość, to historia agentki literackiej Cam, negocjatora Nila i ghostwritera Luke. Kobieta jednego dnia wiedzie można powiedzieć, że spokojne życie z 9 miesięcznym dzieckiem i mężem, kiedy nagle jednego dnia po wyjściu do pracy całe jej życie staje na głowie, a potem wywala się jak domek z kart by następnie płonąć żywym ogniem. Nil znika. Ale Cam go szuka, wszędzie i każdego dnia i przy okazji stara się dowiedzieć co się stało przed laty i gdzie podział się jej mąż. Negocjator Nil w tym czasie przechodzi przez własne piekło, zmianę stanowiska, odejście żony, poczucie winy, a chęć odpowiedzenia na długą listę pytań, co się wydarzyło, gdzie popełnił błąd, jak odzyskać miłość życia, jest przytłaczająca ale jednocześnie daje kopa do działania. Jak te historie się ze sobą łączą? Koniecznie przeczytaj. Jest 10/10 bez ale. :)

Rewelacyjna książka

„Twoja ostatnia wiadomość” autorstwa Gillian McAllister to mistrzowsko skonstruowany thriller psychologiczny, który z powodzeniem łączy dynamiczną intrygę z głęboką refleksją nad zaufaniem, relacjami i tym, jak dobrze naprawdę znamy swoich najbliższych. Luke, to mąż głównej bohaterki, Camilli, który pewnego dnia znika bez śladu. Kobieta budzi się rano i znajduje jedynie wiadomość pożegnalną oraz ślady, które niewiele wyjaśniają. Wkrótce okazuje się, że Luke jest poszukiwany w związku z dramatycznym incydentem z zakładnikami w centrum Londynu. Dla Camilli to szok – znała męża jako spokojnego, oddanego człowieka, dlatego trudno jest jej uwierzyć, że mógłby być przestępcą. Czy to możliwe, że całe ich wspólne życie było oparte na kłamstwie? McAllister z ogromną precyzją buduje napięcie, odsłaniając kolejne warstwy tajemnicy. Fabuła prowadzona jest z wyczuciem – czytelnikowi towarzyszy narastające poczucie niepewności i dezorientacji, identyczne z tym, co przeżywa bohaterka. Autorka zadaje ważne pytania. Czy naprawdę znamy drugiego człowieka? Jakie sekrety mogą istnieć nawet w najbliższych relacjach? Czy miłość wytrzymuje próbę prawdy? Styl McAllister jest lekki i wciągający, ale nie pozbawiony głębi. Autorka umiejętnie prowadzi czytelnika przez labirynt emocji i tropów – często zwodniczych – a zwroty akcji potrafią całkowicie odmienić percepcję wydarzeń. Dużym atutem jest też psychologiczna wiarygodność postaci – zarówno Camilla, jak i Luke zostali nakreśleni realistycznie, z pełną gamą emocji i motywacji. „Twoja ostatnia wiadomość” to thriller, który wykracza poza typową intrygę kryminalną. To również opowieść o związkach, o tym, jak łatwo coś przeoczyć, jak trudno przyznać się do niewiedzy, a jak łatwo ulec złudzeniu bliskości. McAllister zmusza do myślenia, ale jednocześnie dostarcza solidnej rozrywki na bardzo wysokim poziomie. Polecam tę powieść zarówno miłośnikom thrillerów psychologicznych, jak i czytelnikom szukającym emocjonującej historii z mocnym tłem obyczajowym. To książka, którą pochłania się z zapartym tchem! Jest pełna napięcia, zaskoczeń i refleksji, które zostają z czytelnikiem na długo po zakończeniu lektury.

Camilla i Luke to małżeństwo wychowujące dziewięciomiesięczną córeczkę, Polly.Camilla właśnie wraca do pracy po urlopie macierzyńskim, próbując wrócić do codzienności. Jednak już od rana czuje, że coś jest nie tak. Luke znika,zostawia po sobie jedynie tajemniczą notatkę. Kilka godzin później w biurze kobiety pojawia się policja. Okazuje się, że Luke stoi za dramatycznym zamieszaniem — przetrzymuje zakładników w centrum Londynu.Media szaleją. Policja otacza teren. A Camilla staje się kluczową osobą w dochodzeniu. „Twoja ostatnia wiadomość” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Gillan McAllister. Słyszałam wiele dobrego o twórczości autorki, więc postanowiłam przekonać się na własnej skórze, na czym polega jej fenomen. Czy rzeczywiście pisze tak dobrze, jak mówią? Teraz już wiem – ta historia naprawdę poruszyła mnie do głębi. Akcja książki rozgrywa się dwutorowo: w dniu dramatycznych wydarzeń oraz siedem lat później, kiedy Camilla wraca do przeszłości, by zrozumieć, co naprawdę wydarzyło się tego feralnego dnia.Styl McAllister jest prosty ale pełen emocji. Autorka nie daje gotowych odpowiedzi,nie prowadzi czytelnika za rękę.Zmusza do zadawania sobie trudnych pytań. Nie ma tu wartkiej akcji,zamiast tego dostajemy głęboką psychologiczną analizę postaci i emocjonalne napięcie. Książka skupia się głownie na uczuciach, motywacjach i relacjach między bohaterami. Postacie są bardzo dobrze nakreślone i pełne emocji. Camilla to autentyczna bohaterka — rozpaczliwie poszukująca prawdy, silna, a jednocześnie pełna wątpliwości i lęków. Luke z kolei to zagadka, której motywacje stopniowo odkrywamy, co dodaje historii napięcia i niepewności.Zakończenie mnie zaskoczyło sprawiło,że po przeczytaniu snułam refleksję nad tym, jak cienka jest granica między miłością a zdradą, zaufaniem a podejrzeniem, a także jak decyzje jednej osoby mogą zniszczyć życie całej rodziny. Książka zmusza do zastanowienia się, czy naprawdę znamy bliskich nam ludzi. To dobra lektura dla osób, które lubią thrillery psychologiczne i historie o rodzinnych problemach. Jeśli wolisz emocje i napięcie niż szybkie akcje, ta książka będzie dla ciebie.

Kryminał z genialnym pomysłem na fabułę. Perspektywa żony porywacza która nie może uwierzyć że jej mąż porwał trzy, nieznane osoby. Pierwszy raz czytałam kryminał który nie skupia się na ofierze ani mordercy a na członku rodziny. Autorka genialnie ukazała emocje głównych bohaterów przez co książka nabiera rzeczywistości co w fikcyjnych powieściach jest bardzo cenne. Czytelnik naprawdę może zanurzyć się w historii. Polecam bardzo!

Macie ochotę na studium zniknięcia i paraliżującego zwątpienia? Camilla budzi się w pozornie zwyczajny poranek, by odkryć puste łóżko obok i enigmatyczną kartkę od męża Luke’a. Gdy media donoszą o ataku na zakładników w centrum Londynu, a policja wskazuje Luke’a jako sprawcę, świat Camilli rozpada się na kawałki. Jej mąż, człowiek, którego znała jako spokojnego i oddanego partnera staje się nagle obiektem międzynarodowego pościgu. Gillian McAllister prowadzi czytelnika przez labirynt pytań: Czy niewinny człowiek ucieka bez śladu? Czy całe wspólne życie było iluzją?✨ Atuty powieści czyli dlaczego ta książka wbija w fotel? 🧠 Psychologiczna głębia postaci. Camilla to arcydzieło wewnętrznego rozdarcia. Jej walka między miłością a podejrzliwością, nadzieją a zdradą jest namacalnie bolesna. Autorka nie tworzy tu typowej „bohaterki-detektywa”; Camilla jest ludzko słaba, zdezorientowana, ale i determinowana. Luke zaś pozostaje nieuchwytnym cieniem, którego portret zmienia się z każdym odkryciem. Realizm psychologiczny to ogromna siła tej powieści. Autorka po mistrzowsku buduje napięcie oraz nie sięga po tanie szoki. Zamiast tego stopniowo odsłania karty tworząc atmosferę paraliżującej niepewności. Doświadczyłam tego samego dezorientu co Camilla, a każdy pozornie drobny trop (znikająca wiadomość, zmiana w zachowaniu Luke’a) nabierał złowieszczej wagi. Zwroty akcji są inteligentne i nieprzewidywalne, szczególnie finał, który zmusza do ponownej interpretacji wcześniejszych scen. To nie tylko thriller, ale gorzkie studium relacji Gillian McAllister zadaje bolesne pytania. Jak dobrze znamy tych, których kochamy? Czy bliskość to tylko złudzenie? Autorka demaskuje kruchość zaufania jako fundamentu związku, pokazując, jak łatwo przeoczyć sygnały lub zbudować iluzję. 🎭 Autentyzm emocjonalny. Autorka pisząc powieść podczas urlopu macierzyńskiego, wyczula się na lęk i odpowiedzialność matki/żony. Co więcej, uczestniczyła w kursie negocjacji kryzysowych, by wiarygodnie oddać procedury policyjne i emocje ofiar. Ta dbałość o detale psychologiczno-proceduralne nadaje historii autentyczności. ⚠️ Potencjalne mankamenty. Dla kogo może nie być idealna?Tempo bywa nierówne. W partiach dialogowych lub analizach relacji akcja nieco zwalni, co dla fanów dynamicznych thrillerów może być wyzwaniem. Brak czarno-białych rozwiązań. Ci, którzy oczekują jednoznacznego „dobra vs zła”, mogą czuć niedosyt. Autorka bawi się odcieniami moralnej szarości. 🎯 Dla kogo jest ta książka? Polecam fanom thrillerów psychologicznych z misterną konstrukcją (np. fani P. Hawkins lub L. Jewell). Czytelnikom ceniącym studia relacji w ekstremalnych sytuacjach. Poszukiwaczom historii, które łączą rmocjonalną głębię z mrożącymi krew w żyłach zwrotami akcji. ✅ Czy warto poświęcić czas na 432 strony? "Twoja ostatnia wiadomość” to więcej niż thriller to przenikliwa diagnoza małżeńskiej przepaści i siły iluzji. Gillian McAllister nie tylko bawi się konwencją, ale przede wszystkim wystawia na próbę nasze własne przekonania o bliskich. Mimo chwilowego spowolnienia, książka oferuje mistrzowskie napięcie, zaskakujące rozwiązanie i co najcenniejsze refleksję, która zostaje. Jeśli szukasz powieści, która wstrząśnie tobą zarówno emocjonalnie, jak intelektualnie, to pozycja obowiązkowa. Moja ocena: 9/10 🌟 Polecam gorąco! BRUNETTE BOOKS

“Zabawne, że niektórzy ludzie mają sposób na wydobycie z człowieka takiej jego wersji, która tak naprawdę nim nie jest.” . “Jak dobrze znasz osobę, z którą dzielisz życie?” – to pytanie przewija się przez całą książkę i stanowi jej główny punkt ciężkości. Camilla budzi się pewnego poranka i zamiast rutynowego, spokojnego początku dnia, zastaje pustą poduszkę obok siebie i kartkę zostawioną przez męża. Luke zniknął. Telefon milczy. A kilka godzin później w mediach pojawia się szokująca informacja: mężczyzna podejrzany o przetrzymywanie zakładników w centrum Londynu to właśnie on. Wkrótce Camilla, pracowniczka agencji literackiej, musi zmierzyć się z oskarżeniami kierowanymi wobec człowieka, którego – jak jej się wydawało – znała najlepiej. Policja pojawia się w jej pracy, media szaleją, a ona zostaje wrzucona w sam środek wydarzeń, które kompletnie ją przerastają. Wątpliwości, emocje i wspomnienia zaczynają zderzać się z twardą rzeczywistością, w której nic nie jest oczywiste. . I tu muszę przyznać – pomysł na fabułę naprawdę mnie zaintrygował. Motyw tajemnicy, tożsamości, zaufania oraz zdrady ma ogromny potencjał, a cała historia od początku zapowiadała się jako pełna napięcia i nieoczywistych rozwiązań. Gillian McAllister dobrze radzi sobie z ukazywaniem zwykłych ludzi postawionych w ekstremalnych sytuacjach – to zdecydowanie jej mocna strona. Czuć tu też motywy walki z przeszłością, samotności w tłumie i rozpaczliwego poszukiwania prawdy za wszelką cenę. Ale… no właśnie. Po świetnym wstępie, w którym naprawdę dałam się porwać atmosferze tajemnicy, gdzieś w okolicach środka coś zaczęło mi zgrzytać. Przede wszystkim – postacie. Nie zżyłam się z żadnym z bohaterów. Camilla była trochę mdła, a jej reakcje czasami wydawały mi się zbyt przewidywalne lub wręcz wymuszone. Jeszcze bardziej przeszkadzał mi detektyw/negocjator – jego wątek miał potencjał, ale niestety autorka za mocno pociągnęła go w stronę lekkiego romansu, co totalnie nie pasowało mi do sytuacji, w której się znajdowali. Zamiast pogłębić psychologię postaci i napięcie sytuacyjne, dostaliśmy delikatny flirt – i to w momencie, gdy bohaterka powinna raczej emocjonalnie krwawić niż budować nowe relacje. Meh. . Co więcej, mimo że cała historia miała być trzymającą w napięciu zagadką – i przez długi czas rzeczywiście taka była – to niestety główny zwrot akcji przewidziałam wcześniej, co trochę zabiło mi przyjemność z odkrywania zakończenia. Było to dla mnie lekkie rozczarowanie, bo po przeczytaniu poprzedniej książki autorki, „To tylko kolejna zaginiona”, która była totalnie nieprzewidywalna i wręcz mnie zszokowała, miałam nadzieję na podobny rollercoaster emocjonalny. A tutaj, mimo dobrej konstrukcji fabuły i ciekawych tematów, zakończenie wywołało u mnie jedynie reakcję: „Serio? Tylko tyle?”. Było dla mnie zbyt naciągane i nie zostawiło żadnego mocniejszego śladu. . Mimo to, nie mogę powiedzieć, że książka była zła – bo nie była. Jest napisana solidnie, trzyma tempo, ma dobrze zarysowaną intrygę i porusza ważne tematy: zaufanie, lojalność, sekrety, trauma, odpowiedzialność i moralne dylematy. Tylko jako całość nie zrobiła na mnie takiego wrażenia, jak poprzednia pozycja autorki. Było okej – ale nie więcej.

"Tego ranka miała szczęśliwe małżeństwo. Teraz oczekuje się od niej, że wyda męża w ręce policji wraz ze wszystkim, co o nim wie" To miał być wielki dzień dla Camilli. Właśnie dzisiaj wraca do pracy po macierzyńskim i nie może się doczekać. Tak, z pewnością to będzie wielki dzień, ale nie w pozytywnym słowa znaczeniu. Po kilku godzinach pojawia się informacja o zakładnikach, a chwilę później w jej pracy pojawia się policja, która informuje ją, że sprawcą jest jej mąż. Jak to się skończy? "- Pani mąż nie został uwięziony. - Och! Jak dobrze! - Sądzimy, że to on jest osobą, która uwięziła zakładników" To miał być bardzo dobry thriller. Nie ukrywam, że po wielu opiniach miałam dosyć duże oczekiwania do niego. Początek był bardzo obiecujący. Zakładnicy, sprawca, który wydawał się bardzo tajemniczy. Czego chcieć więcej? Pozytywnie zaskoczyłam się przeskokiem czasowym, bo to był fajny pomysł. Jednak na tym się skończyło. Później już nie było tak fajnie. Mija 7 lat po tym zdarzeniu. 7 lat, a sprawa nie została rozwiązana. Sprawca został uznany za martwego, lecz naprawdę? Śmieszne było to, że po tylu latach Camillia nadal znajduje się na radarze policji. Dalej ma telefon na podsłuchu, zdarzają się nawet jej obserwacje. Nic innego policja nie ma do pracy? Tylko naruszać prywatność osoby, gdzie faktycznie nie ma żadnych podstaw, że jej mąż się z nią kontaktuje? Marnować w taki sposób pieniądze? Nie podobało mi się to. Nie za wiele się tutaj dzieje, a może dzieje się wiele, ale nie zwróciło to mojej uwagi, bo było tak nudno. Nie ukrywam jednak, że w pewnym momencie zaczęło się robić w końcu ciekawie. Bohaterka bowiem otrzymuje pewną tajemniczą wiadomość i zaczęło być bardzo intrygująco. Niestety, ale bardzo szybko przestało takie być. Negocjator wszystko zepsuł, a mogło być tak fajnie. Okazuje się, że cała sprawa jest dosyć skomplikowana. Camillia sama decyduje się podjąć działania, żeby odkryć co tak naprawdę stało się w przeszłości. Tylko czy jej się to uda? " Czasami po prostu nie otrzymuje się odpowiedzi" Nie było napięcia, nie było akcji, zwrotów akcji czy przede wszystkim zaskoczeń. Im dalej, tym nie ukrywam, że coraz mniej chciało mi się czytać tę książkę. Wręcz zasypiałam na niej i tylko wypatrywałam kiedy będzie koniec. Ciężko mi określić tą książkę, bo dla mnie to z pewnością nie był thriller i nawet nie do końca kryminał. Za dużo to było niepotrzebnych opisów sytuacji, za dużo życia prywatnego bohaterki, a to powodowało, że lektura mnie nie wciągnęła. Wydaje mi się, że jakby to wszystko pominąć byłoby znacznie lepiej. Pomysł na historię był bardzo fajny, ale niestety słabo z wykonaniem. Dopiero ostatnie sto stron spowodowało, że zaczęło być ciekawie, ale nie na tyle żeby naprawić całokształt historii. "Twoja ostatnia wiadomość" to książka, po której spodziewałam się całkiem czegoś innego. Niestety się rozczarowałam. Z pewnością nie sięgnęłabym kolejny raz po ten tytuł. Jednak, oczywiście zalecam każdemu się przekonać. Może was akurat zachwyci. Miłego!

Camillę czeka stresujący dzień: jej powrót do pracy i pierwszy dzień w żłobku córeczki Polly. Mąż Luke, zamiast ją wesprzeć w tym trudnym momencie, wyszedł z domu wczesnym rankiem, zostawiając Cam tajemniczą wiadomość. Nieco później kobieta otrzymuje szokującą wiadomość, że w centrum Londynu jej mąż przetrzymuje zakładników. Jest przerażona, ale nie traci wiary i nadziei, że jej wspaniały mąż nie jest przestępcą, bo czy to możliwe, żeby zawsze spokojny i radosny Luke był zdolny do czegoś takiego? A może został do tego zmuszony? Bo przecież nie wszystko jest takie, jakim się wydaje, i "Czasem ludzie robią złe rzeczy z dobrych powodów". Gillian McAllister po raz kolejny zapewniła mi niesamowitą lekturę. Wielowarstwowa i skomplikowana intryga kryminalna przeplata się z wyśmienitymi kreacjami bohaterów. Ta powieść nie byłaby tak dobrym thrillerem psychologicznym, gdyby nie złożone portrety bohaterów. Autorka drobiazgowo, dogłębnie i szczerze rozebrała ich psychikę i emocje niemal na cząstki elementarne. Te molekuły emocji są wyczuwalne w każdym zdaniu, w reakcjach, myślach, czynach i gestach bohaterów, dzięki czemu nie są oni jedynie tworami na kartach powieści, ale zyskuję ludzki wymiar. Ta szczegółowa wiwisekcja psychologiczno-moralno-etyczna sprawia, że czytelnik również angażuje się emocjonalnie w tę historię, balansując w skrajnościach, zwłaszcza że intencje i postawy bohaterów nie są oczywiste i jednoznaczne. Na uwagę zasługuje postawa Camilli – żony, matki, która, mimo upływu lat, nie ustaje w wierze i w oczach córki podtrzymuje pozytywny obraz ojca. Jest też Niall – negocjator policyjny, który przez sprawę Luka zaliczył zawodową i osobistą porażkę, wciąż jednak wierzy swojej intuicji, nie przestaje drążyć sprawy, angażując się w nią z oddaniem. I wreszcie sam Luke – tak naprawdę trzon tej historii – którego ścieżkę autorka poprowadziła tak, że w stosunku do niego miotamy się między niechęcią i złością a współczuciem i wyrozumiałością do. To jest nie tylko historia o zbrodni i jej długofalowych konsekwencjach, i o tym, jak przypadek, jedna chwila i ludzki odruch mogą zmienić kurs życia, choć te wątki niewątpliwie stanowią trzon powieści. To także opowieść o relacjach międzyludzkich, o rodzinie, potędze miłości, sile zaufania, niegasnącej nadziei, potrzebie odwetu za wszelką cenę i wreszcie o tym, że sprawiedliwość, choć nie zawsze rychliwa, nadejdzie dla każdego. Powieść nie poraża brawurą i dynamiką, jednak ciekawa, trzyaktowa konstrukcja, sposób narracji i szereg plot twistów zapewniają jej odpowiednie napięcie. Aura tajemnicy i podtekstów subtelnie łaskocze czytelnicze zmysły i unosi się nad fabułą niczym londyńska mgła. Ogromny plus należy się tłumaczce, Dominice Chylińskiej, której przekkład zapewnił powieści lekkość i głęboki wydźwięk emocjonalny, a przede wszystkim – co mnie zniechęcało przy poprzedniej powieści autorki, przełożonej przez innego tłumacza – że jest wolny od sztucznych, tworzonych na siłę, siermiężnych feminatywów!

Gillian McAllister w „Twoja ostatnia wiadomość” wraca z historią, która sunie po cichu jak cień, by nagle rozszarpać nas emocjonalnie na strzępy. To thriller o twarzy kochanka i duszy kłamcy. Nieprzewidywalny. Intymny. Przerażająco prawdopodobny. Camilla wraca do pracy. Jeszcze nie zdążyła włożyć kubka z kawą do zmywarki, gdy całe jej życie rozsypuje się jak porcelana na zimnych kaflach. Mąż, Luke – pisarz, ojciec ich dziewięciomiesięcznej córki – znika. Zostawia jedynie krótką notatkę, ostatni ślad jego obecności. A potem… milczenie. I medialny wrzask. Zakładnicy. Londyn. Krew. Szok. Jak dobrze znasz człowieka, z którym dzielisz łóżko? McAllister w tej historii rozmontowuje poczucie bezpieczeństwa jak bombę z opóźnionym zapłonem. Każdy rozdział to kolejna warstwa złudzeń. Autorka nie daje wytchnienia – nie dla efektu, ale po to, byśmy sami poczuli się jak Cam: zagubieni, rozdarci, głodni odpowiedzi. Czy Luke był tylko przebranym potworem? A może to świat ukarał kogoś, kto próbował go oszukać? Czas nie leczy ran – on tylko przyzwyczaja do bólu. Siedem lat po tragedii Camilla nadal nie wie, co tak naprawdę się wydarzyło. McAllister mistrzowsko balansuje między teraźniejszością a przeszłością, wprowadzając nowe tropy, urywki prawdy, sugestie i złudzenia. Każde zdanie to mały ładunek emocjonalny – pełen niepokoju, strachu i niespełnienia. To nie jest tylko thriller, to studium samotności w tłumie, sekretów skrywanych za zamkniętymi drzwiami, miłości, która może oślepiać, i zdrady, która niszczy od środka. Bohaterowie nie są papierowi – są bolesnym odbiciem nas samych. Camilla – zdeterminowana, pełna wątpliwości. Luke – enigma, której nawet my, czytelnicy, nie możemy do końca rozgryźć oraz Niall – negocjator, który również musi się pogodzić z własnym brakiem kontroli. McAllister nie daje nam prostych odpowiedzi. Nie pozwala nam się odprężyć. Zamiast tego zmusza do jednego pytania: Czy kochasz człowieka, czy tylko jego wyobrażenie? Twoja ostatnia wiadomość to powieść, która zostaje pod skórą. Jak blizna.
Jak niespełniona obietnica.
Jak echo krzyku, którego nikt nie usłyszał. Jeśli szukacie książki, która przyprawi Was o dreszcze – nie z powodu brutalności, lecz prawdy ukrytej w miłości – sięgnijcie po tę historię. Ale ostrzegam: po jej przeczytaniu już nigdy nie spojrzysz tak samo na osobę, z którą zasypiasz!🔥 Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @znakcrime @wydawnictwoznakpl (współpraca reklamowa) 🩷.