Upiorna opowieść (okładka  twarda, wyd. 10.2018)

"Upiorna opowieść" nie jest lekką, straszną historyjką o duchach i wampirach. To napisana z rozmachem, monumentalna powieść stanowiąca hołd dla najznakomitszych przedstawicieli literatury gotyckiej. "Upiorna opowieść" angażuje naszą uwagę, wyobraźnię, zmusza do intelektualnego wysiłku, a w rekompensacie daje wycyzelowaną, dopieszczoną językowo epicką opowieść o złym uczynku, którego skutki rezonują i zatruwają życie głównych bohaterów. "[...] już dawno wkroczyli w okres, w którym szaleństwo oferowało wierniejszy obraz rzeczywistości niż zdrowy rozsądek". Stowarzyszenie Chowder to grupa starszych panów reprezentująca "swoistą umiejętność łączenia kultury ze spokojną, dobrą zabawą". Na wspólnych posiedzeniach opowiadają sobie wzajemnie straszne historie niekoniecznie całkowicie odszczepione od rzeczywistości. Bo przecież w każdej opowieści, nawet tej najbardziej upiornej znajdzie się ziarenko prawdy... Istnieje jedna opowieść, która tylko czeka na wybrzmienie, na odświeżenie i na dokończenie. Bo starsi panowie kilkanaście lat wcześniej dopuścili się złego uczynku i nigdy nie ponieśli konsekwencji swoich czynów. Czas odpokutować za stare grzechy... Akcja powieści zabiera nas do lat siedemdziesiątych, do niewielkiego miasteczka Milbourn w Stanach Zjednoczonych. Typowy obraz niewielkiej społeczności, w której wszyscy wszystkich znają, przejezdni traktowani są z należytym dystansem i nieufnością. Zdrady małżeńskie, problemy rodzinne, przemoc domowa to tematy nietykalne, ale uznane za normę. Bo po co się wtrącać w nie swoje sprawy? I razu pewnego ten sielski, małomiasteczkowy obraz zaburzony zostaje przez serię brutalnych mordów na zwierzętach... I na zwierzętach się nie kończy. Straub oddaje w ręce czytelników klimatyczną, przesiąkniętą grozą powieść z wiarygodną kreacją bohaterów, z doskonale naszkicowanym tłem obyczajowym oraz warstwą psychologiczną. Niespieszna akcja sprawia, że napięcie budowane jest sukcesywnie, liczne retrospekcje jeszcze mocniej wyhamowują tempo wydarzeń, dlatego możne się wydawać, że powieść lekko trąca strunę "nudna". Do tej pory nie potrafię sprecyzować, czy to swoiste "wodolejstwo" uznaję za plus czy mankament powieści. Wszak około trzysetnej strony akcja nabiera rumieńców i pełne grozy wydarzenia rekompensują wcześniejszy brak wartkości. Ale z drugiej strony, czy ten pęd, te zwroty akcji, ciągłe napięcie są naprawdę niezbędne, aby stworzyć dobry horror? Chyba niekoniecznie ;) Niekiedy wystarczy kilka akcji, które potrafią wyryć w naszej wyobraźni obraz najohydniejszych paskudztw, przywołać z pamięci największe świństwa i zwizualizować najgorszy koszmar... I właśnie to robi "Upiorna opowieść". „Jaka była najgorsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłeś?” Nie dziwię się dlaczego ta pozycja zaliczana jest do klasyki literatury grozy. Prócz licznych nawiązań do motywów i konwencji powieści gotyckich pozostawia w człowieku pewną niepokojącą myśl... Zło istniało i istnieć będzie. Nie ma przedawnienia i za wszelkie niegodziwości trzeba odpokutować... Polecam miłośnikom dobrej, wymagającej i ambitnej literatury. https://tylkoskonczerozdzial.blogspot.com/2019/07/upiorna-opowiesc-peter-straub.html

,,Upiorna opowieść" ukazała się po raz pierwszy w 1979 r. i przyniosła autorowi uznanie zarówno czytelników i krytyków. Peter Straub, jeden z najpopularniejszych amerykańskich pisarzy grozy otrzymał w 1981 r. za tę powieść nagrodę Word Fantasy, a także posłużyła ona za scenariusz do filmu. Stany Zjednoczone-Milburn, lata siedemdziesiąte XX wieku. W miasteczku powstaje Stowarzyszenie Chowder, które tworzą starsi panowie, przyjaciele: Sears James-prawnik, jego wspólnik Ricky Hawthorne, Lewis Benedikt-playboy podejrzewany o zabicie żony i lekarz John Jaffrey. Piąty przyjaciel zmarł rok wcześniej i tragiczne wydarzenia odsłaniane są przez retrospekcje. Starsi panowie, śmietanka towarzyska Milburn, spotykają się regularnie i snują upiorne opowieści, dzięki którym starają się uporać z własnymi traumami. Co stanie się kiedy w tym męskim gronie pojawi się kobieta? ,,Upiorna opowieść" to powieść-horror czerpiąca z tradycji powieści XIX-wiecznej, a jednocześnie współczesna. Peter Straub sprawnie nawiązuje do twórców takich jak: Henry James, Edith Wharton, Arthur Machen, Nathaniel Hawthorne, Washington Irving, M. R. James czy Bram Stoker. Można śmiało powiedzieć, że jest to powieść w powieści, gdyż istoty z różnych innych strasznych opowieści spotykają się, by opowiadać sobie nawzajem upiorne historie. Odnaleźć też można w niej elementy powieści gotyckiej, gdyż zawiera mroczną przeszłość, obsesję i tragiczną przyszłość. Autor umieszcza w fabule duchy, Ewa Galli przybywa do Milburn z zaświatów. Gregory Bate jest duchem, samym złem, a potem nabiera cech wampira, gdyż żywi się krwią i ciałami pomordowanych. Autor jednak nie epatuje przemocą i krwawymi opisami, ale pozwala czytelnikowi domyślać się co się stało, pobudza wyobraźnię i podsuwa możliwe scenariusze. Bohaterki opowiadań-Ewa, Helen i Carmilla wprowadzają w życie swoje demoniczne plany. Helen wybiera swoje ofiary w ekskluzywnych klubach na West Endzie i podobnie jak Ewa uwodzi i niszczy mężczyzn. Demoniczna aktywność kobiet wiąże się z ich seksualnością. Ewa mści się za czyn, jakiego dopuścili się na niej mężczyźni. Carmilla słusznie reaguje na potworność, a narodzenie Helen zostało poprzedzone uwiedzeniem matki przez doktora Clarke'a. Bohaterów w powieści jest bardzo dużo i autor poświęcił każdemu z nich odpowiednio dużo miejsca. W ,,Upiornej opowieści" odnaleźć można starannie zbudowany klimat grozy, sugestywną atmosferę, złożoną i przemyślaną strukturę, bardzo dobrze stworzone portrety psychologiczne postaci, delikatne przeplatanie się jawy ze snem oraz teraźniejszości z przeszłością. Peter Straub to erudyta, który doskonale buduje wielowarstwowe historie, a dzięki wieloznaczności i niepokojącym postaciom wybija się na szczyt literatury grozy. ,,Upiorna opowieść" to kanoniczna pozycja w literackich horrorach i warto ją znać. Serdecznie polecam:) https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

"Idź za cieniem, on stale przed tobą ucieka, Umykaj przed nim, a puści się w pogoń." Ben Johnson Wreszcie, po wielu tygodniach czytania różnorodnych książek, doczekałam się takiej, które w pełni spełniła pokładane w niej nadzieje, a nawet więcej, bo w życiu bym nie pomyślała, że to horror spotka się z tak wysokim uznaniem. Wyśmienicie przemyślany, wielowątkowo rozbudowany, rewelacyjnie podany, koszmarny, ale nie w bezpośredni sposób, lecz odwołujący się do wyobraźni czytelnika. Wyjątkowo umiejętnie prowadzona fabuła, zaglądamy do powieści i już nie chcemy się od niej oderwać, zmyślnie łapie w sieć złowieszczości. I to fantastyczne drażnienie ciekawości odbiorcy. Wpływamy na spokojne wody scenariusza zdarzeń, aby na raty, w odpowiednio odmierzonych dawkach, odczuwać powiew narastającego napięcia, które dmie w żagle suspensu i trzyma ster na poczucie nieuchronnego niebezpieczeństwa. Rewelacyjna psychologiczna zabawa zwykłą, acz podszytą złych przeczuć, codziennością bohaterów. W powietrzu wisi coś nadprzyrodzonego, a my staramy się dotrzeć do istoty tego czegoś. Najpierw jednak wypatrujemy jego pojawienia się, usilnie zastanawiamy się, pod jaką postacią uaktywni się. Zostajemy sprytnie wciągnięci w przerażającą historię, uruchamiamy szósty zmysł w wyczuwaniu mrocznych cieni, zaś niepokój i wyczekiwanie stopniowo zwiększają stężenie w czytelniczym krwiobiegu. Mamy wrażenie, że jesteśmy członkami społeczności miasteczka Milburn, gdzie dochodzi do osobliwych zjawisk i zdarzeń. Nie ukrywam, że powieść zachwyciła mnie, fenomenalnym sposobem prowadzenia narracji, wyśmienitym zagęszczaniem atmosfery, frapującym odwołaniem do tajemnic z przeszłości, perfekcyjnym portretowaniem postaci. Nie zdradzam nic ze scenariusza zdarzeń, sięgnijcie po książkę, a ona doskonale poprowadzi was w świat wirtuozowskiego horroru, jakże oryginalnego, intrygującego, satysfakcjonującego, będącego wzorem dla innych. Właśnie takie oblicze powieści grozy najlepiej mi smakuje. A tak przy okazji, "jaka była najgorsza rzecz, którą kiedykolwiek zrobiłeś?" bookendorfina.pl

Książka została pierwotnie wydana w 1979 roku, a w Polsce w 1993 roku przez wydawnictwo Rebis i było to jedyne dotąd wydanie tej powieści. Autor tej książki - Peter Straub otrzymał wiele prestiżowych nagród jak World Fantasy Award, czy Bram Stoker Award. Jednak w Polsce jest stosunkowo nieznany szerokiemu gronu czytelników, a jeśli już, to głównie za współautorstwo Talizmanu i Czarnego domu ze Stephenem Kingiem. Dlatego bardzo się cieszę, że jego opus magnum będzie znów dostępne i to w nie byle jakim wydaniu. Twarda oprawa, posłowie z prostą, ale klimatyczna okładka nawiązująca do treści. Czego chcieć więcej? Nie będę ukrywał, że miałem duże oczekiwania wobec tej książki, ponieważ zawsze czytałem o niej same najlepsze komentarze na grupach związanych z literaturą grozy. I po jej przeczytaniu mogę z czystym sumieniem napisać, że jest to bardzo dobra powieść, którą po przeczytaniu doceniam jeszcze bardziej, aniżeli w trakcie czytania. Przede wszystkim dlatego, że nie jest to łatwa w odbiorze książka, a poszczególne wątki i historie są ujawniane stopniowo i powiązania między nimi nie są niekiedy takie oczywiste na pierwszy rzut oka. Nie od razu też zauważa się, że wszystkie historie opowiadane przez panów ze Stowarzyszenia Chowder łączy jedna wspólna i ponura historia. Wyłania się ona stopniowo i w pewnym momencie wszystko zaczyna do siebie pasować i to w najdrobniejszych szczegółach. Jestem pod dużym wrażeniem jak Straub wszystko zaplanować od samego początku aż do epilogu. Upiorna powieść stanowi hołd dla powieści gotyckiej i nawiązuje do bardzo wielu klasyków horroru takich jak M..R. James, Artur Machen, Nathaniel Hawthorne, Henry James, Edith Wharton czy Bram Stoker. Pojawiają się tutaj zarówno motywy związane z duchami, jak i wampirami, czy wilkołakami, a nawet istotami starszymi od ludzi, które miały być inspiracją dla pisarzy do stworzenia wcześniej wymienionych istot. Autor świetnie wykorzystał znane mu i wręcz klasyczne motywy do stworzenia czegoś własnego, co jednocześnie jest nowe, ale stanowi hołd dla wcześniej tworzących pisarzy grozy. Jednocześnie nie brak tutaj motywów bardziej uniwersalnych jak śmierć, zdradza, zabójstwa, duchy, zemsta, prześladowania, zło z przeszłości, a nawet indiański duch Manitu. Jest tego bardzo dużo, ale wszystko zostało dobrze wyważone i nie ma przesytu, ani poczucia, że jest to mieszanina zbyt wielu rzeczy. Ponadto, jestem zupełnie świadomy faktu, że za kilka lat, kiedy ponownie usiądę do tej książki, odkryje w niej jeszcze więcej ukrytych motywów i nawiązań do innych książek z literatury grozy aniżeli teraz. I wydaje mi się, że m.in w tym też tkwi siła tej powieści, ponieważ im więcej poznajemy klasyków grozy, jak i współcześnie wydawanych książek, tym powieść Strauba zaczyna się doceniać jeszcze bardziej. Zarówno całe Stowarzyszenie Chowder, jak i szereg postaci drugoplanowych, mamy okazję bardzo dobrze. Każdemu z głównych bohaterów autor poświęcił mniej więcej tyle samo czasu, nakreślając jego historie z przeszłości, teraźniejszości, lęki i charakter. Początkowo można poczuć pewne zdezorientowanie, ponieważ jest tutaj dużo opowieści w opowieści, retrospekcji, które pojawiają się bez żadnej zapowiedzi, jak również przeskakiwania między postaciami, ale łatwo się do tego przyzwyczaić. Ogromnie polubiłem tych starszych panów, którzy kolokwialnie mówiąc, straszą się nawzajem opowiadając sobie niesamowite historie. Każdy z nich na swój sposób spowodował, że z uwagą i niekiedy napięciem poznawałem ich przygody w młodości. Niebagatelny wpływ na całą tę historię ma klimat również małego miasteczka, w którym wszyscy się znają i gdzie trudno o anonimowość. Dzięki temu ta historia jeszcze więcej zyskuje, szczególnie pod koniec. Bez tego, nie byłaby to taka upiorna opowieść... Upiorna opowieść jest książką o której słyszałem bardzo, ale to bardzo dużo dobrego i która w 100% sprostała moim wygórowanym oczekiwaniom wobec niej. To już klasyka literatury grozy, którą czyta się bardzo przyjemnie i która pozostanie w pamięci na bardzo długo. Polecam! Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Vesper! hrosskar.blogspot.com

“Upiorna opowieść” [współpraca reklamowa @wydawnictwo_vesper] “Cześć.” Piękna, cicha, zła, Mrok w sercu ma. Zostawi ślad, zbudzi świat, Zniszczy, wznieci, w cieniu zniknie. Prawda skryta, cienie płyną, Za maską ukryty strach. „Lustereczko, powiedz przecie.”… kto jest najbardziej wystraszony na świecie?” Majstersztyk. Czuję się niekompetentna, by cokolwiek napisać o tej książce. Brakuje mi słów, żeby opisać, jak bardzo mi się podobała. Jedno jest pewne – ta książka trafi na moją życiową listę książek. Nie wiem, co takiego miała w sobie ta książka, ale sposób, w jaki została przedstawiona, sposób, w jaki to wszystko zostało poprowadzone, nawiązania do dzieł, metafory, niedopowiedzenia… to wszystko wychodzi poza skalę wszelkiego istniejącego rozumienia. Mojego rozumienia rzecz jasna. Ciche szepty, niespodziewane głosy i ten niepokój przenikający przez ściany. Straszne opowieści i oni… Przyjaciele, którzy spotykają się, by opowiedzieć historię. Zmyśloną? A może taką, która wydarzyła się naprawdę? Ale co, gdy do miasteczka zawita pewien gość, a za nim ciągnący się smród pragnący wyrównania rachunków? Jeden ukryty błąd… Przeszłość mieszana z teraźniejszością, historie z przeszłości mieszane z tymi w dzienniku owego pana… Bo nie wszystko jest takie, jak się wydaje. Przedstawienie postaci tych głównych jak i pobocznych było tak żywe, tak ludzkie i autentyczne, że chwilami czułam się, jakbym stała obok bohaterów tej książki i funkcjonowała w ich codziennym życiu. Kreacja na najwyższym poziomie, a każdy z nich się wyróżniał. Natomiast jeżeli chodzi o całą scenerię, dane miasto… to wszystko zostało tak dobrze przedstawione, z największą dokładnością, że byłam w stanie wyobrazić sobie całe otoczenie, a nawet poczuć chłód na swoim ciele. Niepokój, problemy, niedogodności… Czytanie tej książki było dla mnie torturującą przyjemnością, od której nie mogłam się oderwać. A jednak… dawkowałam ją sobie, by na dłużej pobyć w tym świecie. Bo ten świat, to wielowarstwowa historia, w której opowieści przeplatają się ze sobą. Sekrety pukają do drzwi i pozory, które żądają prawdy. Zło czyhające tuż przed twoimi oczami… niewyraźne, a jednak tak bardzo odczuwalne. Nieuchronność z darmenością. Mroczność z fascynacją. A przeszłość? Nie zawsze chce pozostać przeszłością. Było intensywnie, mrocznie, tajemniczo i krwawo. Nie było w tej książce ani jednej rzeczy, do której miałabym jakiekolwiek „ale”. Wszystko mi się w niej podobało, począwszy od prologu, aż po sam epilog. Bo ta historia… delikatnie zapoznaje, pociąga za sznurki i wciąga w świat, nie pozostawiając miejsca na ucieczkę. A atmosfera? Gęstnieje. Tak samo jak groza, która chwilami była oczekiwana, a innym razem zupełnie niespodziewana i mrożąca krew w żyłach. Jednak najlepsze w tym wszystkim było to, że sama starasz się rozszyfrować, co jest prawdą, a co wyobraźnią. Gdzie zaciera się granica między iluzją a tym, co namacalne. “Upiorna opowieść” to książka, która pochłania. Zmusza do myślenia i do zastanowienia się nad pewnymi sprawami. To historia, która miesza w głowie i nie daje o sobie zapomnieć. To książka, w której są zadawane pytania i manewruje twoją wyobraźnią. Stopniuje napięcie, odkrywa powoli swoje karty i popełnione błędy, a także kreuje opowieść, która nigdy nie otrzymała swego zakończenia. O tajemnicach, które pukają do drzwi o swoją uwagę. O konsekwencjach prześladujących umysł i konfrontacji z nimi. O tym, jak niewidzialne może stać się tak bardzo realne. Zwykłe złudzenia, a może surrealistyczne obrazy z piekła rodem? A może nasza podświadomość i potencjalne kreowanie najgorszych koszmarów? To, jak autor połączył wszystkie wątki, emocje wprowadzając w duszną atmosferę tej historii i stopniowo w nią się zagłębiając, jest wprost niesamowite. “Upiorna opowieść” była moją pierwszą książką z kategorii literatura grozy. Historią, która łączy romans z horrorem, grozą i innymi nietypowymi rzeczami. Wiem jedno, potrzebuję tego więcej i jak tylko czas mi pozwoli, będę nadrabiać książki z tej kategorii gatunkowej. A wy, jeżeli czujecie i jesteście w stanie zmierzyć się z tym, co nieuniknione, to proszę, sięgnijcie po tę opowieść.