Wampir. Detektyw Dawid Wolski. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 03.2024)

Dobre jak wszystko Chmielarza

Ok, ciekawe i dobre

Szybko i sprawnie

Znakomita

Polecam

Niezła.

Fajne

Super

Mateusz, młody chłopak, ginie pewnej majowej nocy. Według oficjalnych ustaleń popełnił on samobójstwo, skoczył z dachu wysokiego budynku. Jednak jego matka twierdzi inaczej, nie może uwierzyć, że jej syn skończył ze sobą. W związku z tym wynajmuje prywatnego detektywa, Dawida. Detektyw nie jest typem miłego i sympatycznego człowieka, żyje z dnia na dzień, nie dba o siebie i nie do końca przykłada się do swojej pracy. Stara się po prostu zarobić na życie. Podejmuje się sprawy dotyczącej Mateusza, jednak mimo upływu czasu i podjętych przez niego działań śledztwo nie idzie naprzód, jak poradzi on sobie z tą sprawą? Dawid nie skradł mojej sympatii, natomiast muszę mu przyznać, że nadaje się do roli detektywa, potrafi zauważyć to co trzeba i łączyć kropki. Niemniej jednak miejscami mnie on irytował. Matka Mateusza również nie była sympatyczną postacią, właściwie żadna z postaci w tej książce nie zdobyła wprost mojej sympatii. Dlaczego? Bo autor ukazał ich naturę wprost, nie ulepszał, nie uszlachetniał, po prostu przedstawił ludzi który zagubili się w życiu i próbowali, tak jak potrafili, żyć. Autor wykreował bardzo ciekawą historię, podczas czytania towarzyszyło mi wiele emocji. Szczególnie w drugiej połowie książki nie mogłam się oderwać, kiedy na jaw wychodziły kolejne fakty, a rozwiązanie było coraz bliżej. Nie mogłam się doczekać, aż poznam prawdę. Zakończenie było dobre, jednak mam wrażenie, że czegoś zabrakło. Na dodatek miejsce akcji, Gliwice, to bliskie mi miasto, byłam ciekawa jak autor je przedstawi. Niestety, nie było tu zbyt wielu opisów, niemniej jednak poznałam tę mroczniejszą stronę Gliwic. To książka dla fanów nieoczywistych zagadek kryminalnych!

Mocna, uniwersalna, stanowcza, męska i brutalna. Uwielbiam jak buduje akcję, jak kreuje brudny świat przedstawiony, używa dosadnego języka, nadaje swoim bohaterom różne cechy, przeważnie te negatywne🙈 Tak, główny bohater cyklu gliwickiego, Dawid Wolski, antybohater, to antypatyczny młodzian, który wszystko ma w nosie, jest na bakier z etyką, moralnością, interesują go jedynie osobiste korzyści, choć nie można odmówić mu wytrwałości i tego, że idzie pod prąd, a ja mocno cenię takich ludzi. Jest zawzięty i uparty i taki ludzki, kiedy raz po raz życie spuszcza mu łomot ☺️. Możecie się zastanawiać, skąd taki tytuł, wampir, bo oczywiście ma znaczenie symboliczne. To proza mocno zakorzeniona w rzeczywistości, będąca sumą obserwacji ludzi i ich zachowań, to kwintesencja naszych małych i dużych strachów, przywar, pierwotnych zachowań, błędów, katastrof i innych dramatów. Powieść długo się rozkręca, nabiera tempa, buduje napięcie, tworzy nastrój oczekiwania na coś, bo wiadomo, że coś musi się stać. Świadomość czającego się niebezpieczeństwa, zła, które czyha za rogiem jest namacalna... Pod koniec mamy już ostrą jazdę bez trzymanki, twist za twistem. I konkluzję, że najgorszą bestią jest człowiek i jest zdolny do wszystkiego, byleby wyjść na swoje. Do zdrady, morderstwa i innego dziadostwa. A tu przypominam, chodzi o samobójstwo, kiedy do akcji wkracza prywatny detektyw i wywala wszystkie zgniłe sekrety jak jakieś bebechy na wierzch i czeka aż reszta sama wypłynie. A bohaterowie mają sporo z uszami, naprawdę sporo! Połączenie kryminału i thrillera, szczypta sensacji i jedyny w swoim rodzaju bohater/ antybohater- jest moc! Początek cyklu gliwickiego! 8,5/10