Wilki z lasu wieczności (okładka  twarda, wyd. 07.2024)

Obcowanie z taką literaturą to przyjemność; po "Wilki..." sięgnęłam od razu po przeczytaniu "Gwiazdy porannej" i tu znów - piękny język, niespieszna fabuła, wciągające i poruszające historie ludzi. Wątki fabuły splatają się lub nie, znajdują zakończenie lub nie, ale to właściwie bez znaczenia, bo i tak po zamknięciu książki pozostają w pamięci i zaprzątają myśli. Całość wkomponowana w społeczno-polityczne realia Norwegii i Rosji, obficie przepleciona rozważaniami nad życiem i śmiercią. Z niecierpliwością czekam na wydanie 3 części cyklu.

Jak zwykle: na 5+!

Wspaniała !!

Bez szału

Uwielbiam dzieła norweskiego pisarza za to, że odwołuje się do opisów codzienności na dzikich terenach i podszewki rzeczywistości, którą zna z własnego jestestwa. Już w pierwszym tomie „Gwiazda Poranna” czuć było hektyczny klimat,hybrydowy, nieoczywisty charakter. Wyczekiwałam z utęsknieniem na kolejny tom. Tym razem skupia się głównie na dwóch postaciach. Są nimi Rosjanka i Norweg. Czas akcji od 1986 roku, aż do współczesności. Opowiada o sensie istnienia, nieodzowności pożegnań i tajemnicach w rozszytej paranteli, które po latach wychodzą z ukrycia, zmieniając wektory dróg pozostałych elementów. Przypomina o kartach historii. Oprósza zdarzenia metafizyką, trudami w relacjach międzyludzkich. Nie brakuje religijno- filozoficznych dywagacji i konkretnego spojrzenia autora na fundamentalne zagadnienia. Znajdziecie odniesienia do literatury, filozofii i kultury rosyjskiej. Kolejny już raz pochyla się nad dylematami natury moralnej. Wrzuca nas w meandry dni wypełnione prozaicznymi czynnościami, do czego przyzwyczaił czytelników już w „Mojej walce” oraz zapachami grzybów. Peroruje o rozszyciu, pragnieniu wolności, głębinach samotności, niewysłowionym wstydzie oraz przyspieszonym protokole dorastania. Charakterystyka przede wszystkim młodego mężczyzny i jego kluczowych wyborów powoduje całą paletę emocji. Musicie się szykować na niespieszne budowanie napięcia, gawędziarski rozwleczony styl, dbałość językową. „Wilki z lasu wieczności” mimo gabarytów czyta się z lekkością. Knausgård pod powieki wciska melancholię. Implikuje bolesne, traumatyczne wydarzenia, gdzie przeszłość plami współczesność. Znakomicie panuje nad przenikaniem się fikcji z faktami. Pyta o rolę rodziny i nauki, atawistyczną moc przetrwania, selektywność pamięci oraz wpływ korzeni na dalsze koleje żywota. Przekrój tematów jest ogromny. Jak zwykle, nie dostajemy odpowiedzi na frapujące pytania- a przestrzeń do własnych refleksji m.in. o kondycji człowieka i poszukiwaniu własnej drogi. Słońce stanowi kompozycyjną klamrę, zostawia w osłupieniu. Cieszyło pojawienie się odniesień do filozofa Nikołaja Fiodorowa i transhumanizmu. „Wilki z lasu wieczności” są bogate w znaczenia i symbole. Wymykają się gatunkowej klasyfikacji. Zostawiają z niedosytem i pragnieniem jak najszybszego rozprawienia się ze zwieńczeniem cyklu. Tłumaczenie: Iwona Zimnicka