Zadzwoń, jak dojedziesz (okładka  miękka, wyd. 11.2024)

Starość - skomplikowany temat, którego nie da się zamieść pod dywan . Wielkie dyskusje, czy dzieci muszą zajmować się starszymi rodzicami lub odwracając, czy rodzice powinni na starość wymagać od dzieci takiej opieki - nie znikają z mediów. Ale szanowny czytelniku , starość nieuchronnie jest z nami i czeka tuż za rogiem i od naszej empatii zależy czy będzie godna. Stylistycznie najlepsza powieść ze wszystkich wydanych książek Autora. Trudny temat starości pokazany z punktu widzenia dzieci i z perspektywy starego ojca, który nie chce być ciężarem. Jeśli po przeczytaniu, dalej siedzi w głowie tzn, że Autor osiągnął swój cel . Polecam bardzo na zimowe wieczory. U mnie 5/5 i czekam na dalsze książki tego Autora.

Nie czytałam książek odkąd skończyłam studia a było to jakieś ponad 10 lat temu . W końcu postanowienie ze zacznę, i z polecenia przeczytałam tą książkę w kilka dni (pewnie bez dzieci przeczytałabym w jeden dzień:). Książka jest rewelacyjna!!!! Polecam każdemu! Każdy powinien ją przeczytać. Napłaczesz się ale także dostaniesz piękną lekcję. Cudo!

Dałabym więcej gwiazdek, gdyby było można. Dawno nie przeczytałam tak poruszającej książki… a czytam dużo. Lektura obowiązkowa! Szacunek dla autora za treść, która z wielu poziomów tak bardzo porusza i daje do myślenia. Przeczytałam w jeden wieczór, a pojutrze na pewno odwiedzę Rodziców 🩷

Bardzo dobra w czytaniu napisana w dobrze przyswajalnym języku

Jakub Bączykowski - autor "Zadzwoń jak dojedziesz" Wydawnictwo Mięta 💠💠💠💠💠💠 "Świadomość przemijania i ulotności życia przyspieszyła. Między nami, a śmiercią nie stoi już żadne pokolenie. Bo jeśli mamy za sobą pożegnania z dziadkami i rodzicami, to następni najprawdopodobniej będą nasi partnerzy. Albo nasze rodzeństwo. Albo my...." 💠💠💠💠💠💠 Ryszard to samotny mężczyzna po 80-tce. Trzy lata temu zmarła jego ukochana żona. Ryszard bardzo za nią tęskni i trudno mu się z jej odejściem pogodzić. W rocznicę jej śmierci odwiedzają go dzieci, dwie córki i syn. Za jego plecami rozmawiają o tym jak podzielić się opieką nad nim. Wspominają słowa mamy, które zawsze do nich wypowiadała przy pożegnaniu "Zadzwoń, jak dojedziesz". Powtarzała im też ciągle aby odbierali od nich telefon "Bo nigdy nie wiadomo" ..... dodawała. Niestety tego ostatniego telefonu od niej, nie udało się wszystkim odebrać. Nie każde z dzieci zdążyło się z nią pożegnać. Poznajemy ich rodzinę, towarzyszymy im poprzez dzieciństwo w latach 80-tych aż do ich dojrzałości. A potem obserwujemy ich rozmowy na temat samotnego ojca. Pojawiają się dylematy, gdzie szukać opieki dla niego skoro żadne z nich nie może jej osobiście zapewnić. Jednak nikt z tej trójki nie zapytał ojca czego chciałby on sam i co tak właściwie czuje. " .... potrzebowaliśmy usłyszeć swoje dzieci co kilka dni. Ale czas zdawał się dla nas i dla nich płynąć inaczej. Bo kiedy dla nich w tygodniu na wszystko brakowało czasu, to dla nas dni bez kontaktu z dziećmi potrafiły ciągnąć się w nieskończoność. Tak, z wiekiem czas płynie inaczej." Niesamowicie mądra i smutna książka o przemijaniu i samotności. Daje powód do przemyśleń i refleksji. Czy mając dzieci można czuć się samotnym? Autor pokazuje, że można. Książka chwyta za serca, a łzy same płyną z oczu. Myślę, że każde dorosłe dziecko mające starszych rodziców powinno ją przeczytać i zastanowić się czy poświęca swoim rodzicom wystarczającą ilość czasu. Znajdźmy go dla swoich bliskich bo czas płynie zbyt szybko i nigdy nie wiemy ile jeszcze go mamy. I pamiętajmy, że gdzieś tam jest nasz stary samotny rodzic, który tęskni za nami i nas potrzebuje. " .... największym darem, jaki można komuś dać, jest obecność." Polecam tę książkę z całego serca. Ja ją dzisiaj zaczęłam i skończyłam. Nie sposób było się od niej oderwać. Ogromne brawa dla autora. Dużo dobrego słyszałam o tej książce i bardzo chciałam ją przeczytać. Nie zawiodłam się

Książka dająca do myślenia. Emocjonalna....zapadająca w pamięci. Nie nadaje się do czytania w komunikacji miejskiej bo same łzy płyną...

Świetna książka, daje do myślenia. Trudno przestać o niej myśleć, jak też o naszej starości... Na długo pozostaje w pamięci. Polecam!!!

Bardzo dobra i wartosciowa książka. Na długo pozostaje w pamięci. Gorąco polecam jej przeczytanie.

Dzisiaj zapraszam was na opinie książki którą chciałam bardzo przeczytać i nie mogło zabraknąć jej w mojej biblioteczce a mowa o książce "Zadzwoń jak dojedziesz " autorstwa -Jakub Bączykowski Od pierwszych stron książka wciąga czytelnika w świat Ryszarda i jego rodziny. Poznajemy żonę Wandę i jego dzieci Renatę,Anię i Mateusza,ich dzieciństwo a później dorosłe życie. "....NAJWIEKSZYM DAREM ,JAKI MOZNA KOMUŚ DAĆ,JEST OBECNOŚĆ.... " (cytat z książki) Ryszard po śmierci żony, nie potrafi pogodzić się ze stratą. Wspomina wspólne życie ale tęsknota zżera go od środka przynosząc ból I cierpienie. Samotność nie daje mu wytchnienia a udawana cierpliwość,pośpiech i "dyżury" odwiedzin dzieci denerwują go. Rodzinna kolacja w rocznicę śmierci Wandy ,jest okazją do rodzinnego spotkania całej czwórki. Mateusz zauważa że ojciec nie najlepiej wygląda, milczy jakby był nieobecny. Rozmawia o tym z siostrami. Zajęci swoim życiem rzadko go odwiedzają. Mają dylemat jak zapewnić ojcu najlepszą opiekę kiedy żadne z nich nie może się jej podjąć.Najgorsze w tym wszystkim jest to ,że nikt nie pyta Ryszarda o zdanie. Autor w niezwykły sposób porusza trudny temat starszych osób. Historia Ryszarda wywołuje smutek i wzruszenie. Pokazuje jak trudno jest się pogodzić ze stratą ukochanej osoby ,jak w samotności przeżywamy tęsknotę. Zatracamy się we wspomnieniach . Ta historia daje do myślenia...skłania do refleksji... Zakończenie poruszyło mnie do żywego,myślałam że los samotnego ojca będzie ważniejszy dla dzieci ,stało się inaczej .... Obok tej historii nie da się przejść obojętnie... porusza najdelikatniejsze struny serca.... Jest to pierwsze moje spotkanie z twórczością autora i zapewniam nie ostatnie. Jeżeli wszystkie książki są przepełnione takimi emocjami to każdą następną książkę biorę w ciemno. Polecam całym sercem, wzruszeń wam nie zabraknie!!!

Nie zdajemy sobie sprawy jak trudna i skomplikowana może być starość...jak bardzo brakuje bliskości, zainteresowania rodziny...zwłaszcza w dzisiejszych czasach...czasach zabiegania, internetu, za krótkiej doby. Treść książki daje do myślenia, do zastanowienia się nad swoim życiem, czy warto tak biec w pędzie życia. Czytając tą książkę często łapałam się na tym, że porównywałam sytuację z powieści do swojego życia i życia mojej rodziny. Autor wiedział jak stworzyć coś co zostaje długo w pamięci a czasem nawet zmienia nastawienie do swojego życia. Polecam serdecznie wszystkim, nawet tym którzy nie lubią czytać ;)