Zapomniane mity. Assassin's Creed Valhalla (okładka  miękka, wyd. 12.2023)

Piękne wydanie

Świat Assasin’s Creed znam tylko z poziomu gry. W wirtualnym świecie spędziłam długie godziny, więc miło było dla odmiany poznać tę historię na papierze. W tym komiksie poznałam historię Baldra, syna Haviego. Razem z Thorem i Heimdalem na samym początku stacza bitwę z ognistym Muspelem. Podczas której w wyniku nadgorliwości boga piorunów Baldr został zasypany lawiną kamieni. Jednak ta historia tak szybko się nie kończy, bowiem jest nieśmiertelny, a w wyniku spotkania pewnego osobnika postanawia wyruszyć w podróż. Jego przygoda nie była łatwa i miał wiele niebezpiecznych sytuacji, a co najgorsze zawarł pakt z Lokim, który ewidentnie prowadził go ku zagładzie. Baldr miał zaprowadzić pokój między światami, by nie doprowadzić do Ragnaroku, ale czy mu się to uda, musicie sprawdzić sami. Mit o synu Haviego jest opowiadany przez bajarzy, którzy zasłyszeli ją lata temu. I tu należałoby się skupić na tym, że nie ma ani dobrego, ani złego opowiadania. Ponieważ, mity i legendy były przekazywane kiedyś słownie, więc z biegiem lat zmieniały swoją treść, co sprawia, że może być sporo ich wersji. O czym pewien bajarz raczył wspomnieć, gdy ludzie słuchający go mówili, że słyszeli o czymś innym. Ten moment mnie urzekł, do tego stopnia, że zapisałam sobie cytat. Cała historia jest wciągająca i pełna zwrotów akcji. Poznajemy dużo ciekawych postaci i obserwujemy Lokiego, który stopniowo mąci ludziom w głowach. Z każdą sceną, zastanawiałam się ile w tym co mówi jest prawdy. Do tego czekałam, aż coś wywinie, bo nie może być tak, że nic nie knuł przez całą podróż. W końcu jest bogiem psot, podstępu i szczerze nie cierpi Asgardu oraz jego mieszkańców. Zastanawiało mnie to, czemu Baldr mu zaufał, skoro wiedział, kim jest. Miałam nieodparte wrażenie, że przejrzał Lokiego na wylot i miał również coś w zanadrzu. Baldr różnił się od Thora tym, że używał głowy, a nie mięśni podczas swojej wyprawy i widać było, że w większości spraw wykazywał się dużą mądrością i zrozumieniem. Loki natomiast wykorzystywał spryt i dar opowiadania, co sprawiało, że pomagał naszemu bohaterowi oczywiście realizując przy tym swoje własne cele. Więcej na CzasoStrefa

POPKulturowy Kociołek: Asasynowa oferta wydawnictwa Egmont powiększa się o kolejny tytuł. Tym razem jest to album Assassin’s Creed Valhalla: Zapomniane mity będący trzyczęściową (u nas dostępne jest wydanie zbiorcze) krótką serią stanowiącą komiksowy prequel DLC Świt Ragnaröku. Jest to więc pozycja kierowana raczej do graczy uwielbiających serię Ubisoftu. Historia Assassin’s Creed Valhalla: Zapomniane mity rozpoczyna się w momencie, kiedy Thor, Baldr i Heimdall odkrywają ognistego olbrzyma na granicach Asgardu i postanawiają go zgładzić. Plan nie przebiega jednak tak, jak sobie wszyscy założyli i Baldr zostaje uwięziony w zawalonej jaskini. Od tego momentu zaczynamy śledzić jego losy, skupione na próbie wyjaśnienia i zażegnania wojennego zagrożenia ze strony ognistych gigantów. Na swojej drodze napotka on ponadto kilka postaci wprost z kart mitologii nordyckiej. Wydają się one wspierać go w jego misji. Do samego końca nie będzie jednak wiadomo czy można im w pełni zaufać. Każdy, kto zetknął się z komiksami opartymi na growych pierwowzorach, doskonale wie, że w przeważającej większości przypadków stawiają one głównie na prostą dawkę rozrywki. Tak też jest w przypadku dzieła napisanego przez Alexandra Freeda. Scenarzysta od samego początku łączy tu wartką przygodę z widowiskowością i do tego dość luźno nawiązując do pewnych mitów mitologii nordyckiej. Historia o wiele bardziej powiązana jest z grą, stanowiąc swoistego rodzaju wstęp do wymienionego dodatku. Powiązania te są na tyle istotne, że raczej po album powinni sięgnąć gracze znający zarówno podstawkę, jak i rozszerzenie. O ile do widowiskowości komiksu nie można mieć zastrzeżeń, to trudno nie zwrócić uwagi na jego pewne wady. Cała historia jest bardzo krótka (zaledwie 72 strony), nie ma więc tu miejsca na nadmiernie rozbudowane tło wydarzeń czy samych postaci. Bohaterowie są więc dość płascy, a próba rozwinięcia jakiś większych relacji pomiędzy nimi przez autora najczęściej kończy się na kilku kadrach (które można policzyć na palcach jednej dłoni). Ambitnych i złożonych treści tutaj więc nie odnajdziemy, a cała historia dość szybko umknie z naszej pamięci...