Zbrodnia i kara (okładka  miękka, wyd. 06.2022)

Zbiór siedmiu opowiadań różnych autorów to z całą pewnością NIE kopia najbardziej znanego dzieła Fiodora Dostojewskiego. Współczesna „Zbrodnia i kara” oczywiście mówi o zabójstwie i późniejszej karze, jednak każdemu z tekstów warto przyjrzeć się uważnie z osobna. Sama sięgnęłam po tę książkę głównie ze względu na znane mi od dawna polskie nazwiska. Miałam nadzieję, że Adrian Bednarek, Marcel Moss czy Alicja Sinicka zaprojektują coś godnego uwagi. Czy tak się właśnie stało? W większości przypadków tak, choć zdarzyły się dwa opowiadania, które w ogóle mnie nie wciągnęły. Akcja była nudna, bezpłciowa, dlatego też całości nie mogę uznać za genialną. Jest to książka dobra i ta nota z całą pewnością wystarczy. Podczas czytania opowiadań bardziej skupiłam się na swego rodzaju kluczu: skoro jest i zbrodnia, czasem spontaniczna, wynikająca na przykład z zazdrości czy zemsty, to czy popełniający ową zbrodnię zostanie ukarany? A może podszepty sumienia nie dadzą mu spokojnie funkcjonować i tym sposobem kat wymierzy ją sobie jakby samodzielnie? Ucieszyłam się, że większość pisarzy zadbało właśnie o taką chronologię zdarzeń, a ja mogłam spokojnie porównać wykreowane historie do szekspirowskiej lady Makbet. Każdy chyba pamięta, że przysłowiowa krew na rękach odnosi się właśnie do niej, prawda? Lady Makbet, która uknuła niecną intrygę, najpierw triumfowała, ale potem przyszła tak zwana karma. Omamy, wyrzuty sumienia, szaleństwo duszy i ciała. Czy zabicie kogoś jest zatem takie proste, jak to często się wydaje? Chyba jednak nie… Jak zatem na swój czyn mordu zareagowali bohaterowie poszczególnych opowiadań? Wystarczy sięgnąć po książkę, aby się o tym przekonać. Co więcej, ta najbardziej znana „Zbrodnia i kara” została napisana w 1866 roku. Czas akcji nie stanowi jednak problemu- opowiadania zawarte w antologii zostały napisane przez współczesnych pisarzy, dlatego też istnieją telefony, maile czy monitoring uliczny. Niekwestionowanym zwycięzcą jest dla mnie Marcel Moss, który zresztą nigdy nie boi się pisać o rzeczach mrocznych, złych, wręcz strasznych. Jego opowiadanie pt. „Nie mówi do mnie Szymek” na długo zostanie w mojej pamięci. Autor perfekcyjnie pokazał, jak na psychikę ludzką działa notoryczna walka o pieniądz i uznanie. Co więcej, jest to historia chłopaka, który w pracy traktowany jest jak przysłowiowy kot- wynieś, przynieś, pozamiataj to wieczne komendy, które słyszy. Jakby ego było mało, Szymon ma ogromną wiedzę, talent, a wszystkie zasługi i dynamiczny rozwój firmy i tak przypisywany jest jego szefowi, a na dodatek przyjacielowi. Czy praca i przyjaźń to dobre połączenie? Jak cienka jest granica między furią a zazdrością? Jak pojmować czyn chłopaka- jak rozliczenie się? A może jak wygraną wojnę, a nie bitwę? Jest to kwestia do indywidualnego rozważenia. Pamiętnym dla mnie opowiadaniem jest też „Flauta” Ewy Przydrygi. Autorka każe nam się zastanowić, czy zabójca aby na pewno wszystko wie o swojej ofierze? Czy popełnienie grzechu piątego naprawdę może dać nam satysfakcję i poprawić dotychczasową sytuację życiową? Tutaj liczy się każdy szczegół, zalecałabym więc ostrożne i niespieszne czytanie. Czytelnicy z całą pewnością zauważą też, że akt mordu wcale nie musi być przypisany wyłącznie mężczyźnie. Kobiety także potrafią zabijać, mają ku temu swe osobiste powody. Nie bez powodu zatem wspominałam wyżej o szekspirowskiej lady Makbet, jej osoba wręcz musi się tu nasunąć. Szczególnie opowiadanie Alicji Sinickiej, czyli „Dom w środku lasu” muszą przeczytać kobiety naiwne, które w czasie zauroczenia noszą różowe okulary, na dodatek w odcieniu neonowym. Zresztą, jeśli nie wiemy, o co chodzi, to… No właśnie, chyba jednak wiemy. Bardzo chciałabym dać wyższą notę, ale dwa ostatnie opowiadania jakby psują całość. Tematy zaproponowane przez Marka Stelara i Marcela Woźniaka są nudne, mało wzniosłe, a ja nie czekałam z niecierpliwością na zakończenie. Myślę, że jest to typowe dla antologii- zawsze coś smakuje nam gorzej lub też lepiej. Czy warto sięgnąć po nowoczesną „Zbrodnię i karę”? Myślę, że tak- każdy znajdzie tu coś dla siebie.

7 polskich autorów kryminałów. 1 temat przewodni – wariacje o myśli przewodniej jednej z najsłynniejszych powieści Fiodora Dostojewskiego, „Zbrodni i karze”. 7 kontrastowych opowiadań w autorskim stylu i wysublimowanym klimacie. „Wyjątkowy” Adrian Bednarek „Najsmutniejsze są ofiary niewykorzystanych zbiegów okoliczności (...)”. Adrian Bednarek funduje nam krótką opowieść o atrakcyjnym, inteligentnym, bystrym, potrafiącym odnaleźć się w kryzysowych sytuacjach oraz posiadającym instynkt przetrwania i przekonanym o własnej wyjątkowości studencie z nieco zezowatym szczęściem. Mężczyzna w trakcie definiowania swojej przyszłości, zderzywszy się ze upokorzeniem, zniewagą i niedocenieniem, owładnięty szaleństwem – popełnia jeden z najcięższych grzechów.. „Monoman” Max Czornyj „Ludzie sukcesu wspinają się po drabinie, nie zastanawiając się, czy na jej szczycie jest niebo, czy piekło”. Max Czornyj serwuje nam historię bardzo inteligentnego i szalenie introwertycznego studenta prawa wywodzącego się z zabitej dechami wsi, a ponad wszystko pragnącego smakować życia, marzącego o byciu kimś. Człowieka, który pewnego dnia postanowił dość radykalnymi metodami odmienić pisany mu los.. aż stracił kontrolę nad własnym sumieniem. „Nie mów do mnie „Szymek”” Marcel Moss „Wreszcie nadszedł dzień zapłaty”. Marcel Moss częstuje nas esencjonalną rozprawą o ludzkich granicach, pokazując do czego może być zdolny wyprowadzony z równowagi przez szefa pracownik. Autor w charakterystycznym dla siebie stylu stopniuje emocje i wyciąga „smaczki” z ludzkiej natury. „Flauta” Ewa Przydryga „Każda prawda jest lepsza niż ta ciągnąca się latami niewiedza i pustka”. Ewa Przydryga opisuje incydent z „zemstą po latach” w roli głównej. Krótko i treściwie opowiada o niszczycielskiej sile sekretów, odurzeniu winą, zazdrości, tęsknocie i utraconych szansach. „Dom w środku lasu” Alicja Sinicka „Nie ma skutecznych leków dla takich ludzi jak ja. Dla ludzi, którym bezlitośnie wyrwano serce”. Alicja Sinicka podsuwa nam nieromantyczną historię miłosną Agaty i Oliwiera. Pouczającą rozprawę o tym do czego zdolna jest zraniona kobieta.. „Człowiek znikąd” Marek Stelar „Grzesznicy istnieją. Fakt. Grzechy mają różny kaliber. Fakt. Bóg każe grzeszników. To też fakt. Ale nie wszystkich”. Marek Stelar w intrygujący sposób opowiada o dylematach pewnego policjanta, człowieka pełnego sprzeczności, którego wewnętrzne demony toczą walkę na życie i śmierć. „Będziesz zawsze moją” Marcel Woźniak „Natura ludzka nie zna pojęcia czasu: w każdej epoce pozostaje tak samo nieprzewidywalna, targana namiętnościami, zła”. Marcel Woźniak dzieli się opowieścią o tajemniczym zabójstwie dwóch kobiet z niebezpieczną miłosną grą w tle. To historia o gliniarzu solidnym jak polska kolej i jego nieprzeciętnym zmyśle śledczym. Antologia „Zbrodnia i kara” to świetny pomysł na wakacyjny relax z książką. Z pewnością, każdy znajdzie tu COŚ co trafi w jego gust. Można tu spotkać dobrze znanych i lubianych, ale też można poznać kogoś nowego i zaszczepić w sobie ciekawość zmierzenia się dłuższymi formami jego twórczości. Polecam.

IG: zaczytana_archiwistka „W obliczu śmierci wszyscy stają się równi...” Kojarzycie taką lekturę jak „Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego? Ja niestety mam z nią złe wspomnienia, ponieważ moją polonistka ze szkoły średniej była dość specyficzna... ale nie o tym chciałam dzisiaj Wam powiedzieć... „Zbrodnia i kara” stanowi zbiór opowiadań siedmiu popularnych autorów kryminałów, w których to mamy dobrze znany nam motyw z wyżej wymienionego dzieła Dostojewskiego. Znajdziecie tutaj poniższe opowiadania: A.Bednarek - Wyjątkowy, M.Czornyj - Monoman, M.Moss - Nie mów do mnie „Szymek”, E.Przydryga - Flauta, A.Sinicka - Dom pośrodku lasu, M.Stelar - Człowiek znikąd, M.Woźniak - Będziesz zawsze moja. Jak możecie się domyślić opowiadania się różne - jak i style poszczególnych autorów, niektóre historie porwały mnie bardziej niektóre mniej. Nie będę Wam wymieniać po kolei, które opowiadanie było dobre, a które nie, ponieważ chciałabym ocenić tę książkę jako jedną całość, dlatego też opowiem ogólnie o jej wadach i zaletach. Na samym początku pragnę pochwalić wszystkich autorów za podołanie tak ogromnemu wyzwaniu - opowiadania nie są długie, dlatego jestem zaskoczona jakim cudem udało im się stworzyć tak zawiłe historie na zaledwie kilkudziesięciu stronach. Kolejnym atutem tego tytułu jest fakt, że każdy z autorów podszedł zupełnie inaczej do motywu z dzieła F. Dostojewskiego. Dzięki temu opowiadania nie są takie same, co sprawia, że historie nie są przewidywalne - jest wręcz przeciwnie - powodują gęsią skórkę! Co do samego motywu... nie wszystkie historie mówią wprost o motywie zbrodni i karze - niektóre z opowiadań zmuszą Was do lekkich refleksji i domyślenia się, kto tak naprawdę został ofiarą swoich czynów. Nie zdziwi Was chyba fakt, że w tej historii mamy do czynienia z różnymi bohaterami. Dzięki nim każde opowiadanie budziło we mnie inne emocje - niektóre postacie powodowały u mnie smutek, strach, lecz znalazły się tez postacie, które mnie niezmiernie irytowały... Jeśli chodzi o akcję... z nią niestety bywało różnie. W niektórych historiach fabuła biegnie strasznie szybko, jednak znajdą się też opowiadania, w których początki były dość powolne. Na samym początku uważałam to za duży minus tej książki, lecz dopiero teraz - kilka dni po przeczytaniu, zrozumiałam czemu tak jest. Powolność akcji spowodowana jest dogłębną analizą portretów psychologicznych sprawców - nie we wszystkich opowiadaniach to znalazłam, jednak nie uważam, że są to tak ogromne wady przez które mielibyście omijać ten tytuł szerokim łukiem. Czy książkę polecam? Tak, „Zbrodnia i i kara” to świetny tytuł na wakacje dla miłośników kryminałów, czy thrillerów. Dzięki krótkim historiom macie możliwość poznania warsztaty autorów, których do tej pory nie mieliście okazji poznać. „Ale tam, gdzie jest zbrodnia, musi być i kara...”

Adrian Bednarek, Max Czornyj, Marcel Moss, Ewa Przydryga, Alicja Sinicka, Marek Stelar i Marcel Woźniak wzięli na warsztat „Zbrodnię i karę”. Tym samym zmierzyli się z jedną z najsłynniejszych powieści Fiodora Dostojewskiego. Nie ukrywam, że nazwiska na okładce książki sprawiły, że wiele oczekiwałem od tej książki. Twórczość wielu autorów znam i podziwiam ich dorobek pisarski. To, co ważne nie zawiedli, lecz pokazali, że w opowiadaniach również potrafią zaintrygować czytelnika. Nie ukrywam, że „Zbrodnia i kara” była moim pierwszym spotkaniem z twórczością Ewy Przydrygi. „Flauta” to historia młodej dziewczyny, której tragedia jest następstwem tajemnic. Ta historia mocno osadziła się w mej pamięci. Max Czornyj w opowiadaniu „Manoman” ukazał swój kunszt tworzenia intrygujących historii, które mocno zapisują się w naszej głowie, trafiając do naszych emocji niczym snajper w sam środek punktu strzelniczego. „Nie mów do mnie „Szymek” to opowiadanie Marcela Mossa, po którym mogę powiedzieć krótko – MOSS to SZTOSS! Adrian Bednarek opowiadaniem „Wyjątkowy” udowodnił, że jego twórczość taka właśnie jest – WYJĄTKOWA. Autor wypracował swój charakterystyczny styl, sprawiając, że grono jego czytelników rośnie niczym inflacja. Alicja Sinicka w opowiadaniu „Dom w środku lasu” zaskoczyła moje emocje, serwując im w finale prawdziwy rollercoaster. Czego więcej chcieć od takich opowiadań? Marek Stelar! No co ja mogę dodać. Autor w opowiadaniu „Człowiek znikąd” pokazał, że pisanie ma we krwi. A w dodatku ta krew jest dla czytelnika źródłem wielu emocji. „Będziesz zawsze moją” Marcela Woźniaka to ostatnie opowiadanie w „Zbrodni i karze”, które będę bardzo dobrze wspominał. Czołówka polskich „kryminalistów” stworzyła opowiadania, które nie tylko ukazują zbrodnie. Dają coś więcej, pole do dyskusji o karze za zbrodnie o zbrodniach, które nie zawsze wynikają z tych samych pobudek. Często dokonywane są z różnych przyczyn. Nie ma dla nich usprawiedliwienia, lecz… nie zawsze należy stawiać je na jednej szali. Miłośnikom antologii i ciekawych historii zdecydowanie polecam lekturę „Zbrodni i kary”. Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia Mroczna Strona

Największą zaletą opowiadań w przeciwieństwie do książek jest fakt, że są one krótkie, a do ich lektury można zasiąść o dowolnej porze, mając kilkanaście minut akurat wolnego czasu. Tyle w zupełności wystarczy by móc przeczytać całą fabułę przy porannej kawie, kolejce do lekarza czy też jako chwilę relaksu przed snem. Tym razem siedmioro doskonale znanych nam wszystkich autorów bestsellerowych kryminałów mierzyło się z tematem „Zbrodni i kary”, czyli jednej z najsłynniejszych powieści Fiodora Dostojewskiego. Marcel Woźniak, Marek Stelar, Alicja Sinicka, Ewa Przydryga, Marcel Moss, Max Czornyj i Adrian Bednarek ponownie zabrali mnie w świat ludzkiego zepsucia, w którym zbrodnia to tylko kwestia czasu. Jak zatem wypadli tym razem? O tym słów kilka poniżej… „Zbrodnia i kara” będąca w tym przypadku zbiorem siedmiu różnych pomysłów na jej przedstawienie okazała się w mojej opinii naprawdę dobrą pozycją, w której poziom zaprezentowany przez polskich autorów był niezwykle wyrównany. Zróżnicowane historie, w których widoczny jest zarys stylu danego autora czy też autorki ostatecznie stworzyły bardzo przejmie czytającą się lekturę, w której z pewnością wielu miłośników gatunku znajdzie usatysfakcjonowanie. Oczywiście, jak to bywa w przypadku opowiadań finalnie jedne są lepsze od pozostałych, a ich wybór jest ściśle uwarunkowany osobistymi preferencjami czytelnika. Rzadziej sympatią do autora, co również się zdarza. Moim faworytem z powyższego grona okazał się Marek Stelar z opowiadaniem „Człowiek znikąd”, będącym krótką historią pełną bólu, cierpienia i poczucia bezradności wobec nierównej walki z życiem, którego jedynym celem zdaje się być zniszczenie danej jednostki osobowej. To właśnie to opowiadanie w mojej opinii było najlepsze. A jakie będzie Wasze? Sprawdźcie i przekonajcie się koniecznie sami, bo to świetnie spędzony czas, gwarantujący sporo emocji… Współpraca z wydawnictwem Filia.

„Zbrodnia i kara” to wspaniała kompilacja siedmiu intrygujących opowieści, w którym prym wiedzie tytułowy występek i pokuta. Autorzy tych opowiadań, tj. twórcy bestsellerowych kryminałów, stworzyli literacki majstersztyk na miarę mistrza – Fiodora Dostojewskiego. W rewelacyjnym stylu kreują wątki, opisują zbrodnie, budują napięcie. Doskonale infiltrują psychikę bohaterów. Ich postaci są niesłychanie dobitne, a jednocześnie skomplikowane. Każda historia dotyczy innych wydarzeń, osób czy okresu czasowego, ale wszystkie fastryguje zbrodnicza, przerażająca nić. Młody chłopak mordujący w wyniku urażonych ambicji. Ubogi student zabijający z zazdrości. Dziewczyna zezwalająca na tragedię z chęci zemsty. To tylko niektórzy bohaterowie i mała namiastka targających nimi intencji. Książkę tę czyta się z niepohamowanym, czytelniczym pragnieniem więcej. A finalizuje z nutą zatrwożenia i refleksji nad tym do czego jesteśmy zdolni w obliczu różnych okoliczności. Sposób pisania twórców może budzić podziw. Ich propozycję przyswaja się z tęgim poczuciem dobrze wykorzystanego czasu. Doskonale odzwierciedlone emocje. Świetnie naszkicowane mordercze, mgliste motywacje. Fenomenalna deskrypcja manii i szaleństwa. Energiczna akcja. Zaskakujące, fabularne piruety. Życiowe dewizy warte zanotowania. To wszystko sprawia, iż od tej koronkowej roboty z trudem można się oderwać. Na uwagę zasługuje także wyżłobienie swoistej niszy dla odbiorcy do własnej oceny postaci, poprzez brak subiektywnych, odautorskich etykiet. „Zbrodnię i karę” pochłania się szybko. Ale jej wyborny posmak zapewne pozostanie na dłużej. Ta genialna książka zapewne znajdzie swój aplauz wśród zafascynowanych eksploracją ludzkiej psychiki czy osobowości przestępczych.

Nakładem Wydawnictwa Filia ukazała się najnowsza publikacja, tym razem jest to zbiór opowiadań od autorów takich jak: Adrian Bednarek, Max Czornyj, Marcel Moss, Ewa Przydryga, Alicja Sinicka, Marek Stelar, Marcel Woźniak. Te kryminalne historie w żaden sposób się ze sobą nie wiążą. Bohaterowie są na różnych etapach swojego życia. W skrócie: siedmioro autorów mierzy się z tematem jednej z najsłynniejszych powieści Fiodora Dostojewskiego, Zbrodni i kary. Najbardziej zachwycił mnie, o dziwo, pierwszy rozdział, napisany przez Adriana Bednarka, pod tytułem Wyjątkowy. Jest to opowieść o Rupercie Raszewskim – od dziecka nazywanym Rodim. Człowiek o wielkich ambicjach, wszechstronnej wiedzy. Uważający się za pępek świata. Za wszelką cenę chce wyrwać się z biedy. Studiuje w Warszawie finanse. Pewnego dnia dostrzega szansę przerwania kręgu braku pieniędzy. Niestety, profesor nie docenia jego talentu. Twierdzi, że jego dzieła są zbyt słabe i amatorskie. Rodi nie może się z tym pogodzić. Dopada go paranoja. Wszędzie widzi spisek. Uważa, że wykładowca chce ukraść jego projekty. Doprowadza do serii wydarzeń, które nie powinny mieć miejsca. Bardzo charyzmatyczna postać – ciężko jej nie lubić. W pewnym stopniu trudno nie utożsamić się z bohaterem. Jego historia ma w sobie coś takiego, że niełatwo się od niej oderwać. Bardzo ciekawie napisana, ma swój charakterystyczny styl. Nigdy dotąd nie miałem styczności z twórczością Adama Bednarka, ale po przeczytaniu tego opowiadania na pewno jeszcze sięgnę po jakieś teksty tego autora. Cała recenzja na: CzasoStrefa

Spójrzcie tylko na te nazwiska. Przecież to nie może się nie udać. Nie jest tajemnicą, że to właśnie za ich sprawą po prostu musiałam sięgnąć po tę książkę. Siedmiu polskich autorów kryminałów i thrillerów postanowiło zmierzyć się z tematem jaki poruszył w swojej słynnej powieści Fiodor Dostojewski. Każda zbrodnia nierozerwalnie wiąże się z karą. Można przed nią uciekać, ukrywać się jednak gdzieś w głębi zawsze pozostaje poczucie winy. Rodzaj i wysokość kary pozostaje w kwestii spornej. Każdy z autorów zmierzył się z tym tematem we własny, charakterystyczny sposób. Jedne opowiadania są bardziej emocjonalne, a inne brutalne. Sprawcami są zarówno mężczyźni jak i kobiety. Każdy z nich ma swój głęboko zakorzeniony powód, chęć zemsty, wymierzenia sprawiedliwości. Historie są bardzo zróżnicowane tematycznie. Czyta się je naprawdę bardzo przyjemnie. Dla mnie najlepsze okazało się opowiadanie pt.: "Nie mów do mnie Szymek" Marcela Mossa. Mimo iż najkrótsze to jest najbardziej wyraziste i konkretne. Niestety historia "Będziesz zawsze moja" Marcela Woźniaka według mnie stylistycznie sporo odstaje od reszty. Nie chodzi o to, że jest zła, ale zwyczajnie nie pasuje do reszty. Jest zbyt złożona, przez co straciła na przejrzystości i czytelności przekazu. Jako odrębny twór ok, ale nie w antologii, która powinna być spójna i wyważona. Jeśli lubicie czytać antologie, lub po prostu chcecie sprawdzić, jak temat przewodni "ugryźli" wasi ulubieni Autorzy to zachęcam do lektury.

Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją najnowszej kryminalnej antologii Zbrodnia i kara wydanej nakładem Wydawnictwa Filia. Książka składa się z opowiadań siedmiu topowych autorów kryminałów: Adriana Bednarka, Maxa Czornyja, Marcela Mossa, Ewy Przydrygi, Alicji Sinickiej, Marka Stelara oraz Marcela Woźniaka. Muszę przyznać, że najbardziej do gustu przypadły mi opowiadania "Nie mów do mnie Szymek" Marcela Mossa oraz "Manoman" Maxa Czornyja. Pozostali autorzy również bardzo zręcznie uporali się z tematem tytułowej zbrodni i kary. Cała antologia trzyma bardzo wysoki poziom i co ważne pozwala lepiej poznać warsztat poszczególnych pisarzy. Od dawna zaczytuję się w książkach Adriana Bednarka, Marcela Mossa i Maxa Czornyja, ale już z twórczością Alicji Sinickiej czy Marka Stelara miałam do czynienia pierwszy raz i już wiem, że na pewno nie ostatni. Niedawno czytałam Egzekutora Marcela Woźniaka i jego opowiadanie "Będziesz zawsze moją" ugruntowało moje dobre zdanie o twórczości autora. Ewa Przydryga opowiadaniem "Flauta" przekonała mnie do sięgnięcia po kolejne swoje książki chociaż po pierwszym spotkaniu z twórczością autorki miałam mieszane uczucia. Reasumując autorzy świetnie się spisali, dzięki czemu powstał zbiór fantastycznych opowiadań. Książkę czyta się dobrze i ciężko się od niej oderwać. Polecam! Więcej recenzji na Instagramie patka_czyta_.

Nakładem Wydawnictwa Filia ukazała się najnowsza publikacja, tym razem jest to zbiór opowiadań od autorów takich jak: Adrian Bednarek, Max Czornyj, Marcel Moss, Ewa Przydryga, Alicja Sinicka, Marek Stelar, Marcel Woźniak. Te kryminalne historie w żaden sposób się ze sobą nie wiążą. Bohaterowie są na różnych etapach swojego życia. W skrócie: siedmioro autorów mierzy się z tematem jednej z najsłynniejszych powieści Fiodora Dostojewskiego, Zbrodni i kary. Najbardziej zachwycił mnie, o dziwo, pierwszy rozdział, napisany przez Adriana Bednarka, pod tytułem Wyjątkowy. Jest to opowieść o Rupercie Raszewskim – od dziecka nazywanym Rodim. Człowiek o wielkich ambicjach, wszechstronnej wiedzy. Uważający się za pępek świata. Za wszelką cenę chce wyrwać się z biedy. Studiuje w Warszawie finanse. Pewnego dnia dostrzega szansę przerwania kręgu braku pieniędzy. Nie mów do mnie Szymek od Marcela Mossa, Dom w środku lasu od Alicji Sinickiej to również dzieła na wysokim poziomie, podobnie jak pozostałe. Najbardziej przemówiło do mnie właśnie opowiadanie Bednarka. Każdy autor na swój sposób opisał Zbrodnię i karę. Polecam, każda opowieść porusza nie tylko szereg ważnych tematów, ale także skłania do refleksji. Wszystkie postacie mają w sobie coś dziwnego, przyciągają czytelnika swoim urokiem. Idealna lektura dla fanów kryminałów. Więcej na: CzasoStrefa