Zimne krematorium. Reportaż ocalałego z zagłady - audiobook (audiobook mp3)

Ilekroć sięgam po książkę o tematyce wojennej czy obozowej, w mojej głowie pojawia się pytanie: czy można jeszcze napisać coś nowego na ten temat? Przecież powstało już tak wiele publikacji, wspomnień i reportaży. A jednak — za każdym razem przekonuję się, że o tragediach tamtych czasów można opowiadać wciąż na nowo, w sposób świeży, poruszający i zaskakująco inny. Tym razem w moje ręce trafił niezwykły reportaż Józsefa Debreczeniego, ocalałego z zagłady. Chętnie sięgam po tego rodzaju książki, bo są oparte na faktach — to nie fikcja, lecz prawda w najczystszej postaci. Nie zmienia to jednak faktu, że każda taka lektura głęboko porusza i zostaje w człowieku na długo. W „Zimnym krematorium” podoba mi się wiele rzeczy. Przede wszystkim język — prosty, szczery, bez upiększeń. Czytając, ma się wrażenie, jakby słuchało się opowieści starego znajomego, który po latach wraca do wspomnień, albo czytało listy z dalekiego kraju, pełne tęsknoty i bólu. Cała narracja przypomina odkrywanie czegoś nieprawdopodobnego: jednego dnia człowiek żyje swoim zwykłym życiem, a następnego — zostaje wyrwany z codzienności, pozbawiony domu, rzeczy, tożsamości. Kilka godzin po przybyciu do obozu nie ma już nic: ani ubrań, ani imienia, ani nazwiska. Jest tylko numerem. Najbardziej poruszyło mnie jednak to, jak wyraźnie w tej książce czuć niepewność i całkowitą niewiedzę więźniów o tym, co ich czeka. Oni naprawdę nie mieli pojęcia, co będzie za chwilę. Nie mogli nawet wyobrazić sobie skali okrucieństwa, które dopiero miało nadejść — bo przecież coś takiego nie mieści się w ludzkiej głowie, nawet dziś, z perspektywy czasu i świadomości historii. O wielu sposobach traktowania więźniów przez nazistów już czytałam w innych książkach, ale tu wyjątkowo silnie czuć ten szok i niedowierzanie, to zderzenie człowieka z rzeczywistością, której nie sposób pojąć. Debreczeni oddaje to niezwykle prawdziwie — bez patosu, bez literackiego upiększania, po prostu tak, jak było. I właśnie to sprawia, że jego relacja tak głęboko zapada w pamięć. Autor prowadzi nas przez trzy podobozy KL Gross-Rosen, należące do kompleksu AL Riese w Górach Sowich. W każdym kolejnym miejscu czeka go ta sama ciężka praca, nieludzkie warunki i wszechobecna śmierć. Ostatecznie trafia do tytułowego „zimnego krematorium” — obozu szpitalnego dla więźniów niezdolnych do pracy, w którym ludzie już tylko czekali na koniec. Opisy tego miejsca są przerażające i wstrząsające. Muszę przyznać, że wcześniej nie zdawałam sobie sprawy, jak wyglądało życie (a raczej umieranie) w takim obozie. Książka skradła moje serce także z innego powodu. Niedawno czytałam historię księżnej Daisy, właścicielki zamku Książ. Jak wielkie było moje zaskoczenie, gdy odkryłam, że Debreczeni pracował przy drążeniu tuneli właśnie pod tym zamkiem! Czy to przypadek? A może przeznaczenie? Wierzę, że ta książka miała do mnie trafić. Polecam ją z całego serca. To kawał mocnej, szczerej i głęboko poruszającej historii, spisanej przez człowieka, który przeżył piekło i cudem doczekał końca wojny. Kilka godzin dłużej — i te wspomnienia nigdy by nie powstały.

Bardzo wyjątkowa pozycja. Polecam jeśli kogoś interesują fakty a nie jakieś romantyzowanie i zakłamania historyczne. Dodatkowo genialny lektor. Ten tębr głosu - mistrzostwo.

Niestety nic oryginalnego- czytałam bardziej dotykające i lepszą ręką sporządzane obrazy obozowe

Wstrząsająca

Okay