Złotowłosa (okładka  miękka)

Trzyma w napięciu do samego konca

Jak zwykle geniusz to geniusz ❤️

Świetna, wciągająca. Polecam

Świetna 🥰

Świetna

Czy zastanawiałeś(aś) się kiedyś, co dzieje się w człowieku, który wierzył, że ma wszystko - a odkrywa, że nie ma niczego oprócz własnych tajemnic? Właśnie z taką myślą usiadłam do powieści „Złotowłosa” autorstwa Wojciech Chmielarz - i od samego początku czułam, że to nie będzie zwykły thriller, tylko przejmująca psychologiczna podróż w głąb ludzkiej duszy. Bohaterką jest Urszula, pracująca w hospicjum, osoba ciepła, empatyczna, taka, której każdy chciałby powierzyć swoje ostatnie chwile. A jednak… jeden dzień, który miał być świętem (zaręczyny, nowy rozdział życia), zamienia się w dramat: kłótnia, ucieczka na bieg, atak… albo to, co się z pozoru za atak uważa. Budzi się w ciemnej piwnicy, poturbowana, głodna, zdezorientowana - i słyszy głos osoby, której nie ma: Malwiny. I to właśnie ta przesunięta granica „co jest realne” sprawia, że napięcie we mnie rosło strona za stroną. Chmielarz nie daje nam chwil oddechu - najpierw wydaje się, że mamy typowy motyw porwania, ale szybko okazuje się, że to może być tylko wierzchołek góry lodowej. Za tym prostym punktem wyjścia kryje się historią z przeszłości, toksyczny związek, przemilczane winy, pytania: dlaczego nikt jej nie szukał? Dlaczego narzeczony milczy? Kim była „idealna” Urszula - i kim się stała? To, co najbardziej ujęło mnie w stylu autora, to sposób, w jaki zamienia bohaterów w istoty niejednoznaczne. Wszystko, co dla nas było pewne - nagle drży. Empatia Urszuli? Miłość narzeczonego? Miejsce bezpieczne? W tym świecie każde z tych pojęć dostaje drugie dno. Chmielarz prowadzi narrację, w której nie tylko odkrywamy tajemnice, ale zaczynamy pytać: czy to ja jestem tym, kim myślałam? Czy to inni są tymi, za których ich miałam? Klasyczne „ofiara kontra oprawca” zostaje rozmyte, granica między winą a karą staje się płynna. Narracja - choć pozornie prosta - wciąga i nie pozwala odłożyć książki na bok. Chmielarz udowadnia, że potrafi zaskoczyć i muszę przyznać, że wpadłam we wszystkie pułapki jakie na nas zastawił. Niejednokrotnie łapałam się na tym, że już wiem, co dalej, ale potem… machina się zmieniała. Styl autora jest mocny, precyzyjny, nie epatuje tanim dramatyzmem, lecz wyciąga z bohaterów ich ludzkie słabości, wątpliwości, te nieraz skrywane mroki. W „Złotowłosej” ten styl jest w moim odczuciu na najwyższym poziomie - bo balansuje między thrillerem a studium psychologicznym. Nie chodzi tu tylko o strach ani o zagadkę - chodzi o to, byśmy spojrzeli w lustro i odpowiedzieli sobie na kilka pytań. Czy „Złotowłosa” jest idealna? W moim subiektywnym odczuciu - niemal. Z pewnymi fragmentami można by się nieco dłużej zatrzymać albo mocniej rozwinąć wątek poboczny. Jednak całość i tak jest świetna. Właśnie dlatego zachęcam Cię - jeśli jesteś gotowy(a) na na lekturę, która nie tylko wciąga, ale zostaje w tobie na długo po odłożeniu książki - do jej przeczytania. Ocena 9/10 – za głębię, za napięcie, za postaci, które nie są papierowe, ani czarno-białe, za zakończenie, które naprawdę zostawia ślad. Dla mnie to jeden z tych tytułów, po których musiałam na chwilę zamknąć oczy, odetchnąć i pomyśleć nad kilkoma ważnymi rzeczami.

„Złotowłosa” Wojciecha Chmielarza to thriller psychologiczny, który od pierwszych stron wciąga w gęstą, duszną atmosferę tajemnicy, bólu i ludzkich emocji, od których nie sposób się uwolnić. To jedna z tych książek, które nie pozwalają o sobie zapomnieć — im dalej zagłębiamy się w fabułę, tym bardziej czujemy, że nic tu nie jest takie, jak się wydaje. Główna bohaterka, Urszula, to kobieta o wielkim sercu – opiekunka w hospicjum, oddana swojej pracy i ludziom, którym towarzyszy w ostatnich chwilach życia. A jednak, mimo całej swojej dobroci, pewnego dnia sama staje się ofiarą. Wychodzi pobiegać, by ochłonąć po nieudanych zaręczynach… i już nie wraca. Budzi się w ciemnej piwnicy, poturbowana, zdezorientowana, otoczona mrokiem i niepewnością. Nie wie, gdzie jest, ani kto ją porwał. W dodatku słyszy głos Malwiny — kobiety, która przecież nie żyje. Z pozoru prosta historia zaginięcia szybko przeradza się w emocjonalną i niepokojącą opowieść o winie, tajemnicach i cienkiej granicy między miłością a uzależnieniem od drugiej osoby. W miarę rozwoju akcji Chmielarz odsłania kolejne warstwy życia Urszuli – toksyczny związek, przemilczane błędy, lęki i traumy, które doprowadziły ją do tego punktu. Autor po raz kolejny pokazuje, że jest mistrzem w tworzeniu realistycznych, psychologicznie pogłębionych postaci. Urszula nie jest idealna – popełnia błędy, bywa bezradna, ale też niesamowicie silna w swojej walce o przetrwanie. To bohaterka z krwi i kości, w której wielu czytelników może odnaleźć cząstkę siebie. Styl Chmielarza, jak zawsze, jest precyzyjny, sugestywny i pełen napięcia. Autor nie potrzebuje krwawych scen, by zbudować poczucie zagrożenia – wystarczy kilka zdań, by czytelnik poczuł dreszcz na plecach. Jednocześnie potrafi wpleść w fabułę refleksję o ludzkiej naturze, poczuciu winy i potrzebie odkupienia, dzięki czemu „Złotowłosa” nie jest tylko thrillerem, ale też głęboko emocjonalną historią o tym, jak trudno czasem pogodzić się z własną przeszłością. To książka, która przypadnie do gustu nie tylko fanom mrocznych opowieści, ale też czytelnikom, którzy cenią historie o ludzkich słabościach i sile ducha. Dla miłośników psychologicznych thrillerów – pozycja obowiązkowa. „Złotowłosa” to opowieść o zniknięciu, które staje się pretekstem do odkrycia prawdy o sobie, o błędach, za które płacimy najwyższą cenę, i o tym, że nawet w mroku można odnaleźć światło.

Ula budzi się w piwnicy. Nie swojej. Z pewnością nie znalazła się tam z własnej, nieprzymuszonej woli. Jest zziębnięta, głodna, spragniona. Ale cielesne odczucia schodzą na dalszy plan, bo Ula zaczyna się bać. Niedźwiedzia (wtf?!?!), swojego porywacza i... własnego sumienia. Dobry thriller to taki, który sięga ciut głębiej niż opis lejącej się krwi, flaków na ścianie i innych bebechów. I jednocześnie pozwoli uwierzyć, że te wszystkie creepy historie wydarzyły się na serio. Dlatego mam spory problem z oceną "Złotowłosej". Bo ta historia gmera w psychice i robi nam niezłą rozpierdoooochę. Fenomenalny klimat osaczenia i dezorientacji potęguje zagubienie czytelnika, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Uświadamiamy sobie, jak krucha jest ludzka psychika i jak niewiele trzeba, żeby człowieka złamać. Liczne retrospecje z życia Uli, tej oddanej ludziom, empatycznej, wrażliwej kobiety, pozwalają nam - czytelnikom zrozumieć (albo i nie) czym kierowała się główna bohaterka i na jakich wzorcach budowała priorytety. Autor genialnie tasuje i odsłania kolejne karty, potęguje napięcie i totalnie miesza nam w głowach w kwestii odbioru i oceny poszczególnych bohaterów. Chmielarz siadaj! Celujący. Ale :) Pozostaje do omówienia druga kwestia medalu, mianowicie wiarygodność historii. I tutaj kończy się mój zachwyt, bo ilość nieprawdopodobnych zdarzeń i reakcji nie mieści się w zakresie pt. "tak faktycznie mogło być!". Na dokładkę wątek Krzyśka, sam motyw Złotowłosej, niedźwiedzia, alfabetu Morse'a i aktów okaleczeń są totalnie zbędne, jak zielone misie w żelkach Haribo (nie znoszę ohydnych dziadów). Takie zapchajdziury, żeby zrobić masę, a smaku nie mają za grosz 🤷. "Złotowłosa" to thriller psychologiczny nieidealny, ale z pewnością wart przeczytania. Dostarcza ogrom refleksji na temat złożoności ludzkiej natury, na temat winy i jej odkupienia oraz konsekwencji złych uczynków. Mimo tego braku wiarygodności i kilku zbędnych wątków z czystym sumieniem mogę polecić "Złotowłosą" zwłaszcza tym czytelnikom, którzy lubią postaci nieoczywiste i taplanie się w brudach ludzkiej psychiki.

Jest to opowieść o poczuciu straty, tak silnym, że zmieniającym się w nienawiść i szaleństwo oraz o poczuciu winy przekreślającym szansę na szczęśliwe życie. Historia Uli jest smutna i rozdzierająca. Dziewczyna jest dobrą osobą, wolontariuszką w domu opieki, całym sercem poświęcającą się innym. Jedną z jej ulubionych podopiecznych jest Malwina. Niestety, staruszka umiera w wyjątkowym dniu - wtedy, kiedy Tadek postanawia oświadczyć się dziewczynie. On zaplanował idealny wieczór, każdy szczegół przyjęcia niespodzianki i nie może zrozumieć, że zamiast radości, Ula czuje raczej przygnębienie, a w efekcie wybiega z domu do parku… i znika bez śladu. Ulę lubią przyszli teściowie, szanują lekarze w hospicjum, a pacjenci uwielbiają. Narzeczony wręcz złości się na nią, że stara się być taka doskonała. Dlaczego więc ktoś chce ja skrzywdzić? Przecież dobrych ludzi nie spotykają takie okropieństwa. Czy to tragiczna pomyłka, czyjś błąd czy może jednak dziewczyna ma powody, by kogoś się bać? A może to losowa sprawa, zbrodnia bez motywu? Hmm, a może to ten narzeczony, bo wiadomo, że statystycznie sprawcą okazuje się ktoś bliski? Autor zastanawia się czy poczucie winy i gryzące sumienie mogą prowadzić do negatywnych konsekwencji psychicznych? Jak wypieranie się błędów i brak przebaczenia sobie wpływają na rozwój osobisty i relacje z innymi? Jak traumy i świadomość życiowych błędów rzutują na nasze losy? Trudno oderwać się od historii Uli, bo gdy już pomyślałam, że wszystko jasne… wypłynęły fakty, które wymusiły przewartościowanie ustaleń. Nie jest to tempo rasowego kryminału, ale idealnie buduje atmosferę, napięcie, skupia się na wewnętrznych przeżyciach postaci. Jest to thriller psychologiczny o zaginionej dziewczynie, ale w głębszej warstwie podejmuje problem zemsty, szaleństwa, zagubienia, a przede wszystkich konsekwencji wszystkich podjętych decyzji. Autor kolejny raz uświadamia nam, że wpływ na to jacy jesteśmy i jakimi się stajemy ma wiele czynników - relacje z rodzicami, towarzystwo, presja otoczenia…

Chmielarz już od lat piastuje pozycje w ścisłym topie najważniejszych polskich autorów thrillerów psychologicznych, który znakomicie buduje napięcie, a fabułę oplata głęboką analizę psychologiczną. Właśnie z takich składników powstała powieść „Złotowłosa”, która jest niezwykle emocjonalna, mroczna i niezwykle prawdziwa. Urszula wychodzi rozbiegać ciężki dzień, a po „chwili” budzi się w piwnicy zupełnie zdezorientowana i poobijana. Jej pamięć szwankuje, a w zasadzie nie działa, bo bohaterka nie pamięta, kto stoi za jej aktualną sytuacją. Gdyby tego było mało, słyszy głos i to nie byle jaki, bo głoś zmarłej Malwiny. W zasadzie tutaj na dobre zaczyna się gra między Chmielarzem a mną, bo autor nie daje prostych odpowiedzi, miesza halucynacje z rzeczywistością, wplata w to wszystko traumę i dość trudną sytuację z teraźniejszości. Zagłębiałam się w tę historię z ciekawością i bez opamiętania, ponieważ ta powieść ma w sobie znacznie więcej niż może się wydawać, porwanie to tylko „pretekst” ta historia opowiada o rozpadzie tożsamości i o tym, jak bardzo możemy tkwić w błędzie, gdy wydaje nam się, że znamy swoich bliskich. Najmocniejszym punktem powieści jest w moim odczuciu ewolucja postaci Urszuli, która z ofiary z każdym kolejnym rozdziałem staje się bardziej złożona, pełna sprzeczności, a jej historia nie do końca jest taka jak mogłoby się wydawać i to właśnie ta emocjonalna ambiwalencja zrobiła na mnie największe wrażenia. Chmielarzowi udało się budować napięcie stopniowo i stale, sprawiając przy tym, że moje postrzeganie całości nieustannie się zmieniało. Ukazane w powieści takiej dynamiki ludzkiego strachu było niemal namacalne i przyznaje, że i mi się udzieliło. Ciężar emocjonalny jaki niesie ta powieść, jest olbrzymi, bo całe znikniecie Urszuli to tylko pretekst do życiowego rachunku sumienia i rozliczenia przeszłości. Z pozoru jest to książka o porwaniu, jednak dla mnie jest to bardziej historia o ucieczce…