Bóg lasów (okładka  miękka, wyd. 07.2025)

Przereklamowana

Świetna, wciągająca i pełna niespodzianek…

Ciekawe, książka dla nastolatków

Polecam

To moja druga powieść tej autorki. Niestety tym razem jestem zawiedziona. Bardzo ciężko szło mi czytanie tej pozycji. Ilość osób i wątków powoduje, ze momentami sie gubiłam. Nie wciągnęła mnie ta historia.

dobra ksiega ,polecam

Wciągająca opowieść.

Nudna książka.

Sięgając po Boga lasów, spodziewałam się czegoś bardzo mrocznego. Zwiastuny mówiły: to będzie mocny thriller. A ja — jako fanka mroku, napięcia i leśnych tajemnic — nastawiłam się na niepokój od pierwszej strony. Tymczasem… dostałam coś innego. I bardzo dobrze! ‎ ‎W letnim obozie Camp Emerson znika trzynastoletnia Barbara Van Laar — córka wpływowych właścicieli tego miejsca. Sprawa jest niepokojąca sama w sobie, ale jeszcze bardziej, gdy dowiadujemy się, że czternaście lat wcześniej, w tym samym miejscu, zaginął jej starszy brat, nazywany Misiem. Chłopiec rozpłynął się w powietrzu, nigdy go nie odnaleziono. A teraz — znowu ktoś znika. I znowu jest to dziecko Van Laarów. ‎ ‎Jakby tego było mało, w tym samym czasie z pobliskiego więzienia ucieka seryjny morderca — człowiek, który przed laty terroryzował te okolice. To właśnie wtedy, gdy zaginął Miś, po raz pierwszy o nim usłyszano. Przypadek? Możliwe. Ale w tej książce nikomu nie można ufać do końca. Pracownicy obozu, mieszkańcy miasteczka, rodziny uczestników — wszyscy coś ukrywają. Każdy może być podejrzany... ‎ ‎Fabuła prowadzona jest naprzemiennie: rok 1975 i 1961. I choć mamy tu zniknięcia, śledztwo, domysły i lęk — to nie klasyczny thriller. To powieść, która żyje emocjami. Relacjami. Milczeniem. Dziecięce przyjaźnie, niepokój dorosłych, rozpad rodziny, podziały społeczne, władza i przemoc ukryta pod bielą kołnierzyków — to wszystko dostajemy między wierszami. Nie trzeba krzyków, by poczuć dramat. ‎ ‎Warstwa obyczajowa jest rozbudowana, ale nieprzegadana. Relacja Alice — matki Barbary i Misia — z otoczeniem, z samą sobą, z własnym bólem, to jedna z mocniejszych osi tej historii. Świetnie wypadają też dzieciaki z obozu — ich problemy są autentyczne, czuć w tym wszystkim lato, niepokój i coś, co zostaje z czytelnikiem długo po ostatniej stronie. ‎ ‎Nie będzie tu spektakularnych twistów. Ale nie szkodzi. To opowieść z krwi i kości. I aż się prosi o ekranizację. ‎

Sierpień 1975, góry Adirondack To właśnie tu, znajduje się letni obóz dla dzieci Camp Emerson, należący do rodziny Van Laarów. Dzieci uczestniczące w obozie, to zazwyczaj dzieci elit i partnerów biznesowych Van Laarów. W tym roku w obozie uczestniczy zbuntowana córka właścicieli – Barbara. Dziewczyna, podobnie jak pozostali uczestnicy uczy się podstawowych zasad obowiązujących na obozie: z domków nie wolno wychodzić w nocy, a jeśli już się wychodzi, należy zabrać latarkę i najważniejsza zasada, powtarzana jak mantra: „GDY SIĘ ZGUBISZ, USIĄDŹ I KRZYCZ”. Tym bardziej dziwi, że gdy znika Barbara, nikt nie słyszał jej krzyku. Przerażone opiekunki domku dla dziewcząt próbują zatuszować sprawę, zwłaszcza że jedna z nich Louise ma sporo do ukrycia. Gdy sprawy nie można dłużej ukrywać, o wszystkim zostają powiadomieni rodzice dziewczyny i śledczy, choć Van Laarowie naciskają, że będą rozmawiać tylko ze śledczym, który czternaście lat temu prowadził sprawę zaginięcia ich syna, powszechnie nazywanego Miśkiem, sprawę prowadzi jedyna kobieta-śledczy, młodziutka Judy Luptack. Czy uda jej się rozwikłać sprawę zaginięcia córki Van Laarów? Jakie tajemnice ukrywa rodzina i do czego są skłonni się posunąć, aby te tajemnice utrzymać? „Bóg lasów” to moim zdaniem bardziej dramat psychologiczny z nutką thrillera niż sam thriller, którego akcja osadzona jest na przestrzeni ponad dwudziestu lat, w którym stopniowo odkrywamy tajemnice rodziny bankowców Van Laarów oraz ludzi dla nich pracujących. W tej powieści pierwsze skrzypce grają rodzinne tajemnice, które nadają powieści zarówno niepokojącego, jak i intrygującego rysu. Drugie skrzypce gra interesujące tło obyczajowe, w których możemy obserwować rolę kobiety w społeczeństwie jak i napięcia klasowe – bogaci bankierzy versus klasa robotnicza. Narracja prowadzona jest z kilku perspektyw w różnych osiach czasowych, co wymusza na czytelniku mocną koncentrację, ale daje też możliwość poznania historii z różnych punktów widzenia. Wyłaniający się obraz nie jest ładny, zwłaszcza z perspektywy Alice Van Laar, która wyszła za mąż za dużo starszego mężczyznę, który zawsze dawał jej odczuć, jak mało wyedukowana jest i jak blado wypada przy innych kobietach. Miałam wrażenie, że jedynym celem istnienia Alice było wydanie na świat dziedzica i robienie za tło męża. Ładna, głupia i łatwa do manipulowania. Jej całkowitym przeciwieństwem jest policjantka Judy Luptack, wykształcona, pewna siebie, jedyna kobieta na stanowisku śledczej. Judy nie daje sobą manipulować, uparcie dąży do celu. Takie zestawienie przeciwieństw zawsze dobrze działa na fabułę. Pomiędzy nimi jest jeszcze obozowa wychowawczyni Louise, kobieta inteligentna, której nie było stać na kontynuację edukacji i która desperacko pragnęła miłości. Na przeciwstawnym końcu hierarchicznej drabiny zostali postawieni mężczyźni – od bogatych bankierów, dla których ważne są pozory, przez męskich pracowników obozu i posiadłości Van Laarów, po policjantów prowadzących śledztwo. Każdy z mężczyzn uważał się za lepszego, choćby dlatego, że był mężczyzną i takie zostało mu przydzielone społecznie prawo. Zadaniem mężczyzny jest rządzić i chronić kobietę, która ma mu być posłuszną. Choć każdorazowo musiałam sobie przypominać, że akcja toczy się latach 70-tych, a historia małżeństwa Van Laarów sięga lat 50-tych XX-wieku, gdy panowały całkiem inne normy społeczne, to zawsze coś w mnie krzyczało na panującą niesprawiedliwość. Tyle o tle społeczno-obyczajowym, które jest niezwykle ważne w tej powieści. Sama zagadka zaginięcia Barbary przeplata się z tajemnicą zaginięcia jej starszego brata – Miśka. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że historia zostanie tak poprowadzona. W obu przypadkach źle obstawiłam, co stało się z zaginionymi, choć jeśli chodzi o Miśka, autorka podrzucała subtelne wskazówki. Całość czyta się doskonale, choć jak wspomniałam, należy się mocno skupić, gdyż historia opowiadana jest z perspektywy różnych osób. To jedna z tych powieści, w której akcja toczy się swoim tempem, bez spektakularnych zwrotów akcji, jednocześnie uderzając czytelnika głębią tajemnic, fasad i złudzeń. Choć powieść została okrzyknięta letnim fenomenem, nie jest to lekka opowieść, którą zapomni się po zamknięciu książki. Ona zostanie w pamięci na dłużej.