Cztery pory zbrodni. Wiosna. Tom 1 (okładka  miękka)

W Warszawie bez śladu giną młode dziewczyny. Ofiary przeważnie pochodzą z rozbitych lub patologicznych rodzin. Wyjatkiem jest córka biznesmena,która również zaginęła. Śledztwo prowadzi komisarz Anna Zaspa,która podstępem nakłania do współpracy byłego oficera GROMU-u,pułkownika Huberta Rajchera. Mężczyzna rok wcześniej przeżył osobistą tragedię i teraz nie ma nic do stracenia. Książka "Cztery pory zbrodni" jest jak amerykański film sensacyjny. To mocna,wciągająca, pełna emocji i tajemnic historia o mrocznych zakamarkach ludzkiej duszy.Polecam

Ostatnio coraz rzadziej sięgam po kryminały, bo mam wrażenie, że są coraz bardziej miałkie i wulgarne. "Cztery pory zbrodni" stanowiły miłą odmianę. Fabuła jest skomplikowana, bohaterowie wielowymiarowi, akcja wciąga, a całość nie jest banalna. Z przyjemnością sięgnę po kolejny tom, kiedy tylko się pojawi.

Warszawaka, nostalgiczne wspomnienie Stolicy.

„Cztery pory zbrodni. Wiosna” to książka, która zaskoczyła mnie swoją złożonością. Spodziewałam się typowego kryminału, a dostałam raczej powieść sensacyjną z nutą śledztwa. Mało tego okazała się ona wielowątkową historią, której korzenie sięgały głębiej niż można byłoby się tego spodziewać. Autor utkał misterną sieć intryg, tajemnic oraz koneksji, która splątała losy wielu różnych bohaterów. Uwikłani zostali w nią zarówno bogacze, jak i… bezdomni! Główny bohater, czyli Hubert Rajcher, to niesamowita postać. Były oficer GROM-u został wyszkolony na kogoś, kto działa bez zawahania, myśli nieszablonowo i zawsze zachowuje ziemną krew. Do tego ma liczne kontakty na całym świecie, co czyni go fantastycznym sojusznikiem i niebezpiecznym przeciwnikiem. Jego kreacja była bardzo wiarygodna. Mimo że mężczyzna często brał udział w wydarzeniach rodem z filmów akcji o tajnych agentach, wszystko było przedstawione w tak realistyczny sposób, że bez problemu mogłam uwierzyć, że ktoś taki rzeczywiście mógłby istnieć. Wszystko zawdzięczał bowiem swojemu szkoleniu i zahartowaniu, przez co nie jawił się jako ktoś wyidealizowany. Realizm to zdecydowanie największy atut książki i nie przejawi się jedynie w kreacji głównego bohatera. Miałam wrażenie, że poznaje historię prawdziwego oficera GROM-u, a wszystkie jego wspomnienia były przekazane tak wiarygodnie, że byłam w stanie uwierzyć, że opowiadają o prawdziwych wydarzeniach. Sprawdziłam nawet, kim jest autor, bo wiedza jaką posiadał była naprawdę na eksperckim poziomie. Ukazywała się w pełnej krasie na przykład w niesamowicie realistycznych opisach walki okraszonych ciekawostkami na temat fizyki i ludzkiego ciała. Także wiele procedur czy przedmiotów „szpiegowskich” opisanych zostało w bardzo profesjonalny sposób i nawet jeśli są całkowitą fikcją i wytworem wyobraźni autora, czytelnik tego nie odczuwa. Według profilu autora na Lubimy Czytać, pod pseudonimem Michał Ritter ukrywa się specjalista w dziedzinie terroryzmu i sekt religijnych oraz znawca Dalekiego Wschodu. Z całą pewnością mogę stwierdzić, że pisarz dysponuje w tym zakresie ogromną wiedzą i wykorzystał ją w swojej książce. Dzięki temu stała się ona niesamowicie ciekawą historią, która zaabsorbowała moją uwagę na wiele godzin. Już nie mogę doczekać się kolejnych tomów tego cyklu! Książka to także pewnego rodzaju studium człowieczeństwa. Chociażby poruszana tu problematyka bezdomności skłania do refleksji na ten temat. Czy wszyscy w kryzysie bezdomności zasługują na potępienie i sami są sobie winni? Oczywiście, że nie. Każda z takich osób ma swoją własną historię do opowiedzenia, jednak społeczeństwo nie chce jej słuchać. Z drugiej strony najbogatsi, którzy za pieniądze mogą spełnić niemal każdą swoją zachciankę, czują niejednokrotnie pustkę, której bogactwo nie jest w stanie wypełnić. A jeśli człowiekiem sukcesu staje się człowiek, który ma mroczne pragnienia i spaczone poczucie moralności, może dojść do rzeczy przerażających. „Cztery pory zbrodni. Wiosna” to powieść niewątpliwie warta przeczytania. Odważna, wielowątkowa, skłaniająca do refleksji, z ciekawym głównym bohaterem i nietuzinkową historią. Czekam na kolejne książki autora, a Was zachęcam do sięgnięcia po tę historię!

Najnowsza powieść znanego i nagradzanego pisarza, który tym razem skrywa się pod pseudonimem Michał Ritter, dała mi dokładnie to, czego oczekiwałam od historii w duchu polskiego Jacka Reachera. W Warszawie giną młode dziewczyny. Znikają po cichu, tak jakby rozpłynęły się w mroku miasta. Ich wspólnym mianownikiem są rozbite rodziny, patologia i brak opieki, dlatego policja przez długi czas nie łączy spraw w jedną całość. Dopiero gdy znika córka wpływowego biznesmena, śledztwo nabiera innego wymiaru. Komisarz Anna Zaspa przypomina sobie słowa bezdomnego z Powiśla, który już wcześniej ostrzegał, że z dziewczętami dzieje się coś złego. Nie potraktowała go poważnie. Ten człowiek miał na imię Buba. Teraz również on zniknął bez śladu, a wraz z nim zniknął trop, który mógłby wyjaśnić całą sprawę. Zniknięcie Buby niepokoi nie tylko policję. Jego przyjaciel, Hubert „Hub” Rajcher, były oficer GROM-u, od lat żyje na ulicy, pogrążony w cieniu własnych demonów i tragedii. Na bruku znalazł się z wyboru, ale Buba pomógł mu przetrwać najciemniejsze dni. Kiedy komisarz Zaspa w nieoczywisty sposób zwraca się do Rajchera z prośbą o pomoc w śledztwie, były żołnierz nie waha się ani chwili. Nie ma nic do stracenia, a jego determinacja okazuje się bardziej bezwzględna niż niejeden policyjny nakaz. To bohater, który nigdy nie odpuszcza, który ma za sobą dramatyczne przejścia, trudne misje i utratę dziecka… Takie książki lubię najbardziej. Akcja nie zwalnia ani na moment. Wielość wątków mogłaby wydawać się przytłaczająca, lecz Ritter prowadzi wszystkie nitki z precyzją, która sprawia, że każdy element znajduje swoje miejsce. Rozdziały napisane są tak, że trudno oderwać się choćby na chwilę. Z każdą stroną narasta napięcie, a czytelnik zadaje sobie pytanie, kto stoi za porwaniami dziewcząt, jak daleko posunie się Rajcher i czy ktokolwiek wyjdzie z tego cało. Relacja między komisarz Zaspą i Rajcherem rozwija się powoli, w cieniu wzajemnej nieufności i skrywanych ran. Każde ich spotkanie to starcie charakterów, pełne emocji i napięcia. Z każdą rozmową atmosfera gęstnieje, a ja śledziłam ją, jakby od niej zależało powodzenie całego śledztwa. Nie ma tu zbędnych ozdobników. Dialogi są cięte, prawdziwe, a jednocześnie budują atmosferę zagrożenia. Wiele razy dałam się zmylić autorowi, pewna, że odgadłam rozwiązanie. Ritter sprawnie manipuluje tropami, prowadzi przez labirynt złudzeń i w najmniej spodziewanym momencie uderza z nową siłą. Powiązania Rajchera z dawnym światem i jego lojalności wobec ludzi, którzy kiedyś ocalili mu życie, stają się nieoczekiwanym, lecz kluczowym elementem opowieści. Tło Warszawy dodaje powieści ciężaru i wiarygodności. Powiśle ukazane jest jako miejsce kontrastów, pełne mrocznych zaułków, sekretów i ludzi, którzy zbyt długo milczeli. „Wiosna” to świetnie skonstruowany thriller. Mroczny, pełen napięcia i tajemnic, z bohaterem, który nie szuka chwały ani uznania, lecz sprawiedliwości i spokoju, którego od dawna nie zaznał. Pochłonęłam tę powieść w dwa dni i już wiem, że do tej historii będę wracać. A autorowi pozostaje tylko jedno – pisać dalej i robić to szybko, bo apetyt na kolejną część jest ogromny.

W Warszawie dochodzi do zaginięć młodych dziewczyn. Wszystkie pochodzą z rozbitych, czy też patologicznych rodzin. Policja na początku nie łączy tych spraw ze sobą. Wszystko się jednak zmienia, gdy dochodzi do zaginięcia córki warszawskiego biznesmena. Można by rzec, że dopiero wtedy sprawa rusza z kopyta. W międzyczasie na emeryturę odchodzi ceniony policjant Jakub Gmoch, przyjaciel komisarz Zaspy. To właśnie do niej mężczyzna miał podrzucić na kilka dni Niuśka, swojego ukochanego psa, aby pozałatwiać sprawy poza miastem. Niedzielnego wieczoru ani Gmoch, ani Niusiek nie docierają jednak do Zaspy. Kobieta martwi się o swojego wieloletniego przyjaciela i razem z ekipą policyjną postanawia wejść do jego mieszkania. Tam zastaje jednak widok, którego prędko nie zapomni. Czy śmierć Jakuba Gmocha i zaginięcia dziewczynek w jakiś sposób się łączą? Śledztwo nie wyklucza niczego. Komisarz Anna Zaspa będzie miała u swojego boku Rajchera, byłego oficera GROMu, który często stosuje niekonwencjonalne zasady, ale zawsze osiąga zamierzony cel. „Cztery pory roku. Wiosna” to kryminalna historia, w której wszystko zostało dokładnie przemyślanie. Na początku jednak czytelnik może czuć się przytłoczony nadmiarem informacji, jakie na niego spadają. Wszystko jest jednak do przeżycia. Autor w umiejętny sposób buduje napięcie, które stopniowo rośnie. Intryga goni intrygę, a tropów jest masa. To, na co należy zwrócić uwagę w pierwszej kolejności to grupy społeczne, na jakie podzielony jest nasz świat. Autor na bardzo prostym przykładzie pokazał, że ktoś, kto ma pieniądze i nazwisko, o którym słyszeli inni, jest bardziej uznawany w społeczeństwie i jemu trzeba pomóc od razu. Inaczej dzieje się niestety, gdy ludzie niezamożni, z rozpadających się rodzin z problemami tej pomocy potrzebują. Wtedy na wszystko jest czas, a sprawy, które powinny być priorytetowe zostają odkładane na dużo dalszy plan. Nie wspomnę już nawet, co dzieje się w przypadku osób bezdomnych, czy dzieci z domów dziecka, które nie mają nikogo bliskiego. Są zepchnięte daleko, daleko do tyłu… „Cztery pory zbrodni. Wiosna” to dobry kryminał, który w swojej fabule przeplata również prywatne losy bohaterów. Uważam, że to dużo daje całości i dzięki temu historia staje się jeszcze bardziej ciekawa. W niektórych momentach opisy wydawały mi się nieco zbyt rozległe. Książka sama w sobie jest małym grubaskiem, bo liczy sobie prawie pięćset sześćdziesiąt stron i gdyby niektóre fragmenty przyciąć to wcale by na tym nie straciła. Czy polecam? Oczywiście! Powiem Wam nawet więcej - Autor na końcu zostawił nawet smaczek w postaci fragmentu „Lata”.

✩ 𝑨𝒖𝒕𝒐𝒓 : Michał Ritter ✩ 𝑾𝒚𝒅𝒂𝒘𝒏𝒊𝒄𝒕𝒘𝒐 : @MediaRodzina ✩ 𝑶𝒄𝒆𝒏𝒂 : ✩ ✩ ✩ ✩,5/5 ✩ 𝑹𝒆𝒄𝒆𝒏𝒛𝒋𝒂 : ( 𝒎𝒐ż𝒆 𝒛𝒂𝒘𝒊𝒆𝒓𝒂ć 𝒔𝒑𝒐𝒋𝒍𝒆𝒓𝒚 ) [ współpraca barterowa ] @MediaRodzina Książka „Cztery pory zbrodni” to pierwszy tom z zaczynającej się serii. Autor zabiera nas do pięknej Warszawy, która jest przyćmiona blaskiem drogich apartamentów i wysokich wieżowców, lecz tak naprawdę może tam się kryć coś przerażającego… Ciemne uliczki są przygaszone przez całe miasto, lecz to właśnie one mogą skrywać wiele sekretów. Mieszka tam wiele ludzi, jest głośno i każdy cieszy się swoim życiem, lecz to tylko pozory, pod tym wszystkim kryją się mroczne historie i sprawy, o których nie mamy pojęcia i właściwie wolelibyśmy nie wiedzieć… Czasem nawet zatajone spawy. 🚔👮 W Warszawie rozpoczyna się śledztwo w sprawie zaginionych dziewczyn w dziwnych okolicznościach. Nikogo zbytnio ta sprawa nie interesuje, ponieważ pochodziły one z patologicznych i nieszczęśliwych rodzin. Pewnego dnia ginie córka wpływowego biznesmena, który przewraca świat do góry nogami i stawia wszystkie policje na czele. Ta sytuacja pokazuje nam jak bardzo los człowieka ma wpływ na innych ludzi, że wszystko zależy od naszej pozycji społecznej. Nasz tajemniczy autor próbuje rozwikłać zagadkę i pokazuje nam różne punkty widzenia oraz wykluczenia. Bohaterowie : 👮‍♀️Komisarz Anna Zaspa - jest zdeterminowana i przejęta sprawą, lecz obwinia się również za zlekceważenie wcześniejszych porwań. 👮‍♂️Hubert Rajcher „Hub” - były oficer GROM’u, który po swoje tragedii zrezygnował z pełnienia tak odpowiedniej roli. Jest zdeterminowany i stara się stawiać wszystko na jedną kartę. Tak właśnie powstaje duet, który zajmuje się tą sprawą. Tropów było wiele, ale nie każdy miał znaczenie i mogły zbaczać z obranej ścieżki dochodzenia. Wszystkie te wątki sprawiają, że lektura bardzo wciąga i nie można się od niej oderwać. Możemy tam, także zwrócić uwagę na reflekcje, którą jest to, iż nie widzimy, jak niektórzy ludzie potrzebują pomocy, albo widzimy, ale nie umiemy lub nie chcemy pomóc. Nieważne czy ktoś jest z biednej, czy bogatej rodziny. Każdemu należy się szacunek, wysłuchanie, bezpieczeństwo i prawo do pomocy. Czasami wystarczy jeden mały gest, który sprawi, że dana osoba poczuje się lepiej. 🫶 Opowieść ta opowiada o winie oraz o tym, jaki wpływ na dalszy los człowieka ma jego przeszłość i wybory. To pełna emocji, wciągająca historia, która zostawia niedosyt i pragnienie następnej części. 👮‍♂️

🌸 „Wiosna pachniała świeżym deszczem i strachem. W tym mieście jedno i drugie pojawiało się zawsze razem.” -Dlaczego akurat wy? Ułańska fantazja? -Gdzie diabeł nie może, tam Polaków pośle... - Rajcher zamyślił się. - Czy ja wiem... Chyba chcieliśmy coś udowodnić Amerykanom... Choćby że Monte Cassino to nie był jednostkowy przypadek... „Wiosna miała być nowym początkiem. Ale nie dla nich. Dla nich była końcem.” 🌆 „Warszawa nie śpi. Ona tylko udaje, że nie słyszy krzyków, które nikną między blokami.” „Czasem wystarczy jedno zniknięcie, by całe miasto zaczęło gnić od środka.” 💔 „Niektórych ran nie widzisz, dopóki nie dotkniesz ich cudzym cierpieniem.” 🩸 „Każdy coś ukrywa. Jedni grzech, inni stratę, a niektórzy – ciało.” Zazwyczaj chętnie sięgam po debiuty zaciekawiona czy nowe nazwisko na polskim rynku wydawniczym przypadnie mi do gustu , choć nie mam wówczas większych oczekiwań. Cztery pory zbrodni to nowy cykl, a pisał go człowiek podobny do głównego męskiego bohatera , którego wykreował, przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Osoba inteligentna, znajaca się na technikach stosowanych w wojsku. W stolicy dochodzi do serii zaginięć - uprowadzone są nastolatkami w trudnej sytuacji rodzinnej i wydają się starannie wyselekcjonowane. Pierwszymi świadkami tego,że w mieście coś się dzieje są... ludzie bez dachu nad głową- jednak z racji swego niskiego statusu społecznego nie są oni dla organów ścigania. Wszystko się zmienia, gdy okazuje się, że zaginęła również córka wpływowego biznesmena. W tym momencie pęka jakiś niewidzialna mur. Do rozwikłania zagadki zostają przydzieleni Anna Zaspa i jej służbowy partner Jakub Gmoch. Kobieta decyduje się też na zaangażowanie zewnętrznego wsparcia w osobie Huberta Rajchera - byłego żołnierza GROM-u z trudną przeszłością, który wkrótce zaczyna działać pod przykrywką. Co odkryje i czy wszyscy stoją po tej samej stronie? Do czego prowadzi mania wielkości i chęć zostania wizjonerem? Tego dowiecie się z książki. Co mogę o niej powiedzieć? Początkowo byłam nieco zdezorientowana i nie mogłam się połapać w mnogości wątków i postaci. Im jednak dalej w fabułę tym bardziej akcja nabiera rumieńców, wciągając niczym wir. Atmosfera jest duszna , niemal gryząca , pełna niedopowiedzeń, co obok bohaterów niewątpliwie jest atutem powieści. Zakończenie pozostawia niedosyt i już teraz czekam na Lato . Gratuluję autorowi świetnego debiutu 🖤❤️

Warszawa – miasto, które nigdy nie zasypia, w „Czterech porach zbrodni. Wiośnie” Michała Rittera staje się sceną koszmaru. Młode dziewczyny znikają bez śladu, a cisza wokół ich spraw jest równie wymowna jak milczenie policyjnych raportów. Dopiero gdy ginie córka wpływowego biznesmena, mury zaczynają pękać, a pod ich powierzchnią odsłania się ciemna tkanka miasta. Ritter prowadzi nas przez zaułki, w których przeszłość kłóci się z teraźniejszością, a prawda tonie w półcieniach. Komisarz Anna Zaspa to kobieta rozdarta między obowiązkiem a poczuciem winy, które wraca do niej jak echo dawnych błędów. U jej boku pojawia się Hubert „Hub” Rajcher – były oficer GROM-u, człowiek, którego życie złamało się w połowie, a który w tej historii odnajduje niebezpieczne, ale i potrzebne mu sensy. Ich duet nie jest wygodnym sojuszem – to bardziej taniec na granicy przepaści, pełen napięcia i sprzeczności. „Wiosna” nie daje wytchnienia. Początkowy chaos, mnogość wątków i fragmentaryczność narracji okazują się sprytnie zastawioną pułapką, bo kiedy wszystko zaczyna się układać - nie ma już odwrotu. Fabuła oplata, miesza tropy, każe kwestionować każdą pewność. To nie tylko kryminał, ale i przypowieść o tych, którzy znikają na marginesie życia – bezdomnych, dzieci z rozbitych rodzin, ludzi, których tragedie rzadko przebijają się do nagłówków. Największą siłą książki jest atmosfera – duszna, ciężka, lepka jak nocne powietrze na Powiślu. Warszawa staje się tu bohaterem – piękna i brudna zarazem, pełna kontrastów i ukrytych ran. „Cztery pory zbrodni. Wiosna” to otwarcie cyklu, które uderza jak pierwszy akord mrocznej symfonii. Ritter pokazuje, że zbrodnia nie rodzi się w pustce – zawsze ma korzenie, zawsze zostawia ślady. To powieść, która nie daje o sobie łatwo zapomnieć, każąc wciąż wracać myślami do tego, co kryje się w ciemnych zakamarkach miasta i ludzkiej psychiki. To książka nieidealna, ale przez to jeszcze bardziej niepokojąca – jak blizna, którą wciąż chcemy dotykać, choć wiemy, że zaboli. A po lekturze pozostaje tylko jedno pytanie: jak mroczne oblicze pokażą kolejne pory roku? Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @mediarodzina.wydawnictwo (współpraca reklamowa) 🩷.

„Wiosna” to kryminał, który od pierwszych stron wciąga atmosferą niepokoju i gęstniejącego napięcia, a zarazem zaskakuje emocjonalną głębią bohaterów. Fabuła z pozoru wydaje się klasyczna: z warszawskich ulic znikają młode dziewczyny. Ponieważ pochodzą z rodzin zastępczych lub patologicznych, ich zaginięcia długo pozostają niezauważone. Policja nie łączy spraw, a śledztwa utknęły w martwym punkcie – aż do momentu, gdy ginie córka znanego biznesmena. Wtedy temat trafia na pierwsze strony gazet, a Komisarz Anna Zaspa – kobieta po przejściach, zmagająca się z własnym poczuciem winy – musi wrócić do spraw, które wcześniej zlekceważyła. Pojawia się też inna postać – Hubert „Hub” Rajcher, były żołnierz jednostki GROM, który po osobistej tragedii wycofał się z życia i przez pewien czas sam żył na ulicy. Jego relacja z Bubą, bezdomnym filozofem z Powiśla, jest jednym z najbardziej poruszających wątków książki. To właśnie zniknięcie Buby staje się dla Raja impulsem do działania. Ritter z niezwykłą wprawą łączy brutalny realizm z psychologiczną głębią. Autor zabiera nas w mroczne zakamarki Warszawy, gdzie kryje się świat pełen bólu, tajemnic i ludzkiego upadku. Komisarz Zaspa nie jest typową twardą policjantką z filmów kryminalnych – to kobieta rozdarta między obowiązkiem a wyrzutami sumienia. Hub Rajcher, z kolei, to typ silny fizycznie, ale emocjonalnie kruchy, rozdarty między potrzebą sprawiedliwości a wewnętrznym wypaleniem. Książka ma świetne tempo – nie brakuje dynamicznych scen akcji, pościgów i napięcia. Autor umiejętnie wplata w to momenty refleksji. Dużym atutem jest też warstwa społeczna – Ritter nie boi się mówić o bezdomności, przemocy domowej czy obojętności instytucji wobec najsłabszych. W finale wszystko splata się w emocjonalny punkt kulminacyjny – z prawdą, którą trudno zignorować. Autor wyraźnie pokazuje, że to nie tylko opowiedzenie ciekawej historii, ale też zmuszenie nas do zastanowienia się nad tym, kto naprawdę jest winny. „Cztery pory zbrodni. Wiosna” to kryminał z ambicjami. Trzyma w napięciu, ale też uderza emocjonalnie i moralnie. To mroczna, ale potrzebna opowieść o ludzkiej słabości, odkupieniu i cienkiej granicy między dobrem a złem.