Kiedy żurawie odlatują na południe - ebook EPUB (ebook)

Jak wyobrażasz sobie swoją starość? Czy przeraża Cię myśl o niej? A może czujesz, że jesień życia będzie piękna, spokojna, pełna wspomnień i ciepła? Ja widzę oczami wyobraźni dwoje ludzi siedzących na tarasie swojego domku pod lasem. Mają na kolanach koc, w dłoniach kubki z herbatą, a między nimi toczy się rozmowa o wszystkim, co w życiu było piękne. Tak bardzo chciałabym, żeby ta wizja kiedyś stała się moją rzeczywistością… …starość Bossa wygląda jednak zupełnie inaczej. To starość trudna, bolesna, wypełniona samotnością. Boses mieszka sam, a jedynym towarzyszem jego dni jest pies Sixten, iskra radości, sens codzienności, ale nawet to maleńkie źródło szczęścia ktoś chce mu odebrać. Syn uważa, że starszy człowiek nie ma już siły, by opiekować się zwierzęciem. Żona Bossa nie pamięta już jego imienia i jego, mieszka w domu opieki, przyjaciel odzywają się rzadko i tylko telefonicznie, a obcy ludzie zatrudnieni przez syna przychodzą do jego domu i sprawiają, że czuje się jeszcze mniejszy, jeszcze bardziej niepotrzebny i zawstydzony. To opowieść o ostatnich chwilach człowieka, o tym, jak pragniemy być zauważeni, wysłuchani, potrzebni. O tym, że dopiero wtedy, gdy czas nieubłaganie zbliża się do końca, zaczynamy dostrzegać, jak wiele w życiu było piękna, nawet w najprostszych momentach. To historia o smutku, o tęsknocie, o cichym bólu przemijania… ale też o nadziei, o subtelności i o tym niezwykłym spokoju, który przychodzi, gdy człowiek już niczego nie musi udowadniać. Łzy płynęły mi po policzkach, gdy przewracałam ostatnie strony, ale wśród tych łez był też uśmiech. Dla Bossa. Dla Sixtena. Dla każdej starszej osoby, która każdego dnia toczy swoją małą walkę, nie mówiąc nikomu, że jest jej ciężko, bo nie chce być „kłopotem”. To książka, która rozdziera serce i chwilę później je składa. Która uczy wdzięczności za każdy dzień, każdą rozmowę, każdy promień słońca wpadający przez okno, bo życie, nawet jeśli czasem boli, jest przecież piękne. I nawet mając dziewięćdziesiąt lat… to wciąż za mało, by nacieszyć się światem.