Pewnego razu w Wenecji (okładka  miękka, wyd. 07.2023)

Bardzo fajna książka, przyjemnie się ją czyta, polecam.

Wolę historyczno obyczajowe książki tej autorki.

Polecam!!!

Polecam

Okładka jest niezwykle klimatyczna. Delikatne kolory, biel, brąz... Na samym środku widzimy kobietę w długiej sukience. Jest satynowa w dotyku ze śliskimi wytłuszczeniami. Nie posiada skrzydełek, więc nie ma dodatkowej ochrony przed uszkodzeniami mechanicznymi. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka. Odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Podzielona została na części z narratorami oraz rozdziały. Liczy ponad trzysta sześćdziesiąt stron. Było to moje pierwsze spotkanie z autorką. Bardzo dawno chciałam już coś przeczytać od Knedler, ale zawsze nie było okazji. W końcu się udało. Wiem, że niektóre jej książki mają dużą popularność i wartość, zresztą niejednokrotnie słyszałam jej imię i nazwisko w sieci. Skusiłam się na lipcową premierę wydawnictwa Mando i... Sama nie do końca wiem, co o niej myśleć. Czyta się dość szybko, przyjemnie, ale nie było tu takiego momentu wciągnięcia od razu czy jakoś później do świata postaci. Obserwowałam wszystko z ukrycia, nie mogąc połączyć się z odczuciami bohaterów. Na pewno pióro, jakim posługuje się pisarka jest niezwykle dojrzały i głęboki. Ktoś, kto liczy na lekką i niezobowiązującą historię - przeliczy się. Może początek brzmi jak większość powieści z gatunku obyczajowych, jednak to, o czym czytamy dalej już nie jest takie jak inne, nie ocieka schematycznością. Janek, Wiola, Anka... Ta trójka nieźle namieszała. Każdy z nich ma swoje plusy i minusy, jednak uważam, że są oni po prostu... Nie wiem, jak to określić. Może nie nudni, ale tacy bez polotu? Później widzimy pasję, widzimy obowiązki i role życiowe, ale jakoś one nie zrobiły na mnie szału. Wydali mi się tacy nijacy... Janek - ależ mnie irytował. Tak jakby sam nie wiedział, co chce. Bał się samotności? Odrzucenia? Ale miał na tyle w sobie odwagi, by móc być z kimś z poczucia obowiązku, a nie z prawdziwości uczuć... Anka - przepełniona marzeniami rodziców, ale nie swoimi. Nieszczęśliwa, chociaż wydaje się jej, że żyje w bańce szczęścia... To tylko ułuda... Wiola - również ma za sobą tragiczny bagaż emocjonalny, który dźwiga każdego dnia. A wystarczyłaby rozmowa, taka porządna, szczera, nieco dłuższa, a wszystko byłoby inne. Jedyne co, to nie podobało mi się, że nie umiała głośno i stanowczo powiedzieć nie. Sumując uważam, że to, co ich spotyka, może spotkać również i nas. Są to przyziemne sprawy, które może i Wy w codzienności przeżywacie. Niemniej jednak nie byłam w stanie ich polubić. Na plus w tym punkcie jest fakt, że wiele możecie wyciągnąć z ich zachowania. Wartości, refleksje to również spory atut tej historii. Autorka w niezbyt bezpośredni sposób przekazuje nam tyle istotnych spraw, że nie można jej czytać na wyścigi. Warto się zatrzymać i zastanowić nie tylko nad bohaterami, ale i nad sobą. Każdy z tej trójki postaci poszukuje miłości, akceptacji, obecności... Każdy z nich ma w głowie istny chaos, który ciężko im poukładać. Było mi przykro, bo każdy z nich potrzebował tego samego, a jednak kogoś innego do bycia naprawdę szczęśliwym i spokojnym. Nasze życie jest kruche, dlatego warto postępować w zgodzie ze sobą, nie robić czegoś tylko dla czyjegoś kaprysu i męczyć się pół życia, bo ktoś tak chce. Nie można pozwalać innym, by narzucali nam swoje marzenia. NIGDY! Szanujmy siebie! Na duży plus zasługuje opis Wenecji. Nigdy tam nie byłam, a po skończeniu powieści, mogłabym powiedzieć, że po zamknięciu oczu widzę ją dokładnie. Uważam, że Magda Knedler zrobiła albo dobry research, albo przebywała tam dłuższy czas, bo opisała to miejsce z niezwykłą dokładnością, a jednocześnie nie przytłaczała nadmiarem informacji. Mamy również szary Wrocław, który jak dla mnie jest... przepiękny. Niemniej jednak widzimy porównanie dwóch tych miejsc, jakie mają znaczenie dla naszych postaci. Wenecja - miasto przepiękne, nostalgiczne, eteryczne, pełne życiowej esencji. Wrocław - miasto szare, przygnębiające, które przytłacza. Widać, że w tym pierwszym, bohaterowie odżywają, napawają się emocjami, karmią się nimi, dochodzą do różnych wniosków, a we Wrocławiu... No cóż, można rzec, że same niepowodzenia. Reasumując uważam, że jest to niezwykle wartościowa opowieść o życiu, ludziach, samotności, miłości, nawet tej niespełnionej czy nieodwzajemnionej. Ma swoje plusy i minusy, ale nie można odmówić jej przekazu, głębokich przemyśleń, refleksji. Jest to jedna z lepszych pozycji na rynku i nie jest to standardowa powieść obyczajowa, bo jest inna. Opisałabym ją jako melancholijna. Bo czytając, odczuwałam permanentny smutek, powolność, niezrozumienie i przygnębienie. Mnie nie do końca przypadła do gustu, ale zbiera dość dobre opinie i recenzje, więc po prostu to mogła mnie się nie do końca spodobać. Ale jak najbardziej polecam Wam, żebyście sami dali jej szansę i ocenili, bo naprawdę jest to specyficzna, ale DOBRA książka.

Odmieniająca uczucia przez wszystkie przypadki i zarazem barwnie definiująca samo oblicze miłości. Esencjonalnie przenikająca gorzką esencję życia. Z nostalgią obrazująca urok weneckich scenerii. „Pewnego razu w Wenecji” to powieść doprawdy nietuzinkowa, splatająca bowiem kontrastujące ze sobą materie. Ponury Wrocław i malowniczy zakątek Włoch, wyraźną nutę szaleństwa i ewidentną dojrzałość, eteryczną ulotność i świadome zakotwiczenie w realiach rzeczywistości, poszukiwanie swojej drogi i bierne przywiązanie. Trudno o historię intensywniej eksponującą skrajne impresje, a przy tym zachwycająco piękną i bolesną w swojej autentyczności oraz tak czule odmalowaną, zuchwale wdzierającą się w myśli. Magda Knedler dokonała czegoś naprawdę w literaturze zjawiskowego – z intencjonalną prostotą utkała wyzute z banalności płótno życia, sugestywnie namacalne i poprzetykane nićmi głębokich refleksji. Również trafnych spostrzeżeń, które rezonują w odbiorcy z nieokiełznaną siłą, które zanurzają w otchłani kontemplacji, pozwalają w nich zatonąć i dławić się dosadnymi wydźwiękiem egzystencjalnych tonów. Przypadek bądź przeznaczenie. Zwykła fascynacja bądź potrzeba zatracenia się w szybszych uderzeniach serca, które determinują pełnię życia. Dwie, zagubione w meandrach uczuć dusze, jedna całkowicie ich świadoma – z pewnością ktoś będzie cierpiał, ktoś ruszy dalej, ktoś skryje pod skórą tęsknotę, żal i iskrę nadziei. Nie do końca niewinne wakacje w zilustrowanej z finezją Wenecji, stają się ewidentnym nośnikiem nieodwracalnych już zmian, implikacją uświadomionych sobie prawd, wreszcie możliwością ucieczki od wspomnień. Jednak możliwością, która nie ma prawa przybrać realnych kształtów – autorka z wrażliwością akcentuje metaforyczną istotę bagażu, którego nie da się przecież zostawić za sobą. Tworzy rozpiętą na przestrzeni lat panoramę zdarzeń, emocji, ale też wymownych gestów i spojrzeń, które trwale osiadają na dnie pamięci. Aranżuje literacki spektakl zwany zwyczajnie życiem – nasączony wieloma odcieniami miłości, dojmującymi pragnieniami, wyniszczającymi ambicjami i przywracającymi spokojny oddech pasjami. Otulający i rozkoszujący, a przy tym jawnie zatrważający okrutnym chichotem losu. To opowieść o maskach, które przywdziewamy, gdy świt wkrada się przez okna. O nostalgii, która nie pozwala poczuć ciepła w objęciach Morfeusza. I zmusza do gryzienia do krwi rąk z bezsilności, byle tylko nie wybuchnąć głośnym szlochem, byle tylko nie obnażyć skrytych na dnie duszy gorączkowych marzeń – o codzienności z kimś innym, o byciu w innym miejscu, w końcu o robieniu czegoś całkiem innego. Także o perspektywie, która zawsze przepuszczona jest przez ludzkie doświadczenia. Bez wątpienia to nie jest romans, nawet nie powieść obyczajowa. Ta kreacja to znacznie więcej. To osnowa, która sensorycznie oddziałuje na czytelnika, podkreśla istotę „bycia” oraz kwintesencję „trwania”. Prowokuje do eksploracji własnej prozy dnia i tuszowanych w czeluści serca bolączek, tym samym absorbuje w subtelne rozsmakowanie się w fabularnej przestrzeni i odniesienie jej do osobistych przeżyć. To książka osobliwie wyjątkowa, kunsztowna, nieprzewidywalna, o wielu znaczeniach. Dla mnie zdecydowanie niezapomniana. Będąca intymną podróżą po zakamarkach samotności i nieszczęśliwych związkach, która jednocześnie staje się wiwisekcją ludzkiej natury. Z walizką wypełnioną uniwersalnymi uczuciami, melancholijnie oddaną sztuką i interpretacjami tak znajomej wszystkim miłości.

Janek nie miał szczęśliwego dzieciństwa, jego miłość do literatury nie znajdowała uznania u jego ojca, który po pracy lubił wytłumaczyć swoje racje siłą. Wbrew rodzicom chłopak podejmuje studia filologiczne i chwyta każdą możliwą pracę, która pozwala mu się samodzielnie utrzymać. W trakcie studiów poznaje Anię, dziewczynę z tzw. dobrego domu. Rodzice Ani są stomatologami, i ich córka również ma zostać stomatologiem, aby przejąć rodzinny interes. Gdy Ania i Janek przeprowadzają się do mieszkania podarowanego przez rodziców dziewczyny na „dobry start”, Janek poznaje sąsiadkę Wiolę, kilka lat strasza od niego kobieta jest nauczycielką. Sąsiadka zaczyna fascynować chłopaka, a gdy z powodu niezdanego egzaminu Ania wycofuje się z wyjazdu do Wenecji, Janek proponuje Wioli jej miejsce. Co wydarzy się w Wenecji, mieście uważanym za jedno z najbardziej romantycznych miast na świecie. Czy Jankowi i Wioli udzieli się atmosfera miasta Romea i Juli? Jak pobyt w mieście tysiąca kanałów wpłynie na ich dalsze życie? „Pewnego razu w Wenecji” to rasowa powieść obyczajowa. Powieść, w której historia toczy się na kilku planach czasowych i jest opowiadana z punktu widzenia Janka i Wioli, dzięki czemu możemy zanurzyć się w opowieści i poznać uczucia i motywacje bohaterów. W powieści znajdziemy wiele trudnych tematów: alkoholizm, niezrozumienie, przemoc domową, ale również coś, z czym wiele kobiet musi się mierzyć: oczekiwania rodziny i społeczeństwa wobec nich. W pewnym punkcie życia Ania wypowiada słowa, pod którymi większość kobiet może podpisać się obiema rękoma: „ko¬bie¬ta musi trzy¬mać po¬ziom. Cier¬pieć z uśmie¬chem, mieć klasę. Wmó¬wi¬łam sobie, że jeśli wszyst¬ko w życiu zro¬bię ide¬al¬nie, to los mi się od¬wdzię¬czy. Bo za nic nie mo¬głam zo¬stać uka¬ra¬na. Speł¬ni¬łam ocze¬ki¬wa¬nia ro¬dzi¬ców, speł¬ni¬łam ocze¬ki¬wa¬nia wy¬kła-dow¬ców, ocze¬ki¬wa¬nia spo¬łe¬czeń¬stwa, ocze¬ki¬wa¬nia wła¬sne wobec samej sie¬bie, z któ¬ry¬mi żyłam w gło¬wie od za¬wsze i nawet nie wiem, czy to ja je tam wło¬ży¬łam.” Jak często dla spełnienia oczekiwań rodziny i społeczeństwa poddajemy się presji, jak wiele razy odpuszczamy swoje przyjemności, aby spełnić oczekiwania bycia idealnymi, ile razy zakładamy na twarz wymuszony uśmiech? Powieść wypełniona jest rozterkami i sytuacjami, które mogą zdarzyć się w wielu rodzinach, życie razem, ale osobno, wypełnienie schematu przynależnego „klasie średniej”: większy dom, dobry samochód. W tym wszystkim nie ma już czasu na miłość, na spełnienie młodzieńczych marzeń, na pisanie poezji i piosenek. Z tego punktu widzenia, powieść nie jest łatwa, wymusza zastanowienie się nad swoim postępowaniem, nad tym czy żyjemy, czy tylko gonimy za pieniędzmi i wypełnianiem oczekiwań? Historia Janka i Wioli również nie jest łatwa. Janek często przywodził mi Wertera z powieści epistolarnej „Cierpienia młodego Wertera” Johanna Wolfganga von Goethego. Przez wiele lat Janek żył myślami o Wioli, co wpływało na jego życie i do pewnego stopnia, moim zdaniem je rujnowało. Wielkim plusem powieści są legendy związane z Wenecją, która Wiola opowiada Jankowi w trakcie zwiedzania. Zamierzam potraktować tę powieść jako przewodnik w czasie przyszłorocznej wyprawy do Wenecji. Jeśli szukacie powieści, w której historia toczy się spokojnym tempem, wypełnionej życiowymi prawdami, w której możecie odnaleźć cząstkę siebie, to koniecznie sięgnijcie po „Pewnego razu w Wenecji”. Serdecznie polecam!

Mag­da­ Knedler nie zwalnia tempa! Oto autorka, której książki zmuszają wyobraźnię czytelnika do pracy na najwyższych obrotach a towarzyszące nam podczas czytania emocje wydają się nie mieć końca. W swoim najnowszym dziele autorka zaprasza nas w przygodę, która dodatkowo poruszy kwestie moralne i spróbuje odpowiedzieć na pytanie co to znaczy kochać bezgranicznie. Sięgając po lekturę nie spodziewałam się, że będzie ona tak skrajnie inna niż wszystkie znane mi do tej pory romanse. Czytamy bowiem o szczęśliwej parze, której los staje pod znakiem zapytania, ponieważ w tle majaczy związek potencjalnie mocno jeśli nie bardziej szczęśliwy od pierwotnego. I jak w tym wszystkim wybrać? Którą drogą podążyć? Skoczyć i zaryzykować czy trzymać się stabilnej sytuacji? Chociaż trzymałam kciuki za bohaterów to trudno było mi postawić się w ich sytuacji, która wydawała się po prostu patowa. Ania i Janek byli w szczęśliwym związku. Mieszkali razem i planowali wspólną przyszłość. Jednak pojawiła się śliczna, tajemnicza sąsiadka i nagle w chłopaku zrodziła się chora fascynacja. Pech (a może los?) chce, że w tym samym czasie wylatują do Wenecji i nagle wszystko zaczyna nabierać intensywniejszych kształtów. Wydaje się, że pisane jest im szczęśliwe zakończenie, ale czy to czasami nie jest tylko zachłyśnięcie się nowością? Obydwoje wpadają w wir emocji, ale szybko przyjdzie im odpowiedzieć na pytanie kto ucierpi na tym najbardziej. Miasto zakochanych otwiera przed nami swoje ramiona, abyśmy wraz z rewelacyjnie wykreowanymi bohaterami przeżyli prawdziwą przygodę życia. Nie oczekujcie jednak banalnego romansu, w którym wszystko widoczne będzie jak na dłoni, ponieważ autorka z pełną świadomością wyszła poza granice i stworzyła coś nietuzinkowego - oczywiście nieoczywistą prozę życia, która miała silny wpływ na losy postaci. Nie łatwo określić jeden motyw przewodni tej książki, nie łatwo nawet zakwalifikować ją do jednego gatunku, ponieważ czytamy o samotności, potrzebie akceptacji, błędnie podejmowanych decyzjach i lęku przed niepowodzeniem a także wielu innych ludzkich, jakże zrozumiałych obawach oraz nadziejach. Anna, Janek i Wiola zabierają nas w podróż, której szybko nie zapomnimy. Często mówię, że każda nowa powieść Magdaleny Knedler jest jeszcze lepsza niż poprzedniczki, ale w przypadku "Pewnego razu w Wenecji" autorka naprawdę przeszła samą siebie. To wyjątkowy obraz zagubionego wewnętrznie człowieka, który podąża drogą ku prywatnemu szczęściu a jeśli popełnia po drodze błędy, wydaje się, że będą mu wybaczone. Przejmująca, piękna, jedyna w swoim rodzaju!

Patrząc na okładkę, można pomyśleć, że to pewnie książka o Wenecji, wakacjach, a i może szczypta miłosnej przygody zaplącze się na kartach książki. Może i tak w rzeczywistości jest, jednak dla mnie ta książka to idealne studium portretu psychologicznego bohaterów, a Wenecja jest miłym tłem. Autorka w dość skrupulatny sposób rozkłada na pewne czynniki wnętrze ich umysłu. Poznajemy myśli, odczucia, sprzeczności, z którymi walczą, impulsywne działanie i chwilami bark racjonalnych przemyśleń i rozwagi. Janek i Anna znają się od czasów studenckich. On przyszły polonista z dość trudnej, dysfunkcyjnej rodziny. Jego przeciwieństwem jest Anna, przyszły stomatolog, wywodząca się ze środowiska lekarzy, wciąż spełniająca ambicje i oczekiwania rodziców, poukładana i jednocześnie bardzo zagubiona w tym świecie, z jakiego wywodzą się jej korzenie. Pewnego razu na drodze mężczyzny staje tajemnicza sąsiadka Wiola. Ma ona w sobie to coś, co zaczyna powodować wrzenie jego krwi, a rozum traci logiczne myślenie. Wie, że kocha Annę, jednak jego silne porządnie idzie w kierunku Wioli. Kiedy przez zbieg pewnych okoliczności razem lądują w Wenecji, sytuacja zaczyna nabierać tempa i przybiera różne barwy. Nic już nie będzie takie samo. Razem przemierzając ulice Wenecji, zatapiają się w swojej przyszłości i teraźniejszości. Każde z nich walczy z innymi emocjami. Wioletta ma swoje tajemnice, Janek próbuje wedrzeć się do jej myśli, zajmując sobą to wnętrz. W jego głowie cały czas rezonuje Wiola i mimo upływu lat, małżeństwa, dziecka, on nie potrafi o niej zapomnieć. Setki wysłanych wiadomości, które nigdy nie mają odpowiedzi. To zaczyna go od środka niszczyć, co zauważa Anna. I tutaj, ta ich wspólna rozmowa Janka i Anny, którą ze sobą przeprowadzają, mocno mnie rozłożyła emocjonalnie. Autorka odsłania całą intymność tego związku, wszystkie najdelikatniejsze i najbardziej skrywane uczucia Anny. Ta rozmowa to kwintesencja wszystkiego, pigułka wszelkich emocji, jak też mieszanych odczuć Janka, który sam nie wie, czego tak naprawdę oczekuje od życia. Ma dość niskie poczucie swojej wartości, które nigdy nie zostało zbudowane na fundamentach rodziny, a zostało przygniecione ambicjami Anny. Ta książka to trudna, samotna podróż w głąb naszych uczuć, przeplatana głęboką refleksją nad samym sobą, wydobywająca na światło dzienne wszystkie nasze występki, myśli i słowa. To książka o nas... myślę, że każdy znajdzie w niej kawałek siebie...

Za sprawą książki „Pewnego razu w Wenecji” podczas swojego urlopu odbyłam podróż do miasta zakochanych. Do miejsca, które podobno potrafi rozkochać w sobie każdego… Jednak po kolei. Zacznijmy od tego, że niniejsza książka to zupełnie inny wymiar literatury. Inny, bo nie taki do jakich przyzwyczaiła mnie Magda Knedler. Inny, ponieważ nie da się go zakwalifikować do jednego gatunku literackiego, a jego wielowarstwowość urzeka, choć z nutą goryczy portretuje nieustanne poszukiwanie czegoś, na co ciągle w życiu czekamy nie potrafiąc cieszyć się tym, co ma miejsce tu i teraz. „Pewnego razu w Wenecji” to nakreślona z ogromnym ładunkiem emocjonalnym historia o miłości, o lękach, o samotności i o tym, przed czym czujemy obawę. To opowieść meandrująca pomiędzy tym, co trwa obecnie, a tym co już przeminęło. To obraz poszukiwania siebie samego i swojej ulotności w wielkim świecie. Dwie kobiety i jeden mężczyzna. Anna, Janek i Wiola. Trzy zupełnie różne osoby, trzy charaktery i trzy życiowe ścieżki, które w pewnym momencie się połączą. Każda z osobnym bagażem życiowych doświadczeń, jednak w gruncie rzeczy poszukująca w życiu jednego – miłości. Miłości, która nie tylko rezonuje w ciele, ale też potrafi sprawić, że życie ma sens. I choć rozpad związku jest podstawą rozważań dotyczących istnienia, autorka nie ocenia, nie podaje dyskusji tego, kto ponosi winę za całą tę sytuację. Nie wskazuje jednoznacznie osoby najbardziej pokrzywdzonej, ale też nikogo nie idealizuje… Magda Knedler poprzez uformowanie skrajnie odmiennych bohaterów, wskazuje nam jak ogromny wpływ na późniejsze już dorosłe życie każdego człowieka ma miłość rodziców. Jakim cieniem kładzie się jej brak w życiu dziecka, jak wygląda relacja z drugim człowiekiem, kiedy ta miłość była tylko jednostronna, wreszcie jak kształtuje się dorosłe życie z góry zaplanowane przez kochających rodziców… I jeszcze jedno, czytając nie da się uwolnić od przekonania, że przytoczona historia oparta jest na micie o Orfeuszu i Eurydyce. Apokryfie o wielkiej miłości, która znajduje swoje odzwierciedlenie zarówno w weneckiej rzeźbie czy muzyce przelewającej się pomiędzy wersami całej tej historii… „Pewnego razu w Wenecji” to nie tylko podróż na kartach książki. To podróż w głąb siebie. Podróż, która za sprawą dokonywanych przez nas wyborów uwidacznia życiowe ścieżki i drogi, którymi podążamy, czy którymi podążać będziemy…