Smak dojrzałych jabłek (okładka  miękka)

„Smak dojrzałych jabłek” to książka idealna na nadchodzącą jesień. Pachnie dobrą herbatą i szarlotką. Koi, uspokaja i przypomina, że piękno życia kryje się w małych, codziennych sprawach. W rozmowach, spacerach, uważności nad tym co właśnie robimy, a przede wszystkim w braku pośpiechu, w zatrzymaniu się nad tym co tu i teraz. Lidia – żona, mama, wykładowca na uczelni ma wrażenie, że jest niewidzialna, że jej potrzeby nikogo nie interesują, że życie przecieka jej przez palce na czekaniu aż mąż wróci z pracy, córka znajdzie czas na chwilę rozmowy telefonicznej. Sama w pustym domu tęskni za odrobiną uwagi, zainteresowania. Pewnego dnia ma już dość bycia dodatkiem i tą, która dba o innych, ale bez wzajemności. Przeprowadza się do samotnej starszej pani – Bogumiły, która szuka kogoś z kim mogłaby po prostu pobyć, porozmawiać, upiec ciasto i cieszyć się z drobnostek. W domu Bogusi czas płynie inaczej, wolniej a codzienne radości i smutki można z kimś podzielić. Witold jest zabieganym mężem i ojcem dwójki małych, wymagających dzieci, który w odwiedzinach u ciotki Bogumiły szuka chwili oddechu, spokoju i ciszy. Praca i „ogarnianie” codzienności stresują go coraz bardziej, a w rozmowach z Lidią, nieśpiesznych spacerach odnajduje ukojenie. Bałam się bardzo jaki finał będzie miała ta historia, nie przepadam za przesłodzonymi, nierealnymi zakończeniami. Na szczęście tutaj tak nie było. Książka dla osób, które w codziennej gonitwie gubią po drodze radość życia, dla tych, których związek zmienia się i przynosi coraz mniej radości i satysfakcji. Książka w której czuć piękno zwyczajnych rzeczy. Pełna życiowej mądrości, prawdziwa, uświadamiająca, że życie na każdym jego etapie może być piękne, mimo tego, że ulega zmianie.

Bardzo lubię Panią Wilczyńską, a raczej Jej książki.

idealna na jesienne wieczory,

Bardzo ciekawa treść

Miła lektura

Polecam

Uczta!

Ok

Tak rzadko spoglądamy w głąb siebie. Zbyt skupieni na pokonywaniu przeszkód, oswajaniu rzeczywistości, rozwiązywaniu problemów, które czasami mnożą się zazwyczaj wtedy, kiedy oczekiwalibyśmy chwili oddechu. Pędzimy gdzieś w bliżej nieokreślonym celu, próbując wpasować się w codzienność, cudze oczekiwania i nadzieje najbliższych. Przychodzi jednak moment, kiedy coś w nas pęka… Kiedy zaczynamy dostrzegać, że nie tędy droga, bo gdzieś w tym całym maratonie życia zgubiliśmy coś ważnego – siebie… Gdyby ktoś zapytał mnie, jakie powieści obyczajowe na naszym rodzimym rynku są najlepsze, jakich autorów poleciłabym bez mrugnięcia okiem, kto dostarczy mądrej refleksyjnej opowieści, bez wahania postawiłabym na pewno na Karolinę Wilczyńską. To jedna z tych autorek, która nie pisze wprost, ale wplata w fabułę to, co pozornie niewidoczne dla oczu. Która tka swoje historie, które są niczym ciepły szal. Z jednej strony ciepły i otulający, z drugiej zaś – niepozbawiony węzełków, miejsc, w którym zerwała się włóczka, czasami „gryzący". I takie są właśnie jej książki – kojące, życiowe, słodko-gorzkie, ale przede wszystkim prawdziwe. Nikt nie chce być sam. Może od czasu do czasu mieć możliwość zamknięcia się w czterech ścianach i odcięcia się od wszystkiego. Jednak niezależnie od założeń - samotność doskwiera zawsze, bywa gorzka, dojmująca, zwłaszcza wówczas, gdy jest nam zaserwowana przez życie na stałe… W nowej powieści Karolina Wilczyńska dotyka tematu samotności, choć ma ona wiele twarzy. Czasami do niej niejako dojrzewamy, zaczynamy dostrzegać nawet w codziennym zabieganiu i u boku ludzi, których kochamy, którzy byli lub nadal są nam bliscy. Autorka uświadamia, że nie jest ona wyłącznie „domeną” starszych osób, które najczęściej się z nią mierzą. Ale może przyjść do każdego z nas, rozgościć się w naszym życiu niepostrzeżenie, zakorzenić się i trwać gdzieś głęboko dopóty, dopóki nie zacznie nam boleśnie doskwierać. Jej nowa książka to historia o potrzebie bycia zauważonym, o tym, że w każdym wieku człowiek pragnie bliskości, rozmowy, dotyku, spojrzenia pełnego uwagi. Karolina Wilczyńska pisze o dojrzałości. Jednak nie tej przykrytej tęsknota za młodością, ale o tej, która zachwyca. Uświadamia tym samym, że każdy moment naszego życia na swoje walory, coś, co sprawia, że możemy je celebrować, czerpać z niego pełnymi garściami to, co na danym jego etapie jest dla nas najlepsze, co przynosi spokój, ukojenie, spełnienie... I ta prawda, choć wydaje się tak oczywista, dociera do nas niespiesznie, niosąc ciepło, które otula i poczucie, że niezależnie, od tego, na jakim etapie życia jesteśmy i będziemy, ofiaruje nam ono to, co w tej chwili ma najcenniejsze. „Smak dojrzałych jabłek” to powieść o dojrzewaniu nie tyle w sensie biologicznym, ile emocjonalnym. O dojrzewaniu do odwagi, by powiedzieć sobie „teraz jest mój czas”. Czasem taka refleksja przychodzi w nieoczekiwanym momencie, kiedy na zewnątrz wszystko wydaje się w porządku i to od nas zależy, czy znajdziemy w sobie determinację, by o samego siebie zawalczyć, by wyzbyć się poczucia winy, wyrzutów sumienia, że oto idąc za głosem wewnętrznego ja, być może stawiamy na szali zbyt wiele… Wilczyńska zdaje się uświadamiać, że niezależnie od strachu, który może nas blokować, zawsze trzeba iść przez życie w zgodzie ze sobą, że nigdy nie jest za późno, by coś zmienić. Bo tylko wówczas poczujemy się naprawdę spełnieni. Podsumowując” „Smak dojrzałych jabłek” to powieść, która pachnie herbatą z sokiem malinowym, szarlotką, która otula ciepłem domu z duszą. To refleksyjna opowieść o niełatwych decyzjach, o samotności, o potrzebie uwagi i bliskości drugiego człowieka, ale także o docenianiu tego, co czasami przestaje mieć znaczenie w codziennym pędzie. Jabłko jest tutaj piękną metaforą życia, które pełne jest smaków. Bywa słodkie, czasami cierpkie, gorzkie, ale na każdym jego etapie warto rozkoszować się smakiem, który zmienia się wraz z nami… Niepodważalnym atutem książki jest atmosfera, bowiem Karolina Wilczyńska odmalowuje przestrzeń, gdzie spokój, stały rytm dnia dają ukojenie, a cisza pozwala usłyszeć to, czego nie słyszymy we wszechobecnym zgiełku. Niespieszna narracja działa niczym balsam, a powieść uświadamia, że nie zawsze trzeba gdzieś biec, bowiem dopiero wówczas, kiedy na chwilę się zatrzymamy, rozejrzymy wokół, zdołamy dostrzec to, co naprawdę ważne. Mądra, ciepła, dojrzała opowieść, która zachwyca. I chociaż ta kalendarzowa do nas jeszcze „nie przyszła”, to ja już wiem, że to jedna z najpiękniejszych historii tej jesieni.

Gdy czujesz, że to już czas na powieść o bezgranicznie dojmującej samotności, ta będzie idealna! Optymistyczna okładka skrywa pejzaż emocji, pełen poczucia niewidzialności, ale i dylematów, które potrafią dotknąć każdego, niezależnie od wieku. Taka, w której bohaterowie stają przed pytaniem: co ze mną? Kim jestem, gdy znika to, co budowałam przez całe życie? Główna bohaterka, Lidia, prowadzi życie idealne: mąż, dom, dorosła córka za granicą, stabilna praca. Jednak pozorna stabilność skrywa pustkę, która narasta, gdy ktoś, kto miał być blisko, coraz bardziej oddala się emocjonalnie. Lidia czuje się przezroczysta — nie tylko dla męża, lecz i świata, w którym się obraca. Czy będzie w stanie odmienić swój los i na nowo zaistnieć? Autorka pokazuje, że miłość dojrzała to nie romantyczna fantazja, lecz codzienność — pełna drobnych kompromisów, rozczarowań, ale także nadziei i przełomowych decyzji. Relacja Lidii z Witoldem — mężczyzną także zmęczonym życiem, obowiązkami, samotnością mimo obecności bliskich — to obraz, w którym nie ma wielkich gestów, lecz znaczące spojrzenia, zwykłe rozmowy, gesty i poszukiwanie przestrzeni, by poczuć, że się jeszcze żyje, że emocje nie zgasły mimo lat. Samotność w tej książce boli — bardziej niż wielu mogłoby przypuszczać. Ból nie wynika tu jedynie z fizycznego oddalenia od ludzi, lecz z braku uznania, z milczenia, z braku obecności drugiego, który choć obok, pozostaje daleko. To samotność, która staje się ciężarem, kiedy myślisz, że już nie ma komu powiedzieć: „pamiętasz, kiedy…” albo „czemu nie rozmawiamy już o tym, co ważne?”. Autorka nie upiększa – pokazuje, że życie realistycznie ulega wypaleniu, miłość może wygasać, zanim zdążysz się zorientować, a związki, nawet te długoletnie, mogą skrywać ciszę tam, gdzie kiedyś była rozmowa. Dylematy — odejść czy zostać, zawalczyć czy zrezygnować, poświęcać się dalej czy zadbać o siebie — towarzyszą bohaterom do samego (skądinąd zaskakującego) końca. Nie są to wybory łatwe, często wydają się niemal nie do przejścia: lojalność wobec partnera, poczucie winy, obowiązek wobec rodziny, ale i własne pragnienie, by znów poczuć, że się istnieje. To, co dla młodego człowieka może być dramatem pierwszego zawodu, dla dojrzałego staje się pytaniem o sens, o to, kim się stajesz, gdy obowiązki definiowały twoje życie przez dekady. Proza Karoliny Wilczyńskiej jest przystępna, a jednocześnie pełna delikatnej refleksji. Nie ma tu nadmiernych ozdobników, ale widzę dbałość o konkret – o psychikę bohaterów, o ich codzienność. Styl nie ucieka w metafory, dominuje obserwacja: uczuć, gestów, przestrzeni, która potrafi mówić. Dzięki temu książka niemal namacalnie pachnie jesienią i podsuwa świadomości to, co w dojrzałym wieku lubimy najbardziej: dom, ciszę, smaki i zapachy. Autorka nie boi się pokazać, że codzienność jest trudna, że emocje się tłumią, że człowiek powoli staje się przezroczysty wśród pracy, rodziny, oczekiwań — ale też, że w tej przezroczystości można odnaleźć impuls do zmian. Na co dzień raczej nie sięgam po literaturę obyczajową, ale tym razem dałam się porwać. I całe szczęście, ponieważ autorka poprowadziła mnie drogą, która daje ukojenie i pokazuje, że zmiana, choć kosztowna, jest możliwa. „Smak dojrzałych jabłek” jest dla tych, którzy mają za sobą pewien czas życia, doświadczeń, obowiązków — ta książka będzie mocnym odbiciem własnych emocji. Dla tych, którzy zastanawiają się, czy miłość może być czymś więcej niż rutyną i czy samotność w związku to norma czy tylko efekt swoistego zaniedbania. Podsumowując „Smak dojrzałych jabłek” to opowieść o samotności i miłości, która nie jest bajką, ale raczej drogą, pełną pytań, cierpień, małych zwycięstw i decyzji. Warto przeczytać, jeśli szukasz literatury, która nie tylko pociesza, ale też prowokuje do spojrzenia w lustro.