W imię Ojca (okładka  miękka, wyd. 11.2024)

Książka mega . Trzyma w napięciu do końca . Miejmy nadzieje że ukarzą się szybko kolejne. Napisana w teki sposób że czyta się lekko choć opisana historia ciężka .

Ale to było dobre

Jest ok

Bardzo fajne

Na uwagę zasługują również wątki obyczajowe, które autor umiejętnie wplótł w fabułę. Dzięki temu można między innymi dowiedzieć się nieco więcej o komisarz Podgajnej, poznać jej osobę od strony domowej. Przez zastosowanie takich zabiegów często rośnie sympatia do danego bohatera, można go wtedy bardziej zrozumieć w niektórych sytuacjach, z którymi my osobiście się nie zgadzamy. Jedyne, do czego mogę się doczepić to to, w jaki sposób autor nazywał ludzi, którzy mieszkali na wsiach. Czy wieś jest czymś gorszym od miasta? Pół życia spędziłam na wsi i nie zauważyłam, aby ludzie tam mieszkający różnili się od tych z miasta. Czy majątek powinien być miarą człowieka? Podsumowując - POLECAM, bardzo. Pamiętajcie, że ten mankament, który wymieniłam wadził mi, innym nie musi. Większość może nawet nie zwrócić na to uwagi. Jednak cała historia jest napisana na bardzo wysokim poziomie. Mam nadzieję, że autor jeszcze wielokrotnie nas zaskoczy, bo potencjał ma ogromny!

Wciągająca książka. Nieoczywiste połączenia, mocna, kobieca postać i to, co najlepsze, wiejski klimat wyłożony niczym kawa na ławę. Nie można oderwać się od lektury.

Niewątpliwie mocną stroną "W imię Ojca” jest podjęcie ważnego społecznie tematu zachowania Kościoła katolickiego, który nie robi nic lub też bardzo mało, aby pozbyć się ze swoich szeregów „czarnych owiec” i przeciąć energicznie ropiejący wrzód, jaki się pojawił na jego ciele. Panuje w nim często zmowa milczenia, a hierarchowie nie są zbyt chętni do ujawniania skandalicznego zachowania niektórych księży, zaprzeczających czynami swojemu powołaniu. Niezbyt entuzjastycznie współpracują oni również z organami ścigania i innymi instytucjami państwowymi, prowadzącymi czynności w sprawach o zabarwieniu kryminalnym, a dotyczących kapłanów. Księży winnych zachowania w postaci molestowania seksualnego, czy życia wbrew nakazom celibatu przenosi się co najwyżej do innych parafii, nie bacząc na szkody, jakie mogą spowodować wśród swoich owieczek w nowym miejscu posługi, ani też dla wizerunku samego Kościoła. Niewątpliwie jest to postępowanie bardzo krótkowzroczne i przynoszące dużo więcej zła niż pożytku. I tu należy się zgodzić z Autorem. Jednak moim zdaniem przyjęta przez niego narracja, stanowiąca de facto oś powieści, jest mocno skażona nierównym rozłożeniem akcentów. Wszyscy księża, którzy przewijają się przez jej karty, są osobnikami wyciągniętymi z bestiarium godnego obrazów Hieronima Boscha. Wśród tego licznego przecież grona nie sposób znaleźć nikogo, kto choć w najmniejszym stopniu kierowałby się ludzkimi odczuciami i jakimkolwiek poczuciem moralności czy sprawiedliwości. Wachowski odmalowuje wizerunek Kościoła jako instytucji straszliwie złej, której przedstawiciele zajmują się wyłącznie krzywdzeniem ludzi i dopuszczaniem się najgorszych z możliwych czynów, przekraczających miarę wyobraźni. Myślę, że dla uczynienia powieści bardziej wielowymiarową i rzeczywistą zdecydowanie warto byłoby dla kontrastu przedstawić także kilku pozytywnych bohaterów w sutannach, bo – jak pokazuje nawet moje doświadczenie - takich też jest wielu! A nie piszę tego jako osoba wierząca. Zmiękczenie jednowymiarowości dualizmem byłoby pozytywnym zabiegiem. Podobnie jak zmodyfikowanie treści typu: „Sama nigdy nie była zwolenniczką chodzenia do kościoła. Dziwiło ją, że tłumy ludzi potrafią klepać jedne i te same formułki podczas mszy pod pozorem modlitwy. Wznoszone ponoć do samego Boga, nigdy niczego nie przyniosły.”. Szanuję ludzi niewierzących, sama należę do wątpiących, od Pisarza jednak wymagam, by ten posługiwał się argumentami, które niosą w sobie jakiś miarodajny ładunek intelektualny i prowokowały do owocnej dyskusji. Pisma teologów Kościoła katolickiego już dawno odpowiedziały na tego rodzaju pytania. Można się z nimi nie zgadzać, ale ograniczanie swojej postawy do prowokacyjnych twierdzeń uważam za zbyt daleko idące. Niezbyt podoba mi się również nadużywanie słów typu “klecha” czy “księżulo” - jako że mają one bardzo pejoratywny wydźwięk, a książkowe postaci światły czytelnik powinien jednak potrafić ocenić samodzielnie, wyciągając wnioski z ich postępowania. Poza tym, należy pamiętać o tym, że w absolutnie każdej grupie osób znajdą się owce białe i czarne. Zaskakująco negatywna okazuje się także postawa bohaterów względem ludzi mieszkających na wsi – ich zdaniem to wcielone zło, którego widokiem należy się niekłamanie brzydzić. Co rusz można natrafić na takie kwiatki, jak „wiejski motłoch”, „wiejska tłuszcza” czy „gawiedź”. Co czuje Podgajna na widok zbiegowiska parafian przed kościołem, zrozpaczonych zabójstwem swojego pasterza? Otóż: „Od razu dało się poznać, że to lokalsi. Ludzie zniszczeni ciężką pracą, bez pełnego uzębienia, żywiący się plotkami i tanimi sensacjami wiejskimi. Nie poczuła pogardy, ale lekkie obrzydzenie. Na szczęście nie będzie musiała z nimi obcować bezpośrednio.” Tego rodzaju obraz uważam za karykaturalny. Sądzę, że “wiejski” czytelnik może poczuć się urażony, skoro trzeba cieszyć się, że nie będzie się z nim miało do czynienia. Sama wywodzę się z niewielkiego miasta, otoczonego wieloma terenami rolniczymi, ale nie poważyłabym się na takie określenie ich mieszkańców. Tu znowu musiałabym napisać, że wszystkie zbiorowiska ludzi są zróżnicowane i warto byłoby to pokazać, tym bardziej że podobnie jednostronnie zostali ukazani patrioci – a do tego grona akurat się zaliczam. Nadmienię, że kochając swój kraj i jego historię, nie jestem ani brunatna, ani przerysowanie nacjonalistyczna. Niezgodność moich poglądów z postawami postaci nie ma jednak absolutnie żadnego wpływu na końcową ocenę DEBIUTU Łukasza Wachowskiego, która okazuje się pozytywna przede wszystkim z uwagi na wartką otoczkę językową oraz nietuzinkową kreację mocnej w odbiorze zagadki kryminalnej. Krwawe i soczyste ujęcie motywu zemsty w świetle kościelnych świec sprawiają, że “W imię Ojców” jest niezwykle mroczną propozycją, jaka z pewnością na długo pozostanie w pamięci odbiorcy. Myślę, że warto zapisać w niej sobie także nazwisko Autora – ma ono bowiem szansę stać się znaczącym na scenie polskich “kryminalistów”. Mocne 7/10.

Komisarz Marlena Podgajna zostaje przydzielona do bardzo skomplikowanej sprawy, a dokładniej do brutalnego morderstwa, które miało miejsce w wiejskiej parafii. Ksiądz został przybity do krzyża a na głowę założono mu cierniową koronę, sposób w jaki je dokonano z pewnością nie jest przypadkowy. Podgajna wie, że rozwiązanie tego zabójstwa, ustalenie przyczyn oraz odnalezienie osoby, która dokonała tak okrutnej zbrodni wiele będzie ich kosztowała. Policja wszczyna działania, jednak znalezione zdjęcie przedstawiające sześciu księży, w tym jednego, który został ukoronowany, daje im znak, że nie wróży to nic dobrego. Ustalają, że byli oni przyjaciółmi, wspólnie pracowali w Domu Dziecka, jednak to czego się dowiadują, uznają, że sprawca pragnie dokonać zemsty, zemsty na pozostałej czwórce. Jeden z nich około trzydzieści lat temu popełnił samobójstwo. Z jakiego powodu? Tego nie wie nikt. Dochodzi do kolejnych zbrodni... przerażających zbrodni, każde z nich jest inne a zabójca nieuchwytny. Ukrzyżowanie, ukamieniowanie... to dopiero początek a czasu jest coraz mniej. Co lata temu wydarzyło się w Domu Dziecka? Jaką tajemnicę ukrywa grupa przyjaciół sprzed lat? Dlaczego jeden z księży dokonał samobójstwa? Kto pragnie zemsty próbując wymierzyć najokrutniejsze kary śmiertelne? Czy komisarz Podgajna wraz z zespołem dojadą do sedna sprawy? "W imię Ojca" to mój cudowny patronat, chociaż cudowny to mało powiedziane. Jeden z lepszych kryminałów przeze mnie przeczytanych, dodatkowo jest to debiut, który zasługuje na szczególną uwagę! Dokładnie tak, mistrzowsko napisana książka będąca debiutem i muszę przyznać, że do tej pory w to nie wierzę. Kryminał, który przeraża i budzi ogromny niepokój już od pierwszych stron, kryminał w którym główną rolę odgrywa zemsta. Kryminał, który ukazuje nam księży od tej złej strony, także jest to powieść kontrowersyjna. Powieść porusza trudne tematy tj. gwał*t, wykorzystywanie sek*sualne, samob*ójstwo, hom*osek*sualizm i nie tylko. Bardzo realistyczna, tak prawdziwa, uświadamiamy sobie, że to co dzieje się na świecie przechodzi ludzkie pojęcie. Pełna emocji i tajemnic historia, brutalna i wstrząsająca historia, która zmusza do refleksji! Czytajcie! Polecam z całego 🖤! A ja z niecierpliwością czekam na kolejny tom! 🖤 "W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem. (...) O mój Boże, przebacz mi moje winy, zachowaj mnie od ognia piekielnego i dopomóż szczególnie mi, bo najbardziej potrzebuję Twojego miłosierdzia."

Książka bardzo słaba w ogóle nie wciąga jak piszą inni ludzie w opiniach tzn opinie pisze sam autor tej książki nie polecam! Książka ma bardzo słaby papier który bardzo łatwo się rwie, ma rozwinie dużo literowek