Wschód słońca w dniu dożynek (okładka  miękka, wyd. 03.2025)

Książka przyszła uszkodzona od wody, co odkryłam dopiero w domu. Nie ma to jak kupić nową książkę ze sklepu, który nie dba o to w jaki sposób są dostarczane książki. To nie pierwszy raz kiedy nowe książki odbieram z księgarni uszkodzone, poplamione, rozerwane.

Trzyma poziom oraz klimat trylogii Igrzysk Śmierci i Ballady Ptaków i Węży. Książka zdecydowanie nie powinna znaleźć się w kategorii „Young Adult”, umniejsza to pisarce, która jak sama przyznaje, „piszę jedynie gdy mam coś do powiedzenia”. Jeśli ktoś szuka pozycji do refleksji, to trafił idealnie.

Zostawcie mnie w spokoju

Najsmutniejsza historia z całej trylogii, przeczytałam jednym tchem

10/10 bez spojlerow bo nie chce psuc innym czytania ale warto!

Jak ktoś czytał trylogię "Igrzyska Śmierci" oraz "Balladę ptaków i węży" to się nie zawiedzie. Książka trzyma poziom.

Collins jak zwykle… nie rozczarowała

TA KSIĄŻKA MNIE ZNISZCZYŁA TAK JAK PODEJRZEWAŁAM

🪿💔

Cześć. Na tą premierę fani serii czekali kilkanaście lat, ja także i pomimo iż zdawałam sobie sprawę jak potoczyły się Dożynki dla Haymitcha to chciałam zaznajomić się z jego historią. Suzanne Collins to autorka, która świetnie wizualizuje czytelnikowi wydarzenia, emocje postaci. Wspólnie przeżywamy te Igrzyska z trybutami jakbyśmy sami byli uczestnikami i walczyli o przetrwanie. Zauważyłam mnóstwo podobieństw pomiędzy panem Abernathy a panną Everdeen. Obydwoje ponieśli wysokie straty, multum traum, opiekowali się słabszymi, zerknęli w oczy śmierci, podpadli Snowowi i sędziom, ryzykowali życie w imię wyższych celów oraz pragnęli złamać system Panem. Tych mianowników jest o wiele, wiele więcej, ale skupiłam się na tych priorytetowych. Mentorem Katniss był nie kto inny jak nasz narrator. Poznaliśmy go gdy był już 40-letnim mężczyzną, uzależnionym od alkoholu, w totalnej depresji. I w tej części cofając się o przeszło 25 lat zrozumiemy jego późniejsze pogubienie oraz samotność. Istotną różnicą jest to, że Haymitch się poddał i na długo zapomniał obietnicę, którą złożył Lenore Dove. Akcja jest kompatybilna z wykreowanymi epizodami. Pisarka zadbała o harmonię i balans w scenariuszu. Moment wywózki z dystryktu, pożegnania, treningi, sojusze, spiski, aspekt areny na to wszystko była wygenerowana przestrzeń na kartkach. To powieść z gatunku fantastyki postapokaliptycznej. Koncepcja dystopii jest genialna w swoim fachu. Każdy detal ma odbicie w przyszłości, a bohaterowie są ze sobą powiązani. Broszka z Kosogłosem też nie ma początku w chwili gdy zbliżają się 74 głodowe igrzyska. Pomysłodawczyni sprezentuje Wam tutaj krótką adnotację procesu symboliki tej ozdoby. Zdecydowanie myślę, iż ten tom powinien być drugi w kolejności do analizowania po ‘Balladzie ptaków i węży’, a dopiero potem z popularną trylogią. Ta książka rozjaśniła mi naprawdę dużo. Podziwiam S.C. za elastyczną wyobraźnię i że od 2008 roku pamięta szczegółowo to co napisała. A mózg lubi być wybiórczy. Gwarantuję Wam, że będziecie się ciut uśmiechać, płakać ze wzruszenia i czuć sentyment do tego faceta. Z bardzo wrażliwego chłopca przemienił się w sarkastycznego człowieka. Ale jak wiemy to pewna młoda kobieta obróci ten świat do góry nogami. A i finał, to Was wwierci w fotel i zmiecie z planszy. ‘Igrzyska mijają, ale pokłosie pozostaje.’