Wyspa zaginionych drzew (okładka  twarda)

B.dobra książka

Wspaniała !

Super

Ok

Miłość jest w stanie pokonać wszelkie bariery. Związek Kostasa i Defne był silniejszy od nienawiści, mocniejszy od granic państwowych oraz religijnych. W książce opisana została niezwykła siła uczucia. Wartość uświadamiająca, że warto spojrzeć ponad nasze przekonania i różnice. Dostrzeżenie człowieka w osobie po drugie stronie barykady, może uczynić spór nieistotnym. Książka opowiada o poszukiwaniu swoich korzeni, odnajdywaniu tożsamości i jej istocie. Autorka wyzwala w czytelniku najskrytsze emocje i pozostawia go bezbronnego jak dziecko. Powieść poruszy struny serc wielu czytelników. ,,Wyspa zaginionych drzew” to pasjonująca i pomysłowa historia. Opowieść o złamanym sercu, bólu, ale również o nadziei i uzdrowieniu. Polecam ,,Wyspę zaginionych drzew” czytelnikom poszukującym wyjątkowej lektury. Książka jest niesamowitą podróżą, w której głos przejmują zazwyczaj milczący. Historia opowiedziana z wielu perspektyw jest cudowną, przejmującą opowieścią, po którą warto sięgnąć.

Świetna!

(...) w prawdziwym życiu, inaczej niż w książkach historycznych, nie otrzymujemy całych opowieści, a wyłącznie ich kawałki i fragmenty, niekompletne części i szczątkowe echa - pełne zdanie tu, fragment tam, wskazówkę ukrytą gdzieś pomiędzy. W życiu, inaczej niż w książkach, musimy tkać nasze narracje z nici tak cienkich jak delikatne żyłki biegnące w motylich skrzydłach." Jest tu Nikozja, Anglia i drzewo figowe, które tkają opowieść niezwykłą, elektryzującą, rozdzierającą. Nie mogłam przestać słuchać, nie chciałam. Co to jest za pieśń, co to jest za nić losu. Splątana. Jej kanwą staje się konflikt turecko-grecki lat 70 na Cyprze, którego echo powraca niczym refren także wiele lat później. Bo żaden ogień nienawiści, bólu, rozłąki nie kończy się wraz z ich ugaszeniem. Zostają zgliszcza, strzępki, popiół, które rozprzestrzeniają się na wszystkie strony, dokładając ciężaru innym fabułom. To literacki gobelin. Przenikają się tu czasoprzestrzenie, skrajne emocje, wreszcie rzeczywistość ludzka i enigmatyczna przestrzeń natury, która w cichym trwaniu dostrzega więcej niż człowiek i w powieści otrzymuje swój głos, raz po raz staje się narratorem przejmujących wydarzeń. Ujął mnie ten rozbudowany motyw przemawiającej do czytelnika flory i fauny. Pierwsze nasze spotkanie odbywamy we współczesnej Anglii, gdzie poznajemy nastoletnią Adę i jej ojca Kostasa, miłośnika i znawcę drzew. Ale gdzie jest Defne, gdzie jest mama? Tego dowiemy się już na stronach dalszych, a w rzeczywistości będziemy odkrywać aż do końcowej kropki. Ada znaczy Wyspa, czasem bezludna, nierozumiana, ze swoimi pączkującymi rozterkami i mrokami dziewczęcej duszy. Z tłumionymi uczuciami, które muszą wybuchnąć. Gdy w szkolnej ławce ogarnia ją, bez pytania o zgodę, przenikliwy krzyk, rozsadzający wszystko, a nigdy niewidziana ciotka przybywa z Cypru, już nic nie będzie takie samo. W ich życie wkrada się koszmarna obietnica, wiążącą po kres i gorzka prawda, którą przełknąć tak ciężko. Jednak każda stara studnia się kiedyś zawali, wyciągając rodzinne sekrety, przemilczane, ale i dźwigane dzień po dniu, na światło dzienne. Dlatego musimy wsłuchać się w przeszłość i pokiereszowane losy rodziców Ady. Dlatego ona musi odkryć korzenie swojego drzewa, by zrozumieć teraźniejszość. Czasem ocena przychodzi tak szybko, a okazuje się niesprawiedliwa, niesłuszna i raniąca. Wracamy więc do tego co wydarzyło się lata temu. Do zakazanej miłości o słodkim smaku młodości, tracącej dech pod osłoną atramentowej czerni i niepoddającej się społecznym podziałom. Bo była sobie kiedyś Dafne i Kostas, którzy kochali się ponad narodową przynależnością. Do pozytywki z drewna z inkrustowanymi motylami na wieczku i kluczykiem z frędzlami z czerwonego jedwabiu, bo przedmioty mówią wiele o człowieku. Drogi bywają wyboiste, a ostre kamienie mogą wbijać się w bose stopy i nie zawsze jest tak, jak to sobie zaplanujemy, nie zawsze uczucia przetrwają wszystko, nie każde kiełkujące życie rozkwitnie. Tak było i tym razem. O rozłące, tęsknocie i odrzuceniu, ale także o powrotach, zbliżeniu i wtulaniu się znowu - niczym druga szansa. O tym, że czas to ptak śpiewający, którego można pojmać, jednak żadna niewola nie trwa wiecznie. Przyjdzie czas rozliczenia, poszukiwania zaginionych i oddawania ciał rodzinom. O dwóch kulach w drzewie karobowym, które stały się symbolem bezduszności i stawiania barier pozbawionych sensu. O martwym nietoperzu, który wyzwolił skrywane morze łez Kostasa. O zimnych łóżka po synach, którzy idą walczyć, małych ciałkach, zabranych z ziemi zbyt szybko i matczynej trwodze miażdżącej duszę. Wreszcie o bolesnej emigracji, szponach depresji i rozmowach z drzewami, które nie znają wynalazku człowieka - samotności i o tym że czasem trzeba zmienić wyspę, by zacząć na nowo. Jednak czy coś będzie nowe, skoro stare ciągniemy za sobą niczym bagaż? Przepiękna, ale i przesmutna to historia, czerpiąca z autentycznych zdarzeń, ale i tradycji, folkloru, wreszcie botaniki, która odgrywa tu kluczową rolę. W końcu to wyspa pełna drzew, pełna żyć i bolesnych prawd, figa tyle widziała, tyle słyszała i tyle przeżyła. Warstwa lingwistyczna jest zróżnicowana, od codziennych rozmów po niemal poetyckie i symboliczne obrazy natury. Wciąga w siebie, owija, budzi myśli. Mała saga rodzinna. Istna elegia, której spajającym językiem staje się żałoba, bo tam gdzie podziały i wojna tam nigdy nie ma wygranych. A w samym środku nas, na końcu wszystkiego, i tak pozostają mikroobrazy o makro znaczeniu - smak wspólnie jedzonych tostów z serem i to że mama uwielbiała motyle, niemych świadków niejednej legendy, ale i niejednej prawdy. Mocno dotyka i nie puszcza. P.S. I pamiętaj, nie czekaj na później, na inny świt, na inny wieczór. Nie oglądaj się nieustannie za siebie i nie pozwól by nieuzasadnione poczucie wstydu chodziło za Tobą krok w krok. Bo tak nie wypada. Jeśli Twoja dusza pragnie, włóż tę pistacjową spódnicę. Dziś, bo jutra może nie być. www.zyj-bardziej.pl

Nieskazitelnie pięknie nakreślona, odbijająca światło niczym tafla Morza Śródziemnego, z całą pewnością możliwa do pokochania już po kilku poetyckich zdaniach, obrazująca wielką miłość na tle podziałów, zakazów i obwarowań. „Wyspa zaginionych drzew” to książka, która zachwyca barwnym obliczem cypryjskiej fauny i flory, równie świadomej, odczuwającej oraz naznaczonej kolejami losu jak gatunek ludzki, ale także zatrważa kontrastującym portretem wojny domowej, nasączonym bólem, strachem i permanentną niepewnością tła historycznego. Spisana na fundamencie osobliwej narracji, obnaża nie tylko ludzkie emocje, ale pozwala wniknąć w głąb zdynamizowanej mentalności natury, wbrew pozorom nie tak odległej i obcej. Fabuła staje się nietuzinkową relacją przenikającą i przeplatającą korzeniami iluzorycznie odmienne światy, jednocząc widoczne z niedostrzegalnym, za nic mając politykę i kartografię. To wypełniona esencjonalnymi doznaniami, intymnie rozbrzmiewająca w duszy podróż, osnuta zarówno na płaszczyźnie literackiej fikcji, jak i oddająca ducha rozłamu państwa, które realnie odgradzało uczucie i ziemię przeszło trzydzieści lat, odbijając wciąż echem niepokój po dziś dzień. Kompilację, bogatej w wymowne świadectwo nienawiści zmieszanej z miłością, przeszłości i, obarczonej jarzmem traumatycznych implikacji, teraźniejszości utkano niespiesznie z wielowarstwowych nici, tworzących pajęczynę, złożoną z pomniejszych włókien, składających się z kolei na sieć powiązań i zależności. Na wskroś poruszających i karmiących zmysły tajemnicami, które tkwiące świadomie pod skórą przedostają się do krwiobiegu, następnie zatruwają zakosztowaną goryczą przyszłość. Sugestywnie referująca potrzebę zaakceptowania swojej tożsamości, tak istotnej dla zrozumienia samego siebie, oraz ważkości poznania jej źródeł. Intencjonalnie przybliżająca różnorodność nośników pamięci tego, co już rozegrane oraz mimowolnie skłaniająca do refleksji i angażująca do otworzenia umysłu na skryte przejawy życia, dostrzegalne w momencie wyzbycia się przekonań mocno zakotwiczonych w rzeczywistości. To powieść o wyjątkowym sznycie, będącym kwintesencją literatury pięknej, otulonej znaczącym przekazem, którego dwuwymiarowość, zaklętą w krystalizujące się w wyobraźni malunki, subtelnie muska się językiem, z wolna zaznajamiając się ze złożonością smaku – wyczuwając słodycz szaleńczych pasji, słoność wylanych łez i cierpkość żalu. „Wyspa zaginionych drzew” to wykreowany na osnowie historii skomplikowanych, rodzinnych więzi monument dla tych, którzy zostali spowici całunem zapomnienia i niesprawiedliwości, dla tych, których spętano suknem wykluczenie i brutalnego rozwarstwienia z własnych decyzji. Niezapominana, wdzierająca się w serce, kojąca i wzburzająca – wzniosły kalejdoskop impresji!

"Samotność to ludzki wynalazek. Drzewa nigdy nie są samotne". Ada jest samotna. Po śmierci matki czuje zagubienie, ale i brak poczucia przynależności. Nic nie wie o rodzinie, nie zna dalszych krewnych, a wręcz ma do wszystkich żal.. Odkrywanie przeszłości jest przed nią, ponieważ dostaje zadanie ze szkoły, aby dowiedzieć się o swoich korzeniach. Jak się okazuje, wszystko rozpoczęło się kiedy to młody Grek zakochuje się bez pamięci z Turczynce Defne. Miłość ta stoi pod znakiem zapytania, ponieważ dwie tak sobie wrogo nastawione narodowości spotkały się w pięknym uczuciu.. A świadkiem wszystkich ich spotkań jest drzewo figowe, które także ma swoje znaczenie w tej opowieści.. "Za większość cierpienia w królestwie drzew odpowiada gatunek ludzki". Kolejny raz jestem oczarowana literaturą. "Wyspa zaginionych drzew" to niezwykle piękna opowieść, w której to oprócz ludzkiego punktu widzenia możemy spojrzeć na świat z perspektywy drzewa. Brzmi jak czysta abstrakcja, bo jak drzewo może odczuwać, jednak zapewniam Was, że ten sposób przekazania nam czytelnikom obrazu z tego właśnie punktu widzenia, pozwala nam odczuć znacznie więcej. "Każdy z nas gromadzi skrawki i fragmenty, a zdarza się, że twoje skrawki i fragmenty nie pasują do moich. Jaki więc sens rozprawiać o przeszłości, która może tylko wszystkich urazić?" Cudowny przekaz, brakujące fragmenty zlepiają się z każdą stroną tej powieści. Jest tutaj przedstawione naprawdę silne i piękne uczucie, oddanie, ale i smutek jakiego doświadczyli bohaterowie poprzez otaczającą wojnę, ale i uprzedzenia, różnice i podziały kulturowe. Życie jakie jest tutaj przedstawione ukazuje trudy z jakimi muszą się zmierzyć młodzi, wbrew sobie, wbrew zasadom. Jednak pomimo tych wszystkich przeciwności zawsze się znajdzie miejsce na nadzieję i dobroć, na miłość i oddanie. Warto poznać swoją przeszłość, znać losy rodzinne, jednak są też takie historie kiedy to staramy się jedynie zapomnieć. Również w nas samych zachodzą zmiany kiedy to upływający czas zmienia całkowicie nasze podejście do świata. "W miarę jak człowiekowi przybywa lat, coraz mniej przejmuje się tym, co myślą o nim inni, dzięki czemu cieszy się coraz większą swobodą." Tolerancja i zrozumienie otoczenia, poszukiwanie własnej tożsamości, otworzenie się na świat, dobroć, tęsknota w łapiącej za serce prozie, która dodatkowo zmusza nas do refleksji..

Czy nasze korzenie definiują to, kim jesteśmy? Elif Shafak z przekorą udowadnia nam, jak wielki wpływ na teraźniejszość ma przeszłość, jak pochopne decyzje mogą odmienić całe życie. Jej książka to prawdziwy hołd złożony naturze, drzewom, ludzkim słabościom i miłości, napisany przepięknym, bardzo kwiecistym, poetyckim językiem. Historia zakazanej miłości przeplata się z opowieścią o tęsknocie za zmarłą matką, poszukiwanie własnej tożsamości wiruje w tańcu z tradycjami i zabobonami, a to wszystko pokłosie dramatu, jak wydarzył się na Cyprze w latach siedemdziesiątych. Owocem tego uczucia jest Ada, której niedane było poznać swoich korzeni. Rolę głównej narratorki przejęło przepiękne drzewo figowe, które było niemym świadkiem rozgrywający się wydarzeń. Jeszcze nikt tak pięknie nie pisał o sprawach trudnych, jeszcze nikt z taką czułością nie pisał o drzewach - Elif Shafak na kruchym fundamencie złożonym z wojny domowej i zakazanej miłości Greka i Turczynki, stworzyła powieść, która tak bardzo jest potrzebna w dzisiejszych czasach. Liryczna i wysublimowana narracja zachwyca już od pierwszych stron, książka jest napisana bardzo poetyckim językiem, a jej bogactwo w inspirujące cytaty zapiera dech w piersi. Wielowątkowa, misternie utkana fabuła. Dwutorowa narracja, oda do natury i ludzkich zachowań - Elif Shafak w swojej książce oddała glos nie tylko bohaterom, ale również drzewom, które pozornie nigdy nie uczestniczą w wydarzeniach, ale skąd mamy wiedzieć, czy nie chłoną historii? Shafak włożyła wiele pracy w utkanie tak misternej sieci powiązań, splotów wydarzeń i kreacji bohaterów. "Wyspa zaginionych drzew" jest pozycją wybitną, podkreślającą fakt, że ludzie zbytnią uwagę przykładają do spraw, które ich dzielą, zamiast działać wspólnie. Porusza tematy niełatwe, takie jak żałoba czy złamane serce, towarzyszące nam każdego dnia. To swoista oda do natury, ujmująca barwnymi opisami, przepełniona tęsknotą i cierpieniem. Polecam z całego serca ❤️