Sad Wings Of Destiny, płyta winylowa (Płyta Analogowa)

W związku z tym, że osobiście uważam płyty Judas Priest wydane w latach 70. za najciekawszy i najbardziej twórczy okres w karierze tego zespołu, to album „Sad Wings Of Destiny” uważam za ich największe osiągnięcie. Na czele z prześwietną, napisaną z rozmachem, niemal progresywną i stworzoną w epickim duchu kompozycję „Victim Of Changes”. Jest ona długa, bo niemal ośmiominutowa, monumentalna, pełna smaczków, z wielowątkową grą zmieniających się nastrojów, a napędza ją świetny riff o złożonej fakturze, który okraszają długie solówki. Do tego dochodzi cudowne, niemal balladowe zwolnienie, ale także chwytliwa melodia i to nie tylko w refrenie. To jedna z tych kompozycji, w której w tak sugestywny i plastyczny sposób wzajemnie przeplatają się rockowa energia, liryzm, mrok i smutek. Myślę, że jest to ten kawałek, który w końcu przekonał wybrednych niedowiarków o wielkości autorów chłodno przyjętego „Rocka Rolla”. Judasi w pionierski sposób udowodnili, że dynamiczny heavy metal można rozbudowywać o kompozycję dłuższą, gdzie serie powtarzających się riffów są przetykane miniinterludiami i ozdobnikami, a całość ma charakter pewnej opowieści z wyraźnie zaznaczonym finałem. Jej klimat jest niepowtarzalny. Jest mrocznie, epicko, a zarazem uroczyście. Grupa wyakcentowała w niej głębię i dramatyzm emocji oraz zestawiła uderzającą ciężkość z subtelnymi przejściami. Niby wolna i łagodna, ale jednocześnie jakże ciężka. Zmieniło się zarówno brzmienie jak i gra muzyków. Owszem, słychać jeszcze inspiracje klasycznym hard rockiem spod znaku Budgie, Uriah Heep, Nazareth, Deep Purple czy wręcz bluesowe inklinacje, ale z drugiej strony jest tu moc, ciężar i majestat Black Sabbath. Jednakże przede wszystkim wyraźnie czuć już samodzielny, niebanalny, autorski sznyt, świadczący o oryginalności i muzycznej świadomości zespołu. Tak się rodził brytyjski heavy metal. Gitary rzeźbią w stylu, za który będziemy potem uwielbiać kwintet z Birmingham. Oprócz genialnych riffów od Glenna Tiptona i K. K. Downinga dostaliśmy szybkie a zarazem melodyjne solówki zagrane w iście wirtuozerski sposób. Znakomity feeling i finezja. Tu także Rob Halford osiąga szczyt swoich ówczesnych możliwości wokalnych, zwłaszcza w znakomitej końcówce utworu zaśpiewanej przeszywającym falsetem. Po raz pierwszy ukazuje on światu swe niebywałe, rozciągnięte do czterech oktaw, możliwości wokalne, szczególnie w wysokich rejestrach. Jest znakomity zarówno kiedy śpiewa lirycznie w niższych partiach, jak i wówczas kiedy z łatwością zdobywa głosowe szczyty nieosiągalne dla większości kolegów po fachu. Od tej pory nie był on już zwykłym rockowym wokalistą jakich na świecie wielu, by w przyszłości zasłużyć na nobilitujący przydomek Metal God i stać się inspiracją po dzień dzisiejszy dla kolejnych pokoleń rockowych śpiewaków. Utwór nie ma tradycyjnej struktury, co jest jego ogromną zaletą i oprócz świetnego wykonawstwa stanowi o jego wspomnianej przeze mnie progresywności. Sam tekst jest również oryginalny i nietypowy jak na heavy metalowców. Podmiot liryczny kieruje w nim swoje słowa do kochanej niegdyś kobiety. Jako jej partner jest rozgoryczony z powodu tego, jak ona bardzo zmieniła się z wiekiem na gorsze. Jego wybranka zaczęła topić smutki w alkoholu i zdradzać go z młodszymi od niego mężczyznami… Uwielbiam ten kawałek. Znam go na pamięć, a jednak jeszcze mi się nie znudził i zapewne nigdy to nie nastąpi. Tyle w nim żałobnego wręcz smutku, bólu, rozpaczy, goryczy. Jest to typowe Judas Priest lat 70., a więc wymykające się schematom, wymagające wsłuchania się i zyskujące z każdym kolejnym odsłuchaniem.